Σιωπή...

Βιαστήκαμε να μεγαλώσουμε, αρπάξαμε το πλέγμα της ζωής, νομίζαμε πως ήταν τριαντάφυλλο και γεμίσαμε τα νιάτα μας πληγές. Τώρα βολοδέρνουμε δεξιά κι αριστερά. Αναζητούμε έρωτες, βουλιάζουμε σε αγκαλιές που μας κλωτσούν και γεμίζουμε την ποτίστρα μας με αιτίες φευγιού. Κάθε μέρα κι ένας δρόμος, κάθε δρόμος κι ένα αδιέξοδο, κάθε αδιέξοδο κι ένας τοίχος. Σε αυτό τον τοίχο χαράξαμε μια καρδιά και τ' όνομά μας. Τα αφήσαμε εκεί να μένουν αιώνια. Όσους όρκους δεν μπορούμε εμείς να κρατήσουμε τους χαράζουμε σε τοίχους, παγκάκια και τσιμεντένια δάπεδα. Δεν σκέφτηκε κανείς όμως ότι όλα τούτα είναι αναλώσιμα. Ο τοίχος θα πέσει, το παγκάκι θα το αλλάξουν όταν περάσει η μόδα του και πάνω στο τσιμέντο θα στρωθούν μάρμαρα ή πλάκες. Θα ψάχνουμε στα τούβλα να βρούμε τους όρκους μας, στις χωματερές να βρούμε το παγκάκι μας ή θα αφήνουμε λουλούδια σα μνημόσυνο πάνω από το μάρμαρο, που στολίζει τώρα το πεζοδρόμιο.

Και τα χρόνια θα περάσουν. Κανείς μας ποτέ δεν θα καταλάβει τα λόγια. Θα ήθελα να ήμουν λογοτέχνης, να γράφω ένα κείμενο και να φεύγει από μένα, να μην είναι πλέον δικό μου, να το κάνει ο καθένας ό,τι θέλει κι εγώ να καμαρώνω που είμαι ο πατέρας του. Δεν είμαι όμως και με πονάει να βλέπω να συμπεριφέρονται έτσι στα κομμάτια της ψυχής μου. Αντιμετωπίζουν τις λέξεις μου σαν αποκυήματα της φαντασίας μου, αλλά κανείς δεν αναζητά την ανάγκη μου να εκφραστώ. Αφού ο κάθε ένας καταλαβαίνει ό,τι εκείνος θέλει, αφού ο κάθε ένας παίρνει το δικό του κομμάτι, γιατί εγώ να μιλάω? Γιατί εγώ παιδεύομαι να βγάλω την ψυχή μου στη φόρα και κανείς δεν το καταλαβαίνει? Διαλέγω λοιπόν την σιωπή κι όσα λόγια θελήσω να πω θα τα πω αλλού, θα βρω άλλους τρόπους. Εκεί τουλάχιστον θα είμαι σίγουρος ότι ο καθένας θα καταλαβαίνει εκείνο που θέλει.

Αγαπώ σημαίνει ζω, αγαπιέμαι σημαίνει αξίζω, αγαπώ και αγαπιέμαι σημαίνει αξίζει να ζω. Αν λείπει ένα από τα δύο στοιχεία τότε κάθε σχέση είναι άδεια, ανολοκλήρωτη και χωρίς κανένα μέλλον. Κάθε σχέση γεμίζει αδιέξοδα, αν κάποιος δε νιώθει κάποιο από τα δύο. Δε με νοιάζει λοιπόν πλέον αν ζω ή αν αξίζω, δε με νοιάζει αν αξίζει να ζω. Δε με νοιάζουν τα λόγια εκείνων που μιλούν για αγάπη, την ένιωσα μέσα μου από όλους, τη νιώθω και θα συνεχίσω να τη νιώθω. Δε με νοιάζουν οι λέξεις που θα καταπραΰνουν τις στιγμές μου, δε με νοιάζουν ούτε οι αγκαλιές που θα ξορκίσουν τις σκέψεις μου. Δε με νοιάζει αν ο ήλιος θα ανατείλει το πρωί κι εγώ θα βουλιάζω σε σιωπές που δεν επέλεξα. Δε με νοιάζει αν θα έρθει κάποιος γεμάτος λουλούδια να με ξυπνήσει το πρωί. Με νοιάζει αν τα λουλούδια αυτά θα έχουν αγκάθια, με νοιάζει αν ο ήλιος θα δύσει, με νοιάζει αν οι αγκαλιές θα είναι επειδή νιώθουν τις σκέψεις μου, αν οι λέξεις θα πουν αυτό που σκέφτομαι.

Κάθε μέρα βλέπω το τέλος να πλησιάζει. Το αποφεύγω προσπαθώντας να το αλλάξω, αν αφεθώ θα βουλιάξω μαζί του στην άβυσσο που τη νιώθω να με παρασέρνει. Βαρέθηκα να εκμεταλλεύονται τα λόγια μου, βαρέθηκα να μιλάω και να χτυπάω σε τοίχο, βαρέθηκα να τρακάρω κάθε νύχτα και το πρωί να ξεκλειδώνω το αμάξι μου. Βαρέθηκα να πληγώνω τα χέρια μου με αγκάθια, βαρέθηκα. Θέλω να σωπάσω, θέλω να κρεμάσω ένα χαρτάκι στην πόρτα μου που να γράφει "do not disturb" και να κλειστώ εκεί μέσα μόνος μου, όπως ήμουν πριν, όπως ήμασταν όλοι μας πριν. Ξέρω ότι δεν θα το κάνω, ξέρω ότι κανείς δεν θα μπορέσει να νιώσει τα ψήγματα που με κόπο προσπαθώ να του δώσω, ξέρω ότι ούτε εγώ μπορώ να νιώσω τα ψήγματα που μου δίνουν. Θα αφεθώ λοιπόν στην αυτοκαταστροφή μου και στις τάσεις φυγής κι όποιος πιστός ακολουθεί. Σιωπή, μόνο αυτό έμεινε, σιωπή...