Αύριο βράδυ θα 'μαι κει...

Σήμερα ανέβηκα στην ταράτσα της πολυκατοικίας. Δεν υπήρχε φεγγάρι, δεν υπήρχαν αστέρια, τα σύννεφα έλειπαν και ως εκ τούτου δεν υπήρχε βροχή. Όσο για την φυσαρμόνικά μου, θαμμένη κάτω από σημειώσεις, δεν ήθελα να ταράξω την ηρεμία της. Ο ήλιος μεσουρανούσε και κάτω στον δρόμο πηγαινοέρχονταν αυτοκίνητα. Εγώ μόνος μου εκεί ψηλά παρατηρούσα μία τον ήλιο που με τύφλωνε και μία τους πεζούς που ζούσαν την καθημερινότητά τους. Ωραία καθημερινότητα, κλεισμένοι όλοι στα καβούκια μας, πίσω από σφιχτές μπλούζες και παντελόνια που προσπαθούν να δείξουν ποιοι είμαστε. Και φυσικά δεν είμαστε αυτοί που δείχνουμε. Το πιο αστείο όμως είναι ότι δεν ξέρουμε ποιοι είμαστε. Κάθε μέρα που περνάει το ανακαλύπτουμε και κάθε νύχτα που πλησιάζει το απορρίπτουμε.

Η ώρα περνάει, ένα σκουπιδιάρικο μαζεύει όσα εμείς θεωρούμε άχρηστα: πλαστικά μπουκάλια, τελειωμένοι αναπτήρες, χαρτιά από εφημερίδες, αποτσίγαρα. Πιο άχρηστα είναι όσα νιώθουμε για κάποιον που δεν έχει τα ίδια συναισθήματα με μας για μας. Μόνο που αυτά δεν μπορείς να τα πετάξεις, δεν θες, δεν είναι και τόσο εύκολο να τα αποχωριστείς. Τα φιλάς μέσα σου, γιατί αυτά είναι που σε κάνουν να νιώθεις ζωντανός τη μέρα. Κι αν τις νύχτες σε κάνουν να νιώθεις νεκρός, ξεφτιλισμένος, ανύπαρκτος, δεν είναι επειδή εσύ τα αφήνεις να ανέβουν ως επάνω και να σε πνίξουν, αλλά γιατί κάθε μέρα προσπαθείς να τα θάψεις, να τα κάψεις ή ακόμα χειρότερα, να τα κάνεις κείμενα, ποιήματα, λέξεις γενικότερα. Γιατί έτσι είναι δυστυχώς, όσα "σ' αγαπάω" κι αν πεις, όσα "μου λείπεις" κι αν ακούσεις ποτέ δεν θα καταλάβεις τι είναι αυτό που αγαπάει ο άλλος σε σένα και πολύ περισσότερο τι είναι αυτό που του λείπει. Κι αν πέσεις στην παγίδα κι αρχίσεις να το περιγράφεις θα χαλάσεις το συναίσθημα.

Αλλάζω οπτικό πεδίο και πάω στον άλλο δρόμο. Εκεί μια μπουλντόζα βοηθάει στο χτίσιμο μιας πολυκατοικίας ρίχνοντας τσιμέντο. Συνειρμικά σκέφτομαι εμάς τους δύο. Ετούτο το οικοδόμημα το χτίσαμε καλά? Θεμελιώσαμε γερά? Χτίζουμε σιγά σιγά τους ορόφους ή μήπως κάναμε μια προκατ παραγγελία και στον πρώτο σεισμό θα πέσει? Κι αν πάλι είναι από άχυρα κι έρθει ο κακός ο λύκος και το ρίξει? Ή μήπως είμαι εγώ ο κακός ο λύκος? Κοιτάζω λίγο πίσω. Βλέπω τα δάκρυα, τα χάδια, τα φιλιά. Αισθάνομαι τα αγγίγματα όπως τότε, μόνο που τώρα είναι διαφορετικά. Λες και η μνήμη μου με λυπάται και μου φέρνει ένα άγγιγμά σου για να με κάνει να νιώσω λίγο καλύτερα. Μόνο που αυτή τη φορά βλέπω καθαρά, καταλαβαίνω ότι τα δάχτυλά σου δεν με αγγίζουν απλά. Τα νύχια σου διαπερνούν το δέρμα μου και χώνονται βαθιά μέσα στις φλέβες μου. Τα βγάζεις και δεν υπάρχει καμία πληγή, συνεχίζεις να με αγγίζεις στο ίδιο σημείο και εγώ σε αγαπάω πιο πολύ.

Το βλέμμα μου γυρνάει και αντικρίζει τις παλιές σιδηροδρομικές γραμμές. Παλιά άκουγα τα τρένα να περνούν, μετρούσα τα βαγόνια, ήξερα ποια αμαξοστοιχία είναι και για που πάει. Τώρα ο προαστιακός πήρε τα τρένα μακριά, έξω από την πόλη και εγώ μοιάζω να έχω χάσει ένα τρένο ακόμη. Πόσα χρόνια έμεινα εδώ να κοιτάω τα τρένα να περνούν και πόσα χρόνια ακόμα θα περάσουν έτσι? Χαίρομαι να βλέπω ανθρώπους να έχουν αυτό που επιθυμούν, τον άνθρωπο που δίπλα τους στέκει βράχος, εκείνον που τους γεμίζει και τους κάνει να νιώθει υπέροχα. Δεν υπάρχει ομορφότερο θέαμα, δεν θα το άλλαζα ούτε με το ηλιοβασίλεμα ούτε με την ανατολή ούτε καν με το ρομαντικό φεγγάρι του Αυγούστου που όλοι οι ερωτευμένοι το περιμένουν αγκαλιασμένοι στην παραλία.

Κατεβαίνω στο σπίτι και αρχίζω το ξύρισμα. Κοιτάζω τον εαυτό μου στον καθρέφτη, είμαι γεμάτος αφρούς. Σκέφτομαι ότι μόλις τελειώσω το ξύρισμα θα πρέπει να φορέσω το χαμόγελό μου, εκείνο που φοράω κάθε μέρα όταν θα βγω με φίλους, εκείνο που ίσως φορέσω την επόμενη φορά που θα βρεθούμε. Αν κάποιος μου έπιανε για μια στιγμή το χέρι και αφουγκραζόταν τους σφυγμούς μου διαβάζοντας ταυτόχρονα και την σκέψη μου θα καταλάβαινε γιατί καλπάζουν ανελέητα. Βαρέθηκα να περιφέρομαι γεμάτος ευτυχία και καλοσύνη προσπαθώντας να σταθώ σε όσους αγαπάω, βαρέθηκα να γεμίζω χαρά και ευτυχία εκείνους που μέσα τους δεν μπορούν να την βρουν. Θέλω για μια φορά στη ζωή μου να παραδοθώ στα χέρια κάποιου άλλου, για λίγο, για μια στιγμή, για ένα δευτερόλεπτο. Να εμπιστευθώ τις σκέψεις και τα συναισθήματά μου σε ένα άνθρωπο και να μην ακούσω καμία υπόσχεση από τα χείλια του, να μην μου πει τίποτα, απλά και μόνο να τα κρατήσει.

-Να έρθω? Αύριο βράδυ θα 'μαι κει...

-...