Είναι που ονειρεύεται πως φεύγει για ταξίδια...

Πέμπτη, 31 Ιανουαρίου 2008, ώρα 10.51 το πρωί. Έξω κάνει κρύο. Παρακαλάω να δω λίγο χιόνι, να αρχίσει πάλι να χιονίζει, να βρω λόγους να κλειστώ στον εαυτό μου, να βρω λόγους να κλειστώ σπίτι μου. Να μην βγω έξω ούτε για να πάρω τσιγάρα. Ψάχνω να βρω λόγους να μείνω εδώ, μα κάθε φορά που μένω μόνος βρίσκω χιλιάδες λόγους να αποβάλλω τη μοναξιά. Υπάρχουν λίγοι άνθρωποι σαν εμένα, το ξέρω ότι ακούγεται εγωιστικό ή υπεροπτικό, αλλά αυτή είναι η μοναδική αλήθεια. Σήμερα είναι δύσκολο να βρεις εύκολα τους ανθρώπους εκείνους που κοιτάζοντας τον εαυτό τους θα μπορέσουν να σε καταλάβουν. Ψαρεύω λίγη σιωπή, δανείζομαι στιχάκια, κρύβομαι σε ποιήματα και όταν οι λέξεις φουντώνουν τις σκέψεις μου, όταν τα σημεία στίξης κυνηγούν το μυαλό μου κρύβομαι κάτω από σκεπάσματα, κουλουριάζομαι και αγκαλιάζω τα μαξιλάρια. Γίνομαι ένα με τους φόβους μου, τους αφήνω να με κυριεύσουν, τους αφήνω να με κυκλώσουν, τους αφήνω να με κατασπαράξουν.

Κοιτάζω τις ξεσκισμένες μου σάρκες. Οι πληγές δεν επουλώνονται, δεν προσπαθώ να τις κλείσω, δεν έμαθα να επουλώνω πληγές. Μόνο να τις συντηρώ και μερικές φορές να ανοίγω καινούριες. Δεν έμαθα καν να τις χαϊδεύω ή να τις αγαπάω. Δεν τις κουβαλάω σταυρό πάνω μου, δεν τις έχω για να τονίζω την διαφορά μου. Οι πληγές μου, οι πόνοι μου, οι λόγοι που πληγώνομαι, οι αιτίες που κρύβομαι, που εξαφανίζομαι, που χάνομαι δεν είναι λόγοι και αιτίες φευγιού, αλλά λόγοι και αιτίες σιωπής. Προτιμώ να σωπαίνω, παρά να ουρλιάζω. Προτιμώ να γελάω, παρά να δακρύζω. Προτιμώ να φανερώνομαι, παρά να κρύβομαι. Προτιμώ να αγαπάω, παρά να μισώ. Και κάθε φορά που συνειδητοποιώ ότι όλα αυτά που προτιμώ να κάνω καταφέρνω να μην τα κάνω, τότε θέλω να το βάλω στα πόδια, να χαθώ από προσώπου γης, να πάψω να ενοχλώ με την ύπαρξή μου.

Δεν είμαι τίποτα περισσότερο από ένας άνθρωπος με σκέψεις, δεν είμαι κάτι παραπάνω από αυτό που οι άλλοι βλέπουν στον καθρέφτη. Είμαι αυτό ακριβώς που όλοι οι άνθρωποι μισούν, είμαι αυτό ακριβώς που όλοι οι άνθρωποι θέλουν να αλλάξουν, είμαι ακριβώς αυτό που όλοι οι άλλοι βλέπουν μέσα τους. Θα αφήνω πάντα τους άλλους να καρφώνουν καρφιά στο κορμί μου, θα τους αφήνω να ρίχνουν μέσα μου δηλητήριο, θα τους αφήνω να με πονάνε και μετά θα ικετεύω να γιατρέψουν τις πληγές που εκείνοι άνοιξαν πάνω μου, θα τους αφήνω να έχουν την ψευδαίσθηση ότι είναι γιατροί πάνω στην ψυχή μου. Ίσως κάποτε, κάποιος, κάπου, να καταλάβει ότι δεν γιατρεύει τις δικές μου πληγές, αλλά τις δικές του προσπαθεί να κλείσει. Δεν με τρομάζουν οι λέξεις μου, δεν με τρομάζουν τα συναισθήματά μου, δεν με τρομάζουν καν οι σκέψεις των άλλων. Αυτό που με τρομάζει είναι όταν οι άλλοι δεν βλέπουν τις πληγές τους πάνω μου, αλλά τις πληγές μου πάνω τους.

Είμαι μικρός για να αμφιβάλλω για τα συναισθήματα των άλλων, είμαι μεγάλος για να πιστέψω έτσι εύκολα τα λόγια που όλοι ξεστομίζουν. Είμαι όμως έτοιμος να αναιρέσω τα λόγια μου, να αλλάξω τον τρόπο που σκέφτομαι, να κάνω χιλιάδες βήματα πίσω και να ξεκινήσω από την αρχή. Να μετατρέψω τα σωστά σε λάθη και τα λάθη σε σωστά. Είμαι έτοιμος να δημιουργήσω νέες ανάγκες, νέα όνειρα. Είμαι έτοιμος να ανακαλύψω και πάλι νέους τρόπους έκφρασης και νέες αιτίες φευγιού. Είμαι έτοιμος να πάψω να κρύβομαι, είμαι έτοιμος να λιθοβοληθώ για αυτά που νιώθω, για αυτά που σκέφτομαι, για αυτά που λέω. Είμαι έτοιμος να αγαπήσω με άλλους τρόπους, είμαι έτοιμος να τα αλλάξω όλα. Όχι γιατί βαρέθηκα το σήμερα ούτε γιατί το χθες με χτυπάει ούτε βέβαια γιατί το αύριο με τρομάζει, αλλά γιατί το χθες το βαρέθηκα, το σήμερα με τρομάζει και το αύριο είναι πιο αβέβαιο και από το πέταγμα της πεταλούδας στην Κίνα.

Από μικρός έμαθα ότι όσοι δεν αλλάζουν δεν είναι άνθρωποι, μα δεινόσαυροι και ότι με μαθηματική ακρίβεια θα εξαφανιστούν. Προτού χαθώ στη λήθη λοιπόν, προτού γίνω παραμύθι ή μύθος ή παράδειγμα προς αποφυγήν, προτού βουλιάξω μέσα σε κινούμενη άμμο θα αναζητήσω όχι την έξοδο κινδύνου ούτε παράθυρο διαφυγής, αλλά την Κερκόπορτα για να εισβάλλω σε νέα επίπεδα σκέψης και ηρεμίας, σε νέες μεθόδους ψυχραιμίας. Δεν είμαι τέλειος μήτε αλάνθαστος, είμαι όμως άνθρωπος κι είμαι έτοιμος να κάνω λάθη, να πονέσω και να κλάψω. Μα είμαι έτοιμος και να γελάσω, να χαρώ και να χορέψω. Κι ας μην ξέρω να χορεύω.

Αν αυτό το λάθος που λέγεται ζωή το ζω εγώ, αν αυτό το λάθος που λέγεται αγάπη το νιώθω εγώ, αν αυτό το μικρό παιδί μέσα μου θέλει να τρέξει σε ένα λιβάδι, θέλει να μαζέψει μαργαρίτες, θέλει να γελάσει, θέλει να πονέσει, αν αυτό το μικρό παιδί θέλει να υπάρξει στη σιωπή, εγώ θα το κεράσω, θα το αφήσω να κολυμπήσει και θα το κάνω να πετάξει. Δεν είναι που το παιδάκι θέλει να ξεφύγει, δεν είναι που θέλει να ουρλιάξει, είναι που ονειρεύεται πως φεύγει για ταξίδια. Κι όσο θα ονειρεύεται, τόσο καρφωμένο στα ίδια μέρη θα μένει. Για αρχή λοιπόν, φεύγω, έρχεσαι?