Καλησπέρα και πάλι. Έχω καιρό να σου γράψω, το ξέρω. Ξέρεις γιατί έτσι? Γιατί όταν τρέχεις προς τα εμπρός, δεν είναι μόνο για να προλάβεις τους μπροστά, αλλά και για να ξεφύγεις από το παρελθόν που σε κυνηγάει. Από την άλλη, όταν τρέχεις κουράζεσαι κι αν κάνεις το λάθος να σταματήσεις, τότε αναγκαστικά βλέπεις από τι θες να ξεφύγεις. Αν εκείνη τη στιγμή κάνεις και το δεύτερο λάθος να σκεφτείς το γιατί φεύγεις, τότε την έκατσες. Θα δεις τα λάθη σου, τα λάθη της, θα δικαιολογήσεις τα δικά της και θα ασχοληθείς με τα δικά σου. Θα φορτωθείς ενοχές και τύψεις και δεν θα βρεις τρόπους να γαληνέψεις ψυχή και σώμα. Θα πεις μέσα σου «γαμώτο, μπορούμε να είμαστε καλά, να ζούμε μαζί, να γελάμε μαζί, να νιώθουμε μαζί, να υπάρχουμε μαζί, να κλαίμε μαζί, να μαλώνουμε μαζί». Κι εκεί καταλαβαίνεις γιατί ζεις μόνος, γελάς μόνος, νιώθεις μόνος, υπάρχεις μόνος, κλαις μόνος, μαλώνεις μόνος. Γιατί απλούστατα, αφού δεν έχεις το μαζί, επιλέγεις το μόνος. Κι εδώ αναρωτιέσαι: «μήπως τελικά θέλω απλά να νιώσω αυτά τα συναισθήματα και δε με νοιάζει αν θα τα νιώσω με κάποιον?». Και η απάντηση βρίσκεται εκεί δίπλα σου, ανοίγεις το κουτί της σιγουριάς και των έτοιμων απαντήσεων και λες: «όχι, αφού δεν θες να τα έχουμε όλα αυτά μαζί, προτιμώ να τα έχω μόνος». Και κλείνεις το κουτί. Έτσι απλά όπως το άνοιξες.
Ευτυχώς που υπάρχει και αυτό το κουτί. Φαντάζεσαι πως θα ήσουν αν δεν το είχες εφεύρει? Όχι ότι θα ήσουν γεμάτος λάθη και κατάθλιψη, απλά θα έπρεπε να εφεύρεις ένα άλλο. Το θέμα είναι, γιατί δεν ανοίγεις αυτό το κουτί για να λάβεις την απάντηση την ώρα που γίνονται τα πράγματα και προτιμάς να το ανοίξεις μετά? Για άνοιξε τώρα το κουτί να σε δω, θα λάβεις την απάντηση που θες? Υπάρχει εκεί μέσα? Ξέρεις καλά, πως όλες οι απαντήσεις δεν κρύβονται μέσα σε κουτιά, μα εκεί έξω, στον κόσμο. Και μάλιστα, τις απαντήσεις αυτές τις λαμβάνεις όταν δεν είσαι έτοιμος να τις λάβεις. Και φυσικά τις διώχνεις. Έλα όμως που αυτές θες δεν θες, μπαίνουν στο κουτάκι που έφτιαξες και έτσι όταν το ανοίγεις είναι εκεί μπροστά σου. Και δεν μπορείς να τις πετάξεις. Παρά μόνο να τις κρατήσεις. Για πάντα, αιώνια δικές σου. Μην παραπονιέσαι λοιπόν για τις απαντήσεις που μπήκαν εκεί μέσα. Να παραπονιέσαι για τις απαντήσεις που δεν μπήκαν. Για αυτά που θα έρθουν και για κάποιο λόγο δεν είσαι έτοιμος να τα; δεχτείς. Φρόντισε να εύχεσαι αυτά που θες και να δέχεσαι αυτά που έρχονται, όταν έρχονται, όπως έρχονται. Και μην φεύγεις απ’ όλους και απ’ όλα. Το φευγιό είναι εύκολο, οι δρόμοι όμως δεν είναι πάντα για έναν. Μερικά μονοπάτια θέλουν δυο για να τα περπατήσεις.
Αυτά τα μονοπάτια λοιπόν, δεν είναι μεγάλα ή μικρά. Δεν είναι εύκολα ή δύσκολα. Ακόμα και τα εύκολα μονοπάτια φαντάζουν δύσκολα και τούμπαλιν. Δεν είναι θέμα μεγέθους ή τεχνικής, είναι απλά θέμα νοοτροπίας και ψυχραιμίας. Κατά πόσο θες να λες καταστροφή την ευτυχία και ευτυχία την καταστροφή. Από την άλλη, αυτό που θες δεν το αναγνωρίζεις πάντα όταν έρχεται, μερικές φορές το αναγνωρίζεις όταν φεύγει, όταν το χάνεις. Εκεί καταλαβαίνεις αν σε αγαπάει κάποιος. Κι αυτό όχι πάντα. Μερικές φορές δεν το καταλαβαίνεις ούτε εκεί. Γι αυτό λοιπόν μικρέ, κράτα την ηλιθιότητα για σένα, κάνε την σκήπτρο σου και προχώρα. Τον ηλίθιο δεν θα τον κατηγορήσει κανείς γιατί είναι ηλίθιος. Έτσι τον ήθελε η φύση. Τον έξυπνο θα κατηγορήσει ο κόσμος, γιατί ενώ είναι έξυπνος έκανε τόσες χιλιάδες βλακείες. Βάλε τώρα λοιπόν τις απαντήσεις στο κουτάκι και πάλι, βγες στο δρόμο και αποφάσισε τι θες να κάνεις. Θες να τρέξεις και να εξαφανιστείς? Θες να προχωρήσεις απλά μπροστά? Ή μήπως θες να γυρίσει πίσω να βρεις αυτό που έχασες? Κάνε ό,τι θες, μόνο κοίτα να ξέρεις τι κάνεις, γιατί θα τα χάσεις όλα στο τέλος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου