Σήμερα θα σας πω ένα παραμύθι. Ένα παραμύθι λίγο διαφορετικό από όλα τα άλλα. Ένα αυτοβιογραφικό παραμύθι με πολλές δόσεις αλήθειες και πραγματικότητας. Ένα παραμύθι που έχει σκοπό να κάνει μερικούς που είναι ή ήταν κάποιο διάστημα κοντά μου να σκεφτούν. Δεν έχει σημασία αν θα το διαβάσουν αυτό το παραμύθι αυτοί οι άνθρωποι, σημασία έχει να ειπωθεί και να το δουν έστω κάποιοι άλλοι. Γιατί μερικές φορές τις απαντήσεις που αναζητούμε τις παίρνουμε από αγνώστους ή από ανθρώπους που δεν το περιμένουμε. Το δικό μου παραμύθι λοιπόν, ξεκινάει όπως όλα τα παραμύθια. Κάντε ησυχία να το ακούσετε...
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα παιδάκι, καθόλου συνηθισμένο, λίγο πιο ευαίσθητο, λίγο πιο ρομαντικό. Ένα παιδάκι που δεν ήθελε να βλέπει πληγωμένους ανθρώπους και που το μόνο που το ένοιαζε ήταν να κάνει τους άλλους να χαίρονται, να περνάνε όμορφα, να γελάνε. Αυτό το παιδάκι είχε μέσα του πολλή αγάπη. Κάθε άνθρωπο που γνώριζε τον συμπαθούσε αμέσως, τον λάτρευε. Ήθελε οι άνθρωποι που ήταν γύρω του να είναι χαρούμενοι, γιατί έτσι γινόταν κι εκείνος χαρούμενος. Το μόνο που ζητούσε, ως «αντάλλαγμα» ας πούμε, ήταν να του επιστρέφουν λίγη από την αγάπη τους. Ήθελε να μην φοβηθούν οι άλλοι να ξεπεράσουν τον εαυτό τους, γιατί κι εκείνος δε φοβόταν να ξεπεράσει τον εαυτό του. Μοίραζε ό,τι είχε μέσα του απλόχερα δεξιά κι αριστερά, το χάριζε. Και έτσι πάντα άδειαζε. Κλεινόταν για λίγες μέρες στον εαυτό του κι αφού είχε γεμίσει τις μπαταρίες του, έβγαινε και ξαναμοίραζε. Συνέχεια, χωρίς σταματημό. Μέχρι που πάλι άδειαζε. Σαν τον Σίσυφο, ήξερε από μικρός ότι αυτή ήταν η ευχή και η κατάρα του.
Κάποια μέρα αυτό το παιδάκι ερωτεύτηκε. Ένιωσε ότι είναι κι εκείνο ερωτεύσιμο. Και τα έδωσε όλα. Δεν κράτησε τίποτα. Κάποιες στιγμές, που ένιωθε άδειος πλακωνόταν στο φαγητό, γέμιζε τα κενά του δωμάτια και πάλι έδινε και έδινε. Έδωσε τόσα πολλά που η κοπέλα δίπλα του δεν άντεξε, δεν μπόρεσε να δεχτεί όσα δεχόταν, δε μπορούσε να αναπνεύσει. Κι έτσι έφυγε, μακριά του. Το παιδάκι έχασε τη γη κάτω από τα πόδια του. μα πως ήταν δυνατό να μην το θέλει, γιατί να φύγει, τι είχε κάνει? Βούλιαξε μέσα στον εαυτό του, χάθηκε στο κενό του, στα συναισθήματα που το κατέκλυζαν και δεν το άφηναν να προχωρήσει. Το κεφάλι του άρχισε να βουίζει. Σώθηκε όμως, κατάφερε να αναδυθεί και να πάει λίγο πιο πάνω. Μέχρι που κάποια στιγμή βγήκε ολόκληρο από το πηγάδι που είχε βυθιστεί κι άρχισε να περπατάει. Περπάταγε, περπάταγε, περπάταγε κι έφτασε στη μέση μιας πόλης και κοιτώντας πίσω του είδε ότι είχαν έρθει κι άλλοι μαζί του, μα δεν τους ήθελε όλους αυτούς. Σάστισε, δεν ήξερε τι να κάνει. Να τους κρατήσει? Να τους διώξει? Τι να κάνει?
Αποφάσισε λοιπόν ότι έπρεπε να τους διώξει. Γι αυτό, πήγε σε ένα μαγαζί, αγόρασε μία πανοπλία, όπλα, σπαθιά, πυρομαχικά και βγήκε έξω, εκεί που ήταν όλοι όσοι είχαν έρθει μαζί του. Ανέβηκε σε έναν βράχο και σάστισε με τον κόσμο. Έπιασε τον εαυτό του να του αρέσει. Η ιδέα του να τους διώξει μετατράπηκε. Μα ποιος ήταν αυτός που μπορούσε να διώξει κάποιους ανθρώπους από τη ζωή του? Αντ’ αυτού, άνοιξε το στόμα του και ξεστόμισε ένα δυνατό «σας αγαπάω όλους». Δεν πίστευε όμως στα αυτιά του. Δεν περίμενε ποτέ κάτι τέτοιο από τον εαυτό του. Ναι, τελικά μπορούσε να ξαναγαπήσει, την είχε τη δύναμη μέσα του. Κατέβηκε κι άρχισε να χορεύει μαζί τους. Τους έπιανε και τους φιλούσε όλους έναν ένα. Τους αγαπούσε, πραγματικά το ένιωθε. Μόνο που το βράδυ, όταν πήγε σπίτι του, ένιωσε μόνος. Τόσο μόνος που άρχισε να κρυώνει και μετά να κλαίει και μετά να σπάει πράγματα. Δεν άντεχε τον εαυτό του, τη μοναξιά του. Πέρασαν ώρες έτσι και βγήκε στο δρόμο, την πρώτη κοπέλα που βρήκε τη φίλησε, την αγκάλιασε. Κατέληξαν στο κρεβάτι του. εκείνη ζητούσε περιστασιακό σεξ για να νιώσει επιθυμητή, εκείνος ζητούσε συντροφιά για τις νύχτες. Έδεσαν τα χνώτα τους, έμειναν λίγο καιρό μαζί. Μα μετά, η ζωή απέδειξε το σκληρό της πρόσωπο. Εκείνος είχε άλλες προτεραιότητες, εκείνη άλλες. Κι έτσι χώρισαν.
Την επόμενη μέρα διασκέδασε πάλι με το πλήθος που τον ακολουθούσε. Και το βράδυ επέστρεψε μόνος του σπίτι. Πήγε να ξανακυλήσει, μα σκέφτηκε πως έπρεπε να μάθει να αντέχει τον εαυτό του. Κι έτσι έκανε υπομονή. Είδε μια ταινία στην τηλεόραση, άκουσε μουσική, διάβασε βιβλία. Έμαθε να αντέχει τον εαυτό του. Κι ο καιρός περνούσε. Και το παιδάκι άντεχε τον εαυτό του, με τα στραβά του, με τα καλά του. Τον είχε μάθει καλά τον εαυτό του πλέον, μα δεν είχε μάθει καλά κανένα άλλο άνθρωπο. Πέρα από τον εαυτό του, δεν υπήρχε άλλος άνθρωπος. Κάποια μέρα όμως ξαναερωτεύτηκε και αποφάσισε να ασχοληθεί με εκείνη την κοπέλα, ώστε να την μάθει καλά. Ασχολήθηκε τόσο πολύ μαζί της, που πλέον εκείνη, δεν ήθελε να ζει φυλακισμένη στο συναίσθημα ενός ανθρώπου. Κι έτσι έφυγε κι εκείνη, όπως κι η προηγούμενη, όπως κι η επόμενη. Κι έμεινε μόνος, σε ένα κλειστό δωμάτιο να προσπαθεί να γεμίσει τα κενά του. Να καλύψει την ματαιοδοξία του. εις μάτην όμως. Του έμελλε να ζει έτσι, μέχρι να μάθει καλά το μάθημά του. Το πρόβλημα, ήταν ότι εκείνος δεν ήξερε ότι η ζωή μας διδάσκει...
Το παραμύθι δεν τελείωσε. Το παιδάκι εκείνο συνεχίζει να ζει. Πασχίζει να ερωτευθεί και να το ερωτευθούν. Πασχίζει να βρει ανθρώπους να το λατρέψουν, να του γεμίσουν τα κενά που εκείνο δημιουργεί. Το παιδάκι εκείνο είμαστε εμείς ή ένας από εμάς. Αν δε θέλουμε να κοιτάξουμε μέσα μας, ας κοιτάξουμε δίπλα μας...
