Για σένα τραγουδώ...

Σχέσεις ανθρώπων. Εύκολες? Χαχα. Sais who? Οι ανθρώπινες σχέσεις όχι δεν είναι απλά εύκολες, αλλά σα να παίζεις σκάκι κι όποιος ξέρει σκάκι καταλαβαίνει τι εννοώ. Πρέπει να λειτουργείς μεθοδευμένα, να προσέχεις τις κινήσεις σου, να εξηγείς το κάθε τι. Αφέθηκες? Σφάλμα. Θα φας την επομένη τέτοιο χαστούκι που θα γυρίσει το κεφάλι σου 360 μοίρες, σαν της κουκουβάγιας. Κι ενώ θα προσπαθείς να συνέλθεις από το πολιτισμικό σοκ σκεπτόμενος πόσο μακριά μπορεί να φτάσει μια βαλίτσα, θα νιώθεις σαν τον Γιωργάκη Παπανδρέου που χάνει κόμμα κι εκλογές και σαν τον Βαγγέλη Βενιζέλο που προσπαθεί να δώσει πνοή σε πεθαμένους. Κι άντε να δεις ποιος θα νικήσει. Ο γιαλαντζί μουστακαλής ή ο Πόλντο με τα χάμπουργκερ? Το θέμα είναι πολιτικό και καθόλου κοινωνικό. Γιατί στην κοινωνία οι άνθρωποι κάθονται τα βάζουν κάτω και τα κουβεντιάζουν, ενώ στην πολιτική συνεννοούνται με απονενοημένα διαβήματα.

Ας το δούμε κι ιστορικά. Παλιά, την εποχή του Νεάντερνταλ, αν άρεσε μια γυναίκα στον άντρα έπαιρνε το ρόπαλό του, την έστηνε στον τάδε παγετώνα και της έριχνε μία στο κεφάλι, οπότε την είχε και δικιά του. Από εκεί βγήκε και το "έπεσε ξερή στα πόδια μου" που λένε οι άντρες, καθώς και το "μου την έπεσε ένα ρεμάλι" που λένε οι γυναίκες. Μετά όμως τα πράγματα δεν ήταν εύκολα για το ζευγάρι. Οι γονείς της Νεαντερντατελίνας ξεκινούσαν να ανακτήσουν την χαμένη τιμή της οικογένειας. Κι έτσι μέσα από άναρθρες κραυγές τύπου "αργκρρρρρρρ", "αγκου", "μπρρρρρρρρρ" και τα συναφή προχωρήσαμε ένα στάδιο παρακάτω, όπου ο ενδιαφερόμενος μετά το κοπάνημα στο κεφάλι, την έσερνε από τα μαλλιά την παρουσίαζε τούμπανο από το ξύλο στα πεθερικά του και μέσα από διάφορες κινήσεις του χεριού και του ροπάλου του έδειχνε με σαφή τρόπο ότι "αυτή είναι δική μου και καθίστε στ' αυγά σας μην βγάλω και τρίτο σίκουελ της Εποχής των Παγετώνων". Ντόμπρα πράγματα, σταράτα.

Τα μετέπειτα χρόνια οι σχέσεις εξελίχθηκαν. Ας πούμε ότι ήσουν ο Πάρις και γούσταρες τρελά την Ωραία Ελένη. Έπαιρνες ένα πλοίο από τον στόλο του μπαμπά, έπαιρνες και τον αδερφό σου μαζί για καβάντζα και την βούταγες πολιτισμένα. Αράζατε και στην πλώρη, βλέπατε τα κύματα και τους γλάρους να κόβουν βόλτες, της διάβαζες και τα άπαντα του Ελύτη, έπινες και λίγο κρασάκι κι έδινες κι ιδέες στη Μαρινέλλα να βγάλει ένα τραγουδάκι και στο Χόλυγουντ να λανσάρει τη νέα μόδα όπου ήθελε τον Αχιλλέα να φοράει ρολογάκι στο δεξί. Τώρα αν σου ξέσκισαν τον μύθο, είναι άλλου παπά ευαγγέλιο. Κι επειδή η ιστορία επαναλαμβάνεται πολλάκις, έφευγε κι ο Μενέλαος από την Σπάρτη και μέσα σε κλαυθμούς και οδυρμούς έφτανε στις Μυκήνες λέγοντας στον Αγαμέμνονα "bro, μου φάγανε την γκόμενα, κάνε κάτι". Τι να έκανε κι αυτός? Την τιμή του αδερφού του ήθελε να υπερασπίσει. Άσε που δεν είναι και λίγο να τα βάζεις με τον Πίτερ Ο' Τουλ και τον Ορλάντο Μπλουμ έχοντας στον στρατό σου τον Μπραντ Πιτ. Έτσι λοιπόν κάηκε κι η Τροία και πάμε για την τέσσερα, την πέντε και την έξι και σταματημό δεν έχει.

Φτάσαμε λοιπόν αισίως στον Μεσαίωνα. Εκεί είναι που δυσκολεύουν τα πράγματα. Γιατί αν ήσουν αυτοκράτορας στο Βυζάντιο θα προτιμούσες μια πόρνη (βλέπε Θεοδώρα) από μια "εν πολλαίς αμαρτίες περιπεσούσα γυνή" (βλέπε Κασσιανή) και τελικά θα σε δικαίωνε και η ιστορία. Θα έχτιζες και μια Αγία Σοφία, θα πετούσες και ένα "νενίκηκάσε Σολομών" και πάνε κι οι σολομοί, πάνε κι οι πέστροφες, πάνε κι οι στροφές. Εάν όμως ζούσες σε πιο δυτικά μέρη, εκεί θα σε έκαιγε η Ιερά Εξέταση επειδή είπες στη δικιά σου ότι την γουστάρεις. Και μετά θα την έκαιγε κι εκείνη ως μάγισσα επειδή έκλαψε κατά την δική σου καύση. Άσχημα τα πράγματα για σχέσεις τότε.

Και φτάνουμε στην σχεδόν σύγχρονη εποχή και όχι στο παρόν. Εκεί σου γυάλιζε η Γκόλφω στο χωράφι, έπαιρνες την φουστανέλα σου και τραβούσες κατά την βρύση περιμένοντάς τη να έρθει συνάμενη κουνάμενη. Σου έδινε και Dorna, γυρίζατε κι ένα διαφημιστικό, σας έκανε και παρωδία ο Ρέππας με τον Παπαθανασίου κι είχες και εισπρακτική επιτυχία. Σίγουρα πράγματα. Τώρα βέβαια, αν δεν είχες ούτε ένα χωράφι, το πολύ να έπαιρνες την αδερφή του Αρτέμη Μάτσα ή αν ήσουν η Γκόλφω να έπαιρνες τον Κουασιμόδο. Πάντως καλέ μου Κουασιμόδε την Εσμεράλντα βγάλε την απ' το νου σου, δεν είναι για την καμπούρα σου.

Τότε όμως ήταν όμορφα τα πράγματα. Την έβλεπες την κοπελιά στο δρόμο, την κοίταζες με θαυμασμό, σε κοίταζε κι εκείνη και όλο το βράδυ την σκεφτόσουν κοιτώντας τα αστέρια. Μέχρι να την ξαναδείς την επομένη στην εκκλησία και να ανταλλάξετε βλέμματα και κρυφά χαμόγελα. Πήγαινες μετά στον πατέρα της και της έλεγες "το και το" και μέσα σε πέντε λεπτά ήσουν ή γαμπρός (επειδή ήσουν ντόμπρος) ή μακαρίτης (επειδή την κοίταξες). Ούτε να το σκεφτούμε ούτε τίποτα. Απλές λύσεις, καθαρές, με ουσία και διάρκεια. Γιατί αν την παρατούσες θα γινόσουν μακαρίτης, ακόμα κι αν πήγαινες να κρυφτείς στη σπηλιά του Νταβέλη. Μετά που ανακαλύφθηκε το ταχυδρομείο περάσαμε σε ακόμα πιο υγιείς εκφράσεις αγάπης, έρωτα και θαυμασμού. Της έστελνες ένα γράμμα, σου έστελνε κι αυτή και σιγά σιγά έμπαινε σε μια ροή το πράγμα. Κι είχε και θετικά στοιχεία το θέμα. Μπορεί να σου έβγαινε και καμιά κρυφή συγγραφική φλέβα και να γινόσουν ο βουκολικός Καζαντζάκης.

Σήμερα όμως τα πράγματα είναι δύσκολα. Κι ας έχουμε το ιντερνέτ, τα τηλέφωνα και τα sms. Γιατί έτσι είναι φίλε μου. Σήμερα δεν ανέχεσαι να περιμένεις την επομένη μέρα να δεις τι παίζει γύρω σου, παρά προτιμάς να στείλεις το μηνυματάκι σου ή να μπεις στο msn να στείλεις δυο-τρεις φατσούλες και να χαλάσεις την όλη χημεία. Γιατί πόσα emoticons θα βρεις ρε μάγκα? Δέκα? Είκοσι? Τριάντα? Όσα κι αν βρεις φίλε μου, τα συναισθήματα του χεριού της πάνω σου, η ανάσα της στο στόμα σου και τα ντάπα-ντούπα της καρδιάς της στο αυτί σου κανένα emoticon και κανένα sms δεν μπορεί να τα εκφράσει. Δεν λέω, καλή η φωτογραφία μέσω mms, αλλά δεν μπορεί να συμπεριλάβει την αλλαγή του χρώματος των ματιών σου όταν την κοιτάζεις ούτε το πως κουνάς τα χέρια σου. Γιατί η φωνή σου φίλε μου μέσω ραδιοκυμάτων δεν μπορεί να είναι ίδια και να έχει τα σκαμπανεβάσματα που έχει όταν είσαι δίπλα της. Γιατί θα αναλωθείς να της πεις χιλιάδες πράγματα στα μηνύματα και από κοντά θα κάνετε κι οι δυο σας τουμπεκί και θα περιμένετε ποιος θα σηκωθεί λίγο πιο πάνω από το τραπέζι να δώσει ένα πεταχτό φιλί.

Πέτα λοιπόν το κινητό στα σκουπίδια, διέγραψε και το blog σου και πήγαινε να την βρεις, περίμενε δώδεκα ώρες κάτω από την δουλειά της, κάπνισε εφτά πακέτα τσιγάρα, χάζεψε όλες τις βιτρίνες της περιοχής και όταν κατέβει δείξε της όσα νιώθεις χωρίς να περιμένεις τίποτα. Και δεν τα λέω σε σένα, σε μένα τα λέω, μπας και βάλω μυαλό και σιχαθώ τόσο τον εαυτό μου που καταφέρω να αλλάξω μερικά ασταθή μου δεδομένα. Μπας και πάω λίγο παρακάτω και πάψω να νιώθω θύμα του ίδιου μου του εαυτού και φυλακισμένος σε κάθε μου φοβία και κάθε ενοχή που με κάνει να ψάχνω το κλειδί στο στομάχι μου. Και μήπως τελικά σταθώ δίπλα στον άλλο χωρίς να ζητάω τίποτα, απολαμβάνοντας μόνο την δική του χαρά κι ας μην συμμετέχω σ' αυτή.

Τελικά, το σήμερα είναι ομορφότερο από τα ρόπαλα, τις στάμνες στη βρύση του χωριού και τα καράβια στο στενό των Δαρδανελίων. Σήμερα θέλει μεγαλύτερη μαγκιά να σταθείς ακέραιος μέσα σε έναν καταιγισμό πληροφοριών και κάθε ανασφαλειών απ' ότι χθες. Γιατί χθες μάγκα μου έκανες κουράγιο χωρίς να έχεις τον άλλο δίπλα σου, ενώ σήμερα όσους και να έχεις δίπλα σου θα είσαι αχάριστος απέναντί τους και κουράγιο δεν θα μπορέσεις να κάνεις. Φάε τώρα τον εαυτό σου στη μάπα και κάνε τουμπεκάκι και μην ξανακούσω κουβέντα από το στόμα σου. Τα σέβη μου...