Κυριακή 14 Δεκεμβρίου 2008

Κάνω βουτιά σε βόθρο με εικόνες...


Μέσα στα σκοτάδια του παραλογισμού μου υπάρχουν φορές που αναζητώ έναν βράχο να γκρεμοτσακιστώ, να φουντάρω από εφτά χιλιόμετρα ύψος και το κεφάλι μου να προσκρούσει πάνω στον πιο συμπαγή και άθραυστο βράχο, έτσι που η σύγκρουση να μην αφήσει κανένα σημάδι και τίποτα που να μαρτυράει ότι υπήρξα. Όχι, δεν είναι λόγοι απογοήτευσης, είναι συσσωρευμένη οργή, είναι μίσος που θέλει να εκφραστεί και η εναλλακτική μου κρίση δεν μπορεί να προσδιορίσει γιατί όταν θυμώνουμε θέλουμε πρωτίστως να καταστρέψουμε τους άλλους και μετά στρεφόμαστε στον εαυτό μας. Κάτι τέτοιες ώρες είναι που νιώθω τρελός, παρανοϊκός κι αλήθεια ίσως να είμαι, ίσως εγώ να πήρα λάθος τον κόσμο, να πίστεψα όλες τις γαμημένες λέξεις του και να άφησα στην άκρη όλες τις άμυνές μου για χάρη εκείνων που ποτέ δεν είπαν ότι με αγαπούν, αλλά κάποιος άλλος άνετα θα έλεγε ότι όντως με αγαπούν. Χα, νομίζεις?

Μέσα στα σκοτάδια του παραλογισμού μου βρίσκω την ταπεινότητα του εαυτού μου, βρίσκω το κομμάτι εκείνο που κάποτε έχασα κι ως εκ θαύματος μου παρουσιάστηκε σήμερα. Κραδαίνω στο χέρι μου εκείνο το σπαθί που πάντοτε κρατούσα και χώνομαι με κραυγές στην μάχη. Θα πολεμήσω, όχι για μένα ούτε βέβαια για τους άλλους και την ανθρωπότητα -ποιος σας είπε ότι είμαι αλτρουιστής- αλλά έτσι, για το γαμώτο. Δεν με νοιάζει τι θα χάσω και για πόσο θα το χάσω, δεν με νοιάζει αν θα με πάρουν αιχμάλωτο σε στρατόπεδο συγκεντρώσεως κι ούτε αν θα καταλήξω να γίνω σαπούνι ή το γιουσουφάκι κάποιου φυλακισμένου. Αυτές οι καταστάσεις είναι συνηθισμένες, το μυαλό μου και το σώμα μου έχουν ανάγκη από νέο παραλογισμό και νέες μεθόδους ανάκτησης της προσωπικότητας.

Γουστάρω να βουτάω στα σκατά και να αναδύομαι κάθε τόσο, γουστάρω να κάνω βουτιά σε βόθρο με εικόνες και πρόσωπα που απεχθάνομαι να βλέπω, αλλά κάθε πρωί ή κάθε νύχτα "υποχρεώνομαι" να τα αντικρίζω. Κάποτε νόμιζα ότι ήταν ευεργετικό, σήμερα δεν με νοιάζει και τόσο, ας είναι ό,τι θέλει να είναι, ας είναι ευεργετικό, ας είναι καταστροφικό, ας είναι και αποκρυπτογραφικό, η ουσία είναι μία: Ότι μέσα από όλα αυτά τα σκατά ανακαλύπτω κάθε μέρα νέες δυνάμεις να ανορθωθώ, να σηκωθώ ψηλά και να ουρλιάξω ένα "μολών λαβέ" τόσο δυνατά που ακόμα κι ο Gerard Butler θα ζήλευε. Αυτή τη βουτιά κάποιος θα την έλεγε άνετα παραλογισμό, για μένα είναι τρόπος ζωής, γιατί αν κάθε τόσο δεν κολυμπήσω τόσο βαθιά δεν θα νιώθω ζωντανός, δεν θα είμαι ζωντανός.

Όχι, δεν είναι κατάθλιψη ούτε βέβαια οργή, είναι η πεμπτουσία της ύπαρξης, τουλάχιστον για μένα. Όποιος από όσους δεν επέλεξα να είναι δίπλα μου, αλλά υπάρχουν για λόγους που μόνο η φύση ή ανικανότητα κάποιου να πάρει προφυλάξεις μπορεί να εξηγήσει, αν κάποιος από αυτούς λοιπόν αποφασίσει να με κάνει να νιώσω ενοχές και τύψεις θα γευτεί ένα μικρό δείγμα της εκδίκησής μου. Κι όχι, δεν ντρέπομαι για τούτο, αν δεν χαντακώσω τον εαυτό μου, αν δεν τον ρίξω τόσο χαμηλά δεν θα δω τι είμαι ικανός να κάνω και να πετύχω. Δεν με νοιάζει αν στα λόγια οι άνθρωποι πιστεύουν σε μένα, με νοιάζουν οι πράξεις τους, το πως με κάνουν να νιώθω. Ως εδώ λοιπόν, όποιος θέλει, μπορεί να το γευτεί. Κοπιάστε, έτοιμος είμαι...

Δεν υπάρχουν σχόλια: