Θα ξαναρθούν μικρές χαρές...

Υπάρχουν φορές που νιώθω απελπισμένος, βυθισμένος στον μικρόκοσμο της ανυπαρξίας μου νομίζω ότι είμαι ένα βήμα πριν τον θάνατο, νομίζω ότι η κατάθλιψή μου κι η μελαγχολία μου έχουν κερδίσει την μάχη κι ότι η καλύτερη λύση είναι η αυτοκτονία. Εκείνες τις φορές, που συνήθως ο ήλιος είναι καυτός και η μέρα δεν σε αφήνει να τυλιχτείς στην απαισιοδοξία, εκείνες τις φορές λοιπόν, η λύση είναι μία και πάντα κερδοφόρα: το γράψιμο. Παλιά έπαιρνα στυλό και χαρτί και κατέγραφα τις σκέψεις μου αυτόματα, βυθιζόμουν σε αυτές, έτσι που το αποτέλεσμα ήταν παράξενο, συχνά δυσνόητο και αποκρουστικό. Τώρα όμως, διαπίστωσα πως όταν χαλαρώνω και αρχίζω μετά το γράψιμο τότε το αποτέλεσμα είναι μία πρώτης τάξεως ψυχανάλυση και τα συμπεράσματα βγαίνουν πιο εύκολα, τόσο όσο κι οι λέξεις. Εκείνες τις φορές που νιώθω νικημένος από τον άσχημο εαυτό μου, που οι λέξεις στριμώχνονται στο μυαλό μου να βγουν όλες μαζί, εκείνες τις φορές που η σκέψη μου με βυθίζει σε σκοτάδια απόλυτα και μυστηριώδη, εκείνες τις φορές λοιπόν, αναλογίζομαι αν υπάρχουν άνθρωποι που να έχουν νιώσει μια στάλα ευτυχίας. Κι αλήθεια, δεν μπορώ να βγάλω κάποιο λογικό συμπέρασμα, δεν μπορώ να πω αν υπάρχει ευτυχία ή αν υπάρχουν στιγμές που να είμαστε ευτυχισμένοι.

Σίγουρα κάποιοι άλλοι, θα έχουν βιώσει περισσότερες στιγμές ευτυχίας από κάποιους άλλους, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι υπήρξαν κι ευτυχισμένοι κατά την διάρκεια της ζωής τους. Γιατί στ' αλήθεια, που κρύβεται η ευτυχία? Στην καθημερινότητα ή στο σύνολο της ζωής? Πως μπορείς να πεις πως ο τάδε υπήρξε ευτυχισμένος αν δεν εξετάσεις το σύνολο των βιωμάτων του? Και τελικά, ποιος από εμάς ξέρει ή μπορεί να φανταστεί τι έχει ζήσει ο άλλος? Όσες υποθέσεις κι αν κάνουμε είναι πάντοτε υποθέσεις, όσα συμπεράσματα κι αν βγάζουμε είναι πάντοτε δικά μας, υποκειμενικά κι όσα κι αν ομολογήσουμε στους άλλους, πάντα μέσα μας θα έχουμε περισσότερα να τους πούμε. Μόνο που πια, δεν θα τους τα πούμε, όχι γιατί δεν θέλουμε ούτε γιατί δεν θα θέλει ο άλλος, αλλά γιατί θα περιμένουμε την κατάλληλη στιγμή, έτσι ώστε να υπάρχει η "μαγεία" που μέσα από ταινίες και βιβλία μάθαμε ότι συνοδεύει εκείνες τις στιγμές. Όχι λοιπόν, την "μαγεία" μόνοι μας την φτιάχνουμε και μόνοι μας την χαλάμε. Δεν χρειάζεται ένα ρομαντικό τραγούδι για να την φτιάξει ούτε ένα ηλιοβασίλεμα, χρειάζεται μόνο να αφήσεις το στοματάκι σου να βγάλει όσα η στιγμή σου επιβάλλει να πεις.

Τελικά ναι, όλοι μας ζούμε στιγμές ευτυχίας, τόσο δυνατές, τόσο όμορφες, τόσο ζωντανές, που μας δίνουν δύναμη να ζήσουμε μέρες απογοήτευσης, δυστυχίας, δακρύων, μοναξιάς. Αυτές οι στιγμές ευτυχίας, αυτά τα κομμάτια που θα συνοδεύουν την ζωή μας κάθε που η κατάθλιψη θα φτάνει στα όριά της είναι σαν απόθεμα μπαταρίας κάθε που πέφτει το ηλεκτρικό ρεύμα κι ένα γενικό black out γεμίζει την πόλη. Ανακαλείς τις ώρες που βυθιζόσουν στην αγκαλιά της, τις ώρες που σε χάιδευε, που σε φιλούσε, φέρνεις στο νου σου όλες εκείνες τις αγκαλιές που της χάριζες, όλα τα χάδια που γύρευε το κορμί της. Η αξία αυτών των συναισθημάτων δεν φαίνεται τις ώρες που τα ζεις, αλλά φαίνεται τις ώρες που τα σκέφτεσαι. Είναι σα να τα έχεις βάλει στην τράπεζα και τώρα να εισπράττεις τους τόκους. Και ουσιαστικά δεν σκέφτεσαι όλα αυτά που σου χάρισε και γεμίζεις και πάλι ευτυχία, αλλά όλα εκείνα που εσύ της χάρισες και μέσα σου λες "ναι, σε αγαπάω και δε με νοιάζει αν με αγαπάς ή όχι, σε αγαπάω και στο λέω και δε με νοιάζει αν εσύ θα μου το πεις ποτέ, ναι, σε αγαπάω και θέλω να σου δώσω τόσα πολλά, που δε με νοιάζει αν εσύ θες να τα δεχτείς ή αν θες κι εσύ να μου δώσεις, αρκεί που σου τα δίνω εγώ".

Ω, είναι πανέμορφες οι στιγμές εκείνες, περικλείουν όλη την έννοια της ζωής. Γι αυτό δουλεύουμε, γι αυτό αποκτούμε υλικά αγαθά, γι αυτό κοιμόμαστε, γι αυτό τρώμε και κάνουμε μπάνιο, για να ζούμε αυτές τις στιγμές, για να τις φέρνουμε στο μυαλό μας όταν νομίζουμε ότι είμαστε μόνοι, όταν ο άλλος δεν μας λέει εκείνο το "σ' αγαπάω" που ποθούμε να ακούσουμε. Εκείνες τις στιγμές το ανακαλούμε και μερικές φορές δεν είναι καν το "σ' αγαπάω", αλλά ίσως να είναι κι εκείνο το "αχ" που ήταν πιο δυνατό σαν συναίσθημα, που ακόμα κι ως λέξη αποτυπωμένη σε ένα απρόσωπο sms, ήταν τόσο δυνατό που το διάβαζες συνέχεια και που το διαβάζεις και σήμερα για να πας λίγο πιο πέρα, να μη νιώσεις μόνος. Και πραγματικά, όταν το βλέπεις, όταν νιώθεις τη δύναμή του μέσα σου δεν είσαι μόνος, είσαι εσύ, εκείνη κι αυτό το "αχ", που κάθε γράμμα, κάθε γράμμα του κάθε γράμματος είναι τόσο δυνατό, που σε κάνει να νομίζεις ότι δεν είναι δυο μικρά γραμματάκια, αλλά ένα βιβλίο ολόκληρο. Αχ, αυτό το "αχ" σου, που αν το πεις με άλλο τρόπο δηλώνει πόνο, αν το πεις με κάποιον άλλο δηλώνει ανακούφιση, αν το πεις με έναν τρίτο δηλώνει προσμονή. Χιλιάδες τρόποι για να πεις ένα "αχ" κι όμως, ένας είναι τόσο δυνατός, ένας είναι που κάνει την διαφορά, ένας είναι που σου χαράζεται στο μυαλό, που το διαβάζεις κι είναι σα να ακούς τον άλλον να το λέει. Αυτό το "αχ", που αν το διαβάσεις ανάποδα δηλώνει χαρά, δηλώνει γέλιο, αυτό το "αχ", μου 'ρχεται να το κάνω αφίσα ή σύνθημα σε τοίχο, που κανείς δεν θα μπορέσει να καταλάβει, που όλοι θα νομίζουν ότι είναι ένα πονεμένο "αχ", μα μόνο εσύ θα ξέρεις την ουσία του, το συναίσθημα που βγάζει. Μόνο εσύ κι εγώ.

Θα ξαναρθούν μικρές χαρές, θα ξανάρθει η κοπέλα μ' εκείνο το "αχ", εκείνη η καστανόξανθη κοπέλα, με τα χείλια της σιωπής, με το μυαλό, που σαν το δικό μου, βασανίζεται από χιλιάδες πυρακτωμένες σκέψεις. Θα ξανάρθει εκείνη η κοπέλα, με λουλούδια στα χέρια, με τραγούδια στο στόμα. Θα ξανάρθει εκείνη η κοπέλα, θα με αφήσει να γεμίσω την ζωή της με μερικές ακόμα στιγμές ευτυχίας, θα με αφήσει να γεμίσω το στόμα της φιλιά. Αχ, εκείνη η κοπέλα, με τα ολόισια μαλλιά, με τα γεμάτα φιλιά της, θα ξανάρθει, είμαι σίγουρος. Κι αν δεν έρθει εκείνη, θα έρθει η ανάμνησή της, θα έρθει σαν όνειρο στον ύπνο μου ή σαν οπτασία τη νύχτα. Αυτή η κοπέλα, που όσα κι αν πω για εκείνη, όσα κι αν γράψω θα είναι λίγα μπροστά σ' αυτά που νιώθω. Και πραγματικά, είμαι ευτυχισμένος επειδή τα νιώθω, είμαι ευτυχισμένος επειδή δεν με νοιάζει αν θα μου τα αναπληρώσει. Είμαι ευτυχισμένος, γιατί όταν την θέλω, κλείνω τα μάτια μου και την βλέπω, είμαι ευτυχισμένος γιατί όταν την θέλω, κλείνω τα μάτια μου και την έχω. Θα ξαναρθούν μικρές χαρές, θα ξανάρθει η κοπέλα μ' εκείνο το "αχ"...