Καληνύχτα αστέρι, να προσέχεις που πας...

Έχεις δει ποτέ το τέλος? Την ώρα που φεύγεις γύρισες ποτέ σου πίσω να κοιτάξεις τα μάτια του άλλου? Είδες τις λίμνες στα μάτια του? Διέγνωσες την αλήθεια? Κοίταξες την επιφάνεια ή βούτηξες στα νερά των λιμνών εκείνων? Εκείνες οι ώρες, που λες το αντίο, που αποχαιρετάς σα να μη συνέβη τίποτα είναι οι ώρες που μένουν χαραγμένες μέσα στο μυαλό σου αιώνια. Εκείνες οι στιγμές, εκείνες οι σιωπές δεν ξεχνιούνται ποτέ, είναι οι στιγμές που σε τραβάνε πίσω, εκείνες οι λίμνες σε αναγκάζουν να γυρνάς και να γυρνάς και να γυρνάς...

Υπάρχουν όμως και κάποια άλλα μάτια, εκείνα που δεν δημιουργούν λίμνες, εκείνα που σε κοιτάζουν να φεύγεις και χαμογελούν. Είναι τα μάτια όσων νοιάζονται πραγματικά, είναι τα μάτια όλων εκείνων που ξέρουν να αγαπούν. Είναι εκείνα τα μάτια που μαρτυρούν χωρίς ενοχές και χωρίς κανένα φόβο «να είσαι καλά κι ας είσαι μακριά μου». Όσοι βλέπουν το χαμόγελο και νομίζουν πως πίσω από αυτά τα μάτια δεν υπάρχει θλίψη, δεν υπάρχει πόνος, είναι γελασμένοι. Εκείνα τα μάτια πονούν για την απώλεια, αλλά μέσα τους χαίρονται για την χαρά του άλλου. Εκείνα τα μάτια ξέρουν να αγαπούν κι ας μην το δείχνουν.

Παλιά νόμιζα πως εκείνος που φεύγει δεν μπορεί να νιώσει τον πόνο εκείνου που έμεινε. Όμως δεν είναι αυτή αλήθεια, εκείνοι που φεύγουν πονούν διπλά, μία για τον εαυτό τους και μία για σένα. Πονούν γιατί κι εκείνοι πραγματικά αγάπησαν, γιατί έδωσαν όρκους αιώνιας ζωής, αιώνιας αγάπης και τελικά δεν είναι ότι δεν τους κράτησαν, είναι ότι είδαν ότι δεν μπορεί να υπάρχει αιώνια αγάπη όταν ένας από τους δύο ζητάει περισσότερα. Εκείνοι που φεύγουν τραβούν μονοπάτι μοναχικό, εκείνοι που φεύγουν ζουν δυο ζωές. Μία είναι η ζωή της χαράς και άλλη μία είναι η ζωή που δεν έζησαν.

Ω, ναι, εκείνοι που φεύγουν κοιτάζουν καθημερινά τα βήματα της σιωπής, εκείνοι που φεύγουν κλείνουν την πόρτα και κλαίνε. Μένουν μόνοι στο άδειο δωμάτιο των αναμνήσεων και κλαίνε σπαρακτικά, όχι μόνο για εκείνα που έχασαν, αλλά και για όσα δεν έδωσαν. Εκείνοι που φεύγουν πονούν, αλλά κρύβουν τον πόνο τους. Κανείς ποτέ δεν θα μάθει πως έκλαψες, κανείς δεν θα μάθει πως πόνεσες την ώρα που ο άλλος κοίταζε την πλάτη σου την ώρα που έφευγες. Κανείς από όλους αυτούς δεν είδε το δάκρυ στα μάτια σου, κανείς δεν έτρεξε να σου πει ένα απλό «φεύγεις, αλλά ξέρω ότι ακόμα με αγαπάς, φεύγεις, αλλά ξέρω ότι ακόμα πονάς για μένα, φεύγεις, αλλά ξέρω ότι πάντα θα είσαι εδώ».

Υπάρχουν όμως κι εκείνοι που έζησαν το φευγιό εις διπλούν. Εκείνοι που έμειναν κάποια στιγμή μόνοι, αλλά έφυγαν κιόλας. Αυτοί είναι που καταλαβαίνουν τον πόνο σου, αυτοί είναι που καταλαβαίνουν ότι πονάς περισσότερο από εκείνους. Αυτοί θα κλάψουν μόνοι τους, χωρίς να τους δεις εσύ. Δεν θα σε παρακαλέσουν να μείνεις κι εσύ αυτό θα το πεις εγωισμό ή κρύψιμο πίσω από κάστρα. Όχι, δεν είναι έτσι. Αν εκείνη την στιγμή καθίσεις ν’ ακούσεις την σιωπή τους, αν εκείνη τη στιγμή γυρίσεις να δεις το πρόσωπό τους, θα δεις ότι τα λόγια που δεν βγαίνουν από τα χείλη τους είναι πολύ απλά: Καληνύχτα αστέρι, να προσέχεις που πας.

Γι αυτούς τους ανθρώπους λοιπόν αξίζει να προσπαθήσεις να μείνεις, να παλέψεις χιλιάδες φορές, να πληγωθείς άλλες τόσες, να τους δείξεις την αγάπη σου, να τους αφήσεις να σου δείξουν την αγάπη τους, να τους δώσεις την καρδιά σου στα χέρια τους, να τους την χαρίσεις, να τους εμπιστευθείς από την αρχή ξανά και ξανά. Να τους χάνεις και να τους βρίσκεις. Να αναρωτιέσαι τα τόσα γιατί και πως και να μην παίρνεις απαντήσεις. Να τρέχεις να τους βρεις μέσα στη νύχτα σε κάποιο ξενοδοχείο ή στο πιο κρυφό σου μέρος, στην καρδιά σου. Γι αυτούς τους ανθρώπους αξίζει να παλέψεις, να ματώσεις, να πονέσεις.

Είναι σκληρές οι ανθρώπινες σχέσεις, πονάνε μέρα με τη μέρα, σε ματώνουν. Κι αν τώρα κλαίω, δεν είναι γιατί θέλω να είμαι έκπτωτος άγγελος, δεν είναι γιατί δεν έμαθα να πονάω, δεν είναι ούτε καν από συνήθεια. Είναι γιατί όταν χάνεις τον εαυτό σου, συνήθως τον χάνεις για πάντα. Όταν πια θα ψάχνεις να τον βρεις, κανείς δεν θα είναι δίπλα σου να σε βοηθήσει, γιατί όλους τους έδιωξες, όλους τους έκανες να φύγουν. Μόνο λίγες λέξεις μπορώ να πω πια: Καληνύχτα αστέρι, να προσέχεις που πας...