Δεν έχει αντίο ο λόγος που μας ένωσε...

ΕΚΕΙΝΟΣ: Προσπαθώ να διαβάσω την σκέψη σου. Να δω γιατί ακούς αυτό το τραγούδι σιωπηλά, ξαπλωμένη στο κρεβάτι σου κοιτώντας το τζάμι και σκεφτόμενη τις θάλασσες και τα ταξίδια που για καιρό έχασες, αναζητάς ένα πανί, ένα ιστίο να σε περάσει απέναντι. Στις κορφές του Ψηλορείτη και στα κύματα του Ηρακλείου...

ΕΚΕΙΝΗ: Σε είδα πάλι στην Λήμνο, να γυρεύεις μουσική να χωρέσεις τους στίχους σου. Σε είδα μόνο να περπατάς στην μικρή προκυμαία που ένωνε τον ντόκο που άραζαν τα πολεμικά με εκείνο των εμπορικών. Στον Καραγκιόζη να πίνεις μπύρες και στο κάστρο της Μύρινας να χαζεύεις τα ελάφια. Ποτέ δεν μπόρεσες να βρεις την μουσική που έψαχνες. Κι εκείνοι οι στίχοι που σιγοψιθύριζες ξεχάστηκαν και τώρα πια οι πέτρες τους τραγουδούν και ο ήλιος, όταν λαμπερός καίει τα πρόσωπα των Λημνιωτών...

ΕΚΕΙΝΟΣ: Κι εσύ πέρασες απέναντι. Στην παλιά πόλη των Χανίων σε είδα να περπατάς και μετά στα σοκάκια της Πλάκας και στου Θησείου. Χρόνια αργότερα στη Νέα Υόρκη και λίγους μήνες πριν στην Σύρο, να μαζεύεις μουσικές ρεμπέτικες και δοξολογίες καθολικές. Δεν θα ξεχάσω κι εκείνη τη νύχτα στην Σκιάθο, σε ένα δίπατο παραδοσιακό και με νερό που μύριζε κλεισούρα, να χορεύεις και να γελάς...

ΕΚΕΙΝΗ: Πως να χορέψω στην σιωπή σου γλυκέ μου αγαπημένε? Δώσε μου την μουσική σου να αρχίσω το τραγούδι κι εκεί να σηκωθούν οι χορευτές της Κρήτης και τα παιδιά του Πόντου, τα παλικάρια από την Ήπειρο και οι κοπέλες της Κέρκυρας. Και ξάφνου μέσα να μπεις εσύ, στον πρώτο και μοναδικό σου ζεμπέκικο, ήλιους να ζαλίσεις και τρελούς να λογικέψεις. Πως να χορέψω στην σιωπή σου, γλυκέ μου, αγαπημένε...

ΕΚΕΙΝΟΣ: Και να που φτάσαμε ως εδώ, δεν υπάρχουν πια πλοία να περάσουμε απέναντι. Τα κύματα σιώπησαν και τα τραγούδια σκάνε στην άκρη της παραλίας μανιασμένα. Όλα εκείνα που αγαπήσαμε, όλα εκείνα που μας έκαναν να χαιρόμαστε και να χαμογελάμε άρχισαν να μας χτυπούν αλύπητα και τα σημάδια στο σώμα δεν φαίνονται. Αν είσαι τυχερή ίσως δεις τα σημάδια της ψυχής...

ΕΚΕΙΝΗ: Κοιτάζω την πλάτη σου, ένα τατουάζ μαρτυράει όλα εκείνα που δεν θες να πεις: «Σε βλέπω». Το κραυγάζεις, μην τυχόν και το ξεχάσεις ποτέ. Ξέρω ότι κλαις για μένα, ξέρω ότι οι νύχτες σου είναι γεμάτες πόνο, ξέρω ότι τα δάκρυά σου πλημμυρίζουν το δωμάτιο, μουσκεύουν το κρεβάτι. Δεν έφυγα μικρέ μου, έμεινα εδώ να πονάω για σένα, να μου μιλάς όταν θες, να με αγγίζεις όταν θες, να με φιλάς όταν θες. Αυτό που περισσότερο με πονάει και με τρέμει, είναι ότι ούτε εσύ ο ίδιος δεν έχεις καταλάβει τον εαυτό σου...

ΕΚΕΙΝΟΣ: Φοβάμαι μικρή μου, φοβάμαι να σε πάρω αγκαλιά μήπως και περάσει γρήγορα η νύχτα, φοβάμαι να σου πω ότι οι μέρες μου είναι τρελές κι ότι τα βράδια μου είναι αξημέρωτα. Φοβάμαι να ξέρω ότι η κάθε μου μέρα εξαρτάται από το δικό σου χαμόγελο, ότι το δικό μου χαμόγελο εξαρτάται από την δική σου μέρα. Δεν φοβάμαι να βροντοφωνάξω ότι σε αγαπάω, φοβάμαι όμως ότι δεν θα με πιστέψεις...

ΕΚΕΙΝΗ: Σε βλέπω αμίλητος να οδηγάς, να κοιτάς την άσφαλτο, βλέπω τα μάτια σου να χάνονται στο οδόστρωμα, να καθρεφτίζονται στις λίμνες τους οι άσπρες διακεκομμένες γραμμές και νιώθω ότι φεύγεις μαζί τους. Νιώθω ότι τα καλοκαιρινά βράδια τρέμεις και τις χειμωνιάτικες νύχτες ζεσταίνεσαι. Μην με κοιτάς έτσι καλέ μου, μη...

ΕΚΕΙΝΟΣ: Σε κοιτάζω, δεν χορταίνω να σε κοιτάζω. Κοιτάζω το χέρι σου όταν αλλάζεις τα τραγούδια, κοιτάζω το βλέμμα σου όταν με κοιτάς με συμπόνια, κοιτάζω το πρόσωπό σου όταν προσπαθεί να ηρεμήσει. Θέλω να ζήσω τους πόνους σου, όλους, να τους νιώσω έναν έναν στο κορμί μου, να νιώσω τα δάκριά σου στα μάτια μου, να μου κάψουν σαν οξύ τα μάγουλα και να αφήσουν για πάντα πάνω μου τα ίδια σημάδια...

ΕΚΕΙΝΗ: Μ’ αρέσουν τα αποσιωπητικά σου στα κείμενά σου, οι λέξεις που δεν βγαίνουν, μ’ αρέσουν τα σημεία στίξης, πόσο προσεκτικά τα χρησιμοποιείς. Μ’ αρέσουν χιλιάδες πράγματα πάνω σου, μα όλα εκείνα που λατρεύω, όλα αυτά που αν τα έχανες θα τα αναζητούσα για σένα, δεν μπορώ να τα περιγράψω. Κάθε φορά με κάνεις να βρω κάτι νέο πάνω σου να λατρέψω. Κάθε φορά ανανεώνεις όλα εκείνα που ψάχνω. Κάθε φορά τα φιλιά σου είναι πιο δυνατά, πιο μοναδικά, είναι καινούρια. Κάθε φορά βρίσκεις νέους τρόπους να με κάνεις να ξαναγεννηθώ...

ΕΚΕΙΝΟΣ: Θέλω μαζί σου να ζήσω ό,τι πιο δυνατό έχω ζήσει κι ας με κάψει η φωτιά σου. Θέλω μαζί σου να τρέξω από χαρά κι όχι από φόβο. Θέλω μαζί σου να…να…να κλάψω για όλα εκείνα που έχω ζήσει και θέλω να κλάψεις κι εσύ μαζί μου για όλα εκείνα που έχεις ζήσει. Δεν έχει αντίο ο λόγος που μας ένωσε, καλή μου...

ΕΚΕΙΝΗ: Δεν θέλω να φοβάσαι. Τα σημάδια που έχουμε θα σβήσουν. Είμαι σίγουρη ότι εσύ θα σβήσεις τα δικά μου κι εγώ θα εξαφανίσω τα δικά σου. Μην φοβάσαι να περπατήσεις δίπλα μου, μονάχα αφέσου και θα δεις ότι όλα θα αρχίσουν πάλι από την αρχή. Θα δεις, η αγάπη μας θα γίνει μήτρα και θα γεννήσει καινούριο κόσμο για να ζήσουμε. Δεν έχει αντίο ο λόγος που μας ένωσε, γλυκέ μου...