Μόνο για κείνη μη μου λες...

Καλώς ήρθες αστέρι μου! Το ήξερα ότι θα 'ρθεις, σε περίμενα, σε περίμενα εδώ και χρόνια. Καρτερικά υπέμενα τον εαυτό μου, καρτερικά υπέμενα τον κάθε ένα που προσπαθούσε πάνω μου να ξεσπάσει την οργή του, την αγανάκτησή του και να βγάλει όλα του τα απωθημένα. Δεν έχω παράπονο όμως, με αντάμειψε καλά η ζωή. Μου έδωσε πράγματα να μοιράζομαι με τους άλλους, μου έδωσε ιδέες να βυθίζομαι, μου έδωσε σκέψεις να ουρλιάζουν, μου έδωσε κι εσένα. Δεν ξέρω αν το εννοώ, αλλά στ' αλήθεια θα μπορούσα να περάσω άλλη μια ζωή ολόιδια αν ήξερα ότι θα εμφανιστείς. Δεν παραπονιέμαι άλλο πια, έχω εσένα. Σε έχω κι ας μην υπάρχεις. Αρκεί που η φαντασία μου σε κάνει ζώντα οργανισμό. Μπορώ να σου μιλάω για ώρες, μα τώρα, ετούτη τη στιγμή θέλω απλά να σε ακούω χωρίς να σε διακόπτω, να ακούσω τα πάντα από σένα.

Πες μου αστέρι μου! Πες μου για όλα εκείνα που ποτέ δεν τόλμησες να μιλήσεις. Ξεκίνα από τα ταξίδια σου. Πόσους γαλαξίες άλλαξες για να βρεθείς εδώ? Βλέπω ακόμη την αστρόσκονη πάνω στη χρυσή σου κόμη. Την έβλεπα εδώ και χρόνια να λαμπυρίζει στον ουρανό. Άφηνε σημάδια, έδινε το στίγμα σου. Αυτή η χρυσή σου κόμη, που από μακριά είναι αργυρή και δεν παύει ποτέ να φέγγει, υπήρξε σύντροφός μου τις νύχτες που δεν ήξερα που να κρυφτώ. Αυτό το τόσο όμορφό σου σημάδι στο ουράνιο στερέωμα, υπήρξε η μικρή μου απομόνωση. Ήσουν μια διελκυστίνδα που πότε με τραβούσε και πότε την έλκυα. Δεν με άφησες μόνο ποτέ, ήσουν εκεί, να σε βρίσκω όποτε θέλω, να μην φεύγεις όποτε σε έχω ανάγκη. Ήσουν εκεί αστέρι μου και ξέρω ότι είσαι ακόμα μαζί μου, ότι τρέχεις να με συναντήσεις κάθε που πάω να βουλιάξω.

Έλα αστέρι μου, μίλα μου! Τόσα χρόνια σιωπής σε κατασπάραξαν, το ξέρω. Πες μου που βρίσκεσαι τις μέρες που ο ήλιος σε κρύβει. Ποια άλλα βήματα φωτίζεις με τόση σιγουριά? Πες μου αστέρι μου, στο νότιο ημισφαίριο υπάρχει κάποιος σαν εμένα? Τον συνάντησες? Μπορείς να μου τον φέρεις? Αχ αστέρι μου, σε αναζητώ τις μέρες. Ψάχνω απεγνωσμένα το φως σου, την αγαλλίαση μέσα από το λαμπύρισμά σου. Εσύ αστέρι μου, μονάχα εσύ με δέχτηκες μέσα από κάθε μου φόβο, μέσα από κάθε μου σιωπή. Μονάχα εσύ αστέρι μου έχεις την δύναμη να ηρεμήσεις την ψυχή μου, μονάχα εσύ. Σε βλέπω αστέρι μου, βλέπω τα φώτα σου τις νύχτες, μα τα πρωινά σε χάνω και σε αναζητώ μάταια μέσα σε πρόσωπα, σε χαμόγελα και σε βλέμματα. Το φως σου ψάχνω αστέρι μου, το φως σου που χάθηκε αιώνες πριν κι εγώ μόνο τώρα μπορώ να το δω. Μόνο τώρα μπορώ να αντικρύσω την αντανάκλασή του.

Άντε λοιπόν αστέρι μου, ξεκίνα να μιλάς! Πες μου τα πάντα για σένα. Πες μου για όλους εκείνους τους δορυφόρους που συνάντησες στο διάβα σου. Πόσο πολύ ήθελαν να μοιάσουν με εσένα? Κι εσύ το ήξερες, μα δεν τους κατέστρεψες, τους άφησες εκεί να παραπονιούνται και να σε ζηλεύουν οικτρά. Τους άφησες να δανειστούν λίγη από τη λάμψη σου. Κι εκεί που νόμιζα πως θα χαθείς, εκεί ήταν που φώτισες περισσότερο. Δεν θέλησες να τους κάψεις, δεν θέλησες να τους κρύψεις, δεν θέλησες να τους ξεπεράσεις. Απλά όσο φως έδινες, το διπλάσιο γεννούσες. Και πάλι έδινες. Και πάλι γεννούσες. Δεν σβήνεις εσύ αστέρι μου, δεν μπορείς να σβήσεις. Αιώνια θα φωτίζεις. Δεν είσαι κεράκι να σε σβήσει ο αέρας, δεν είσαι λάμπα να σε κλείσει και να σε ανοίξει κάποιο χέρι. Είσαι αυτόφωτο, εσύ βρίσκεις μέσα σου το φως και το χαίρεσαι, το δανείζεις απλόχερα και πάλι έχεις κι άλλο να δανείσεις και να φωτίσεις τον εαυτό σου.

Μικρό μου αστέρι! Αυτή η σιωπή σου λέει περισσότερα απ' όσα το φως σου τολμά να μου δείξει. Αυτή τη σιωπή αναζητούσα μερόνυχτα ολόκληρα. Δεν ήρθες τυχαία απόψε. Διάλεξες την μέρα, διάλεξες την ώρα, το δευτερόλεπτο. Διάλεξες συγκεκριμένη στιγμή να μου χαρίσεις το φως σου. Αυτό είναι που λατρεύω σε σένα αστέρι μου. Ξέρεις πότε να έρθεις, ξέρεις πότε να φύγεις, ξέρεις πόσα ζητώ και πόσα θέλω να μου δώσεις. Και δεν ζητάς τίποτα. Αλλά ακόμα κι αν εγώ σου δώσω, δεν το δέχεσαι, το αρνείσαι ευγενικά και με μια απλή χειρονομία το ξαναβάζεις στο χέρι μου. Στο χαρίζω και λες "δεν μου ανήκει", μα ξέρεις να μην με προσβάλλεις. Τόσο όμορφο αστέρι, τόσο αληθινό, τόσο υπέροχο, που νομίζω ότι μόνο στα παραμύθια μπορεί να υπάρξει. Ο Πινόκιο δεν ένιωσε τόση χαρά όταν έγινε άνθρωπος όσο εγώ τώρα που σε συναντώ.

Χαίρομαι που υπάρχεις αστέρι μου! Χαίρομαι που σε ακούω να μιλάς. Μου λες για τις ευχές που οι ερωτευμένοι έκαναν όταν σε έβλεπαν να πέφτεις. Μετά ακολουθούσε ένα φιλί ή μια αγκαλιά. Υποσχέσεις για αιώνια αγάπη. Δεν γύρισες ποτέ πίσω να κοιτάξεις αν τις κράτησαν, δεν σε ενδιέφερε άλλωστε. Δεν σε ένοιαξε ποτέ που αυτές οι υποσχέσεις πνίγηκαν στην καθημερινότητα της απουσίας σου. Σε ένοιαζε μόνο εκείνη η στιγμή, τα λόγια που άκουγες, τους ψίθυρους, ό,τι κρυβόταν πίσω από τις λέξεις. Ήξερες ότι ήταν αληθινές υποσχέσεις, ήξερες ότι οι άνθρωποι εκείνοι πάσχιζαν μέσα τους να τις κρατήσουν κι ήξερες ότι πίσω από τις βαριές κουβέντες την ώρα του χωρισμού κρυβόταν η προδοσία των υποσχέσεων αυτών. Ήξερες και ξέρεις ότι δεν είναι προδοσία, ότι ακόμα και τώρα παλεύουν να τις κρατήσουν, ότι ακόμα και τώρα πολεμάνε να μην χαθούν.

Μίλα μου μικρό μου αστέρι! Διάλεξε εσύ το θέμα. Μου αρέσει να σε ακούω να μιλάς. Πες μου αν θες για τις αγκαλιές που είδες μέσα σε πολέμους. Πες μου για το κλάμα των στρατιωτών στην αντάρα της μάχης. Πες μου για την χαρά της μάνας την ώρα που γεννούσε ένα παιδί σε μια ύπαιθρο. Πες μου για το πρώτο του κλάμα. Πες μου για την ώρα της σύλληψής του, πόσο όμορφα ένιωθαν κι οι δύο, δυο θνητοί θεοί. Πες μου για εκείνη που σε κοίταξε με απογοήτευση όταν την άφησε ο σύντροφός της. Πες μου για εκείνον που σε ευχαρίστησε όταν τον φίλησε η κοπέλα που αναζητούσε. Πες μου για τις σκέψεις των άλλων ανθρώπων. Πες μου για εκείνα που σε έκαναν να κατακτήσεις τον κόσμο. Πες ό,τι θες. Διάλεξε εσύ το θέμα. Μόνο για κείνη μη μου λες, μόνο για κείνη...