Θα σου χαρίσω τη βασίλισσά μου...

Θες να παίξουμε? Θα σου χαρίσω τη βασίλισσά μου! Ξέρεις, όπως ο Αναγνωστάκης, όπως το τραγούδι σε εκείνη τη σειρά που κι οι δυο λατρεύαμε! Θα σου χαρίσω και μια σειρά από λουλούδια. Θα σου χαρίσω και γκοφρέτες. Θα σου φτιάξω να φας κρέπες και ξαπλωμένοι στο κρεβάτι θα δούμε μια ταινία. Δεν έχει σημασία ποια ταινία. Αξία θα έχει εκείνη που θα μας κάνει να αγκαλιαστούμε. Τι κι αν είναι θρίλερ, τι κι αν είναι μια ρομαντική χαζο-αμερικανιά, τι κι αν είναι κωμική. Σημασία έχει το αποτέλεσμα. Κι εμείς, όταν τελείωνε η ταινία, αγκαλιαζόμασταν. Δεν ξέρω γιατί. Ή μάλλον ξέρω, αλλά δε θέλω να στο ομολογήσω, όπως κι εσύ δε θες να ομολογήσεις όσα νιώθεις μέσα σου. Έλα λοιπόν να παίξουμε το αγαπημένο μας παιχνίδι. Ένα κυνηγητό ή ακόμα καλύτερα, ένα κρυφτό πίσω από τις λέξεις. Όχι εκείνες που κρυβόταν κι ο αντιπαθέστατος ήρωας στο τραγούδι των Olympians, αλλά σε εκείνες που κρυβόμασταν εμείς. Πίσω από ρήματα κι επίθετα, πίσω από ουσιαστικά άνει ουσίας.

Έλα λοιπόν να παίξουμε. Δε θα κάνω ζαβολιές, ακόμα κι αν εσύ φιλάς με ανοιχτά τα μάτια και με δεις να κρύβομαι. Δε με νοιάζουν αυτά, άλλα πράγματα είναι πιο σημαντικά για μένα. Έλα λοιπόν! Είμαι σίγουρος ότι το παρελθόν δε μπορεί να αλλάξει, όσο κι αν το θέλουμε, μα το παρόν είναι εδώ και το μέλλον, αβέβαιο, όπως πάντα. Τι μας νοιάζει όμως εμάς? Εμείς ξέρουμε πως να ξεφεύγουμε μέσα στους καβγάδες μας. Εμείς πάντα μαλώνουμε σα σκυλιά και πάντα τα βρίσκουμε σαν πιγκουίνοι. Τους θυμάσαι τους πιγκουίνους, ε? Εκείνο τον φτερωτό, τον fluffy, που λάτρευες και λάτρευα. Θα σου φτιάξω μια νύχτα μαγική, με κεριά, με αρώματα, με χρώματα, με μουσικές, με εικόνες. Μια νύχτα που δε θα θες να ξεχάσεις, που θα θυμάσαι, που θα ονειρεύεσαι όταν κοιμάσαι, που θα την κρατάς στο χέρι σου σε κάθε δύσκολη στιγμή. Τέτοια νύχτα θα ζήλευαν κι οι καλύτεροι παραμυθάδες. Είμαστε κι εμείς τέτοιοι. Από τους καλύτερους. Όχι από αυτούς που κρύβονται πίσω από τα παραμύθια, αλλά από εκείνους που φανερώνονται μέσα από αυτά.

Έλα λοιπόν! Η νύχτα θα μας φανερώσει τα μυστικά της, θα μας αποκαλύψει εκείνα τα διαγγέλματα που εμείς δεν τολμήσαμε να ακούσουμε. Θα μας πάρει από το χέρι και μέσα από στοές υγρές θα μας περάσει προς το νέο κόμσο. Όχι εκείνο που κάνει παρέα στη Νέα Σμύρνη, αλλά αυτόν που εκτείνεται κάθε φορά που κλείνουμε τα μάτια. Τι κι αν φοβηθήκαμε? Ούτε οι πρώτοι είμαστε ούτε οι τελευταίοι. Όλος ο κόσμος φοβάται, όλοι φοβούνται. Μα τους φόβους πρέπει στην άκρη απόψε να τους αφήσουμε. Ποιος δε φοβάται στην αρχή? Όπως μετά το τέλος μοιάζεις χαμένος σε έναν κόσμο που δεν ήθελες να βρεθείς, έτσι και στην αρχή κυριεύεσαι από πανικό, επειδή θα μπεις σε έναν κόσμο που δεν ξέρεις. Κι εκεί θα ξεκινήσουν τα ερωτήματα. Αν δεν είναι αυτό που θέλω, αν μου κρύβει πράγματα, αν είναι σαν τον προηγούμενο? Κάθε κόσμος είναι διαφορετικός. Μπορεί να υπάρχουν κάποιες ελάχστες ομοιότητες, μα η ουσία τους απέχει πολύ.

Έλα! Δε σε φοβάμαι. Ούτε εσύ φοβάσαι τώρα πια εμένα. Ξεγυμνωθήκαμε από φόβους και μπορούμε τώρα πια ελεύθεροι να αγκαλιαστούμε, να γελάσουμε και να κλάψουμε. Μπορούμε ήρεμοι να οδηγηθούμε σε εκείνο που ονομάζεται "ελευθερία". Έτσι όπως μόνο εμείς οι δύο τη νιώσαμε και την καταλάβαμε. Έλα λοιπόν να παίξουμε. Κι αν αυτή τη φορά κάνουμε λάθη, θα ξέρουμε πως να τα χειριστούμε. Γιατί εμείς, μόνο με τα λάθη μαθαίνουμε. Να με συγχωρείς ότν σου φωνάζω, να σε συγχωρώ όταν νευριάζεις χωρίς λόγο. Κι αν μερικές φορές καθηλωθήκαμε σε πίσω από τα τείχη μας περιμένοντας τον εχθρό να ορμήξει, εκείνες τις φορές νιώσαμε ότι τα λάθη θα μας έπνιγαν, αλλά αργότερα καταλάβαμε ότι μας έπνιξε ο πανικός κι οι φόβοι. Έλα, θα σου χαρίσω τη βασίλισσά μου...

Ευγνωμοσύνη!

Όταν ο κλοιός στενεύει, επιστρέφεις στα δεδομένα. Αποφεύγεις τις κακοτοπιές, προτιμάς τους σταθερούς χώρους, τους συγγενείς, τους φίλους που είχες ξεχάσει, την πόλη που γεννήθηκες. Σου φαίνεται καλύτερο το να περιφέρεσαι στα σοκάκια που ξέρεις παρά σε άγνωστες λεωφόρους. Κι όμως, αυτή είναι η πρώτη αυταπάτη που σε πετάει έξω από το όνειρό σου. Αν αφεθείς σε αυτό το flashback τότε βουλιάζεις στον ίδιο λάκκο από τον οποίο πολεμούσες να βγεις. Συνηθισμένο θα μου πεις. Δεν αντιλέγω. Όμως αν η συνήθεια σε πλακώσει, τότε δεν ξεφεύγεις εύκολα, θέλεις δύναμη και προσοχή. Μερικές φορές μετράει το πρώτο βήμα, το οποίο είναι και το δυσκολότερο, για να απελευθερωθείς. Η φυλακή της συνήθειας σε ωθεί να αντισταθμίσεις τα πράγματα, να αναθεωρήσεις απόψεις, όνειρα, ιδέες, ακόμα και τους ανθρώπους που επιλέγεις να έχεις γύρω σου. Και τότε αρχίζουν τα delete. Διαγράφεις φίλους, πρώην γκόμενες, διαγράφεις γνωστούς, συναδέλφους. Σε γενικές διαγράφεις, όπως διαγράφεις κάποιους άσχετους και άκυρους φίλους από το facebook. Και τότε νιώθεις να έχεις ξεφύγει λιγάκι.

Όταν εσύ όμως κάνεις σχέδια, ο Θεός γελάει. Κι έτσι όλα εκείνα που σχεδίαζες ανατρέπονται εν μία νυκτί. Νιώθεις τα χτυπήματα δεξιά κι αριστερά με τέτοια δύναμη που δε μπορείς να αντισταθείς ούτε καν να τα ανεχτείς. Και πονάς μέχρι να ματώσεις μέχρι να μελανιάσεις, αφήνεσαι και σε αυτά. Μα έρχεται κάποια στιγμή που συνηθίζεις στον πόνο, όπως συνήθισες την πόλη που γεννήθηκες και σηκώνεσαι και αντιστέκεσαι. Αρχίζεις να χτυπάς κι εσύ, απομακρύνοντας έτσι τους βασανιστές σου. Κι εκεί υπάρχει άλλη μία παγίδα στην οποία δεν πρέπει να αφεθείς: όταν εκείνοι φύγουν, εσύ έχεις την επιλογή να κάτσεις και να χτίσεις εξαρχής ό,τι γκρεμίστηκε ή να πας σε άλλη πόλη και να χτίσεις εκεί ό,τι ποθείς να έχεις. Η πρώτη επιλογή είναι ασφαλέστερη, αλλά οι διώκτες σου, θα έρθουν να γκρεμίσουν πάλι ό,τι έχτισες. Κρατάς λοιπόν τη δεύτερη επιλογή, αυτή του φευγιού και πας αλλού, όχι σε καλύτερες συνθήκες, αλλά εκεί όπου εσύ μπορείς να «μεγαλουργήσεις».

Το θέμα είναι να ξέρεις τις δυνατότητές σου, να ξέρεις τι μπορείς να κάνεις, τι μπορείς να φτάσεις. Κι αν τα ξέρεις αυτά, τότε είναι πιο εύκολο να προσεγγίσεις τα όνειρά σου. Αρκεί στην πορεία να μη χαθείς, γιατί αυτός είναι ο μόνος κίνδυνος που κρύβουν οι ανοιχτοί δρόμοι. Αν μείνεις σταθερός στο όνειρο και ξεπεράσεις τις δοκιμασίες, αν το στομάχι σου αντέξει τις απορρίψεις που σε χτυπάνε νυχθημερόν, τότε βγαίνεις σίγουρος για εκείνα που ήθελες, αναδύεσαι χωρίς τη βοήθεια αναπνευστήρα. Δεν είναι δύσκολο ούτε θέλει ιδιαίτερη εκπαίδευση, αντοχή θέλει, πίστη στον εαυτό σου, καινούριες ιδέες και χαλαρή διάθεση. Να κάνεις όσα κάνεις, σα να είναι το χόμπυ σου. Να μη νιώθεις φυλακισμένος στην υποχρέωση, να είσαι ελεύθερος στην κατανόηση. Αυτός είναι ο λαβύρινθος του μυαλού, αυτά είναι τα σκοτάδια που πλησιάζουν ανυπόμονα, αυτές είναι οι λύσεις που ξεφυτρώνουν μέσα από τα όνειρα. Δε θα το αντιληφθείς ποτέ, αλλά η αναζήτηση της ελευθερίας, το κυνήγι της νέας ιδέας, η προσμονή της τελειότητας, είναι αέναα, δε θα σταματήσουν ποτέ κι εσύ θα κινείσαι μαζί με αυτή τη γη, όπως δισεκατομμύρια άνθρωποι σαν εσένα. Μπορεί να σε κουράσει, αλλά μπορεί και να σου αρέσει τελικά. Πρέπει μόνο να ξέρεις σε ποια χώρα ζεις και ποιες είναι οι καιρικές συνθήκες που ορίζουν την καθημερινότητά σου.

Αθήνα, που μιλάς για επανάσταση...

Αθήνα, πόλη της ιστορίας, του αρχαίου πολιτισμού, της φιλοσοφίας. Στα αρχαία χρόνια ήσουν το κέντρο του πολιτισμού. Έχτισες Παρθενώνες που στέκονται ακόμη και που τους θαυμάζουμε κάθε που θυμόμαστε την αρχαία μας «ταυτότητα». Περπατάμε σε δρόμους που ίσως κάποτε περπάτησε ο Πλάτωνας, ο Σωκράτης, ο Περικλής, ο Φειδίας. Σε σένα αναφέρονται όλοι εκείνοι που κοροϊδεύουν τους πολίτες και θέλουν να ζήσουν αυτοί καλά κι εμείς χειρότερα. Τα αρχαία σου επιγράμματα διδάχτηκαν και διδάσκονται στα σχολεία από φωτεινούς παντογνώστες δασκάλους, που μόνη όρεξη έχουν να βγάλουν εις βάρος των παιδιών, των μαθητών, όλη τους τη μιζέρια και την κατήφεια. Μαθαίνουμε αρχαία, ιστορία, φιλοσοφία μόνο επειδή το επιβάλλει η διδακτική ύλη κι όχι επειδή υπάρχει η περίπτωση να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι.

Αθήνα, πόλη του σκυλάδικου, των λαμόγιων και των αστέγων. Οι κοινωνικές ανατροπές έγιναν ένα μάθημα ιστορίας που ίσως κάποιοι το γράψουν στις πανελλήνιες. Δε μάθαμε γιατί λυτρωθήκαμε από τους τούρκους και τους γερμανούς. Σα λαός δεν ξεσηκωθήκαμε. Απλώς μερικοί μας βοήθησαν. Ήταν τέτοιες οι συγκυρίες που οι μεγάλες δυνάμεις δε μπορούσαν να κάνουν κάτι άλλο. Τους μεγάλους επαναστάτες τους κάναμε οδούς, τους ευεργέτες τους στήσαμε σε αγάλματα ή δώσαμε τα ονόματά τους σε ιδρύματα. Δεν ψάξαμε ποτέ γιατί είναι ευεργέτες και αν τελικά το αξίζουν.

Αθήνα, που μέσα σου ζει κάθε καρυδιάς καρύδι. Ήθελες να γίνεις μια ευρωπαϊκή Νέα Υόρκη. Έβλεπες τη γκλαμουριά στο Sex and the city και νόμιζες ότι ο κόσμος είναι έτσι. Νόμιζες ότι θα σε σώσουν τα Cayenne και τα Z4. Έβαλες μπροστά τις Ολυμπιάδες, το αρχαίο πνεύμα αθάνατο, που αν ζούσε σήμερα θα σου έτεινε το δάχτυλο όπως η Αφροδίτη της Μήλου στο γερμανικό περιοδικό. Αν είχες μια στάλα αυτογνωσίας, συνείδησης και ενοχών, θα έστελνες στο διάολο όλους εκείνους που σε έκαναν χωράφι τους. Θα αντιδρούσες την πρώτη φορά που σκοτώθηκε ένα παιδί.

Αθήνα, είσαι η πόλη των κουκουλοφόρων, των εξαρτημένων της Ομόνοιας, των δολοφόνων του κράτους, της παιδείας, της αστυνόμευσης. Είσαι η πόλη που δακρύζει, κάθε φορά που πάει να μιλήσει. Είσαι η πόλη που ματώνει, κάθε φορά που βγαίνει να φωνάξει. Είσαι η πόλη των υπαλλήλων που φοβούνται να απεργήσουν, η πόλη των reality και της Τζούλιας. Είσαι η πόλη των μεσημεριανών στα κανάλια, που αναλύουν χωρίς να ξέρουν και χωρίς να θέλουν να μάθουν, αλλά κυρίως, χωρίς να σέβονται. Είσαι η πόλη που εκφράζεσαι μέσα από τον Λαζόπουλο και το Ράδιο Αρβύλα, αλλά το βράδυ θα στηθείς μπροστά στην τηλεόραση να δεις τον Άδωνη Γεωργιάδη και τη Λιάνα Κανέλλη να μαλώνουν για όλα εκείνα που σου έκλεψαν. Ειδικά μετά από τέσσερις δολοφονίες.

Αθήνα, είσαι η πόλη που δολοφονούνται άνθρωποι σε μία διαδήλωση. Που στο όνομα των δικαιωμάτων των πολιτών σου, σκοτώνεις εγκύους, αθώες γυναίκες, αγέννητα παιδιά. Βασανίζεις ανελέητα εκείνους που σε σέβονται και σε αγαπούν, και χαρίζεις θησαυρούς σε εκείνους που σε βιάζουν και σε φθονούν. Είσαι η πρωτεύουσά μας, η πόλη που πρέπει να δείξει στις υπόλοιπες πόλεις του κράτους πως να γίνονται ειρηνικές πορείες. Κι αντ’ αυτού μας μαστιγώνεις, μας πετάς δακρυγόνα, μολότοφ, μας χτυπάς με γκλοπ και με καδρόνια. Κάθε σου διαδήλωση μετατρέπεται σε αρένα. Χτυπάς συνταξιούχους και παιδιά, αφήνεις αντιεξουσιαστές κουκουλοφόρους και κουκουλοφόρους της εξουσίας να καίνε ανθρώπους.

Αθήνα, που μιλάς για επανάσταση...