Σε σκέφτομαι. Θέλω να σου μιλήσω, να σε αγγίξω, θέλω να σε νιώσω, να σε αισθανθώ πιο δίπλα μου, πιο κοντά μου. Μου αρέσει να σε νιώθω πάνω μου όταν ταξιδεύουμε, μου αρέσει να σε αισθάνομαι. Ριγώ ολόκληρος. Από την άλλη πάλι, φοβάμαι, φοβάμαι μη φύγεις, μη χαθείς κι εσύ. Μήπως μια μέρα πεις ότι βαρέθηκες κι εξαφανιστείς. Δεν αντέχω άλλες απώλειες, δεν θέλω άλλες απώλειες. Κουράστηκα να προσπαθώ να δεχτώ την φυγή των άλλων, κουράστηκα να τους δικαιολογώ, να τους καταλαβαίνω, να τους αφήνω να φεύγουν και να έρχονται. Είναι εκείνες οι ώρες που νιώθω σαν λεωφορείο που κάνει μια ζωή το ίδιο δρομολόγιο και ο κόσμος ανεβαίνει και κατεβαίνει σε συγκεκριμένες στάσεις. Κουράστηκα να πηγαίνω Σύνταγμα-Παγκράτι και στο ενδιάμεσο να μπαινοβγαίνει κόσμος. Θέλω κάποιον να πάρει ετούτο το λεωφορείο από την αφετηρία και να καταλήξει μέχρι το τέρμα, χωρίς ενδιάμεσες στάσεις. Θέλω ένας επιβάτης να πάει να μιλήσει στον οδηγό, να μην τον ρωτήσει αν έχει εισιτήριο ούτε σε ποια να στάση να κατέβει αν θέλει να πάει στο Πολεμικό Μουσείο, αλλά να τον ρωτήσει πως είναι να πηγαινοφέρνεις κόσμο, πως νιώθεις όταν ένας άνθρωπος που άκουσες να λέει μια καλή ατάκα σε έκανε να γελάσεις, αλλά να ξέρεις την επομένη ότι δεν θα τον ξαναδείς. Πως είναι όταν βλέπεις κάθε μέρα συγκεκριμένους ανθρώπους να παίρνουν το ίδιο λεωφορείο για χρόνια και ξαφνικά βγαίνουν στη σύνταξη κι εξαφανίζονται ή αλλάζουν δουλειά ή, ακόμα χειρότερα, αγοράζουν αυτοκίνητο και δε σε έχουν πλέον ανάγκη.
Από την άλλη σιχαίνομαι τον εαυτό μου που νιώθω σαν λεωφορείο. Ξέρω ότι είναι καιρός να αλλάξω κι εγώ επάγγελμα, να γίνω κάτι άλλο. Όχι οδηγός ταξί, αλλά πιλότος. Να πετάω ψηλά χωρίς να γνωρίζω τους επιβάτες, να μη με νοιάζει το κουρασμένο βλέμμα τους, να χαίρομαι στο χειροκρότημα της προσγείωσης, να με ακούν όταν τους δίνω οδηγίες για το ταξίδι, να χαίρονται που τους εξηγώ κάθε φορά που πηγαίνουμε, σε τι ύψος θα πετάξουμε, αλλά ποτέ να μην βλέπω το φόβο στα πρόσωπά τους την ώρα της απογείωσης ή της προσγείωσης. Να μην τους ακούω να παραπονιούνται όταν πέφτουμε σε κενά αέρος, να νιώθω τη δυσφορία τους, αλλά να μην τους ακούω. Περίεργο συναίσθημα, ε? Προτιμώ να προσπαθώ να αλλάξω μόνος μου τα λάθη όταν τα καταλαβαίνω, παρά να με πιέζουν οι άλλοι με λόγια. Γι αυτό είναι τυχεροί οι πιλότοι, σπανίως ακούν τα παράπονα των επιβατών. Συνήθως την πληρώνουν οι αεροσυνοδοί ή στη χειρότερη κάποια άλλη υπάλληλος της εταιρίας.
Είμαι απερίγραπτος, το ξέρω. Από αλλού ξεκίνησα και αλλού καταλήγω. Έτσι είμαι, ξεκινάω να μιλήσω για ένα θέμα και πηδάω από δω κι από κει χωρίς να μπορώ να καταλήξω πουθενά. Απίστευτες ώρες να μιλάω, μόνο και μόνο επειδή φοβάμαι να σιωπήσω. Μ' αρέσει να σε νιώθω δίπλα μου, κοντά μου. Μ' αρέσει να ακούω την ανάσα σου, να σε ακούω να μιλάς. Έχω αυτή την εικόνα, να ταξιδεύουμε μαζί, σε άγνωστο μέρος, να περπατάμε μαζί, να μιλάμε, να γελάμε, να τρώμε σε ένα ταβερνάκι, να ακούμε μουσική, να πίνουμε καφέ, να κάνουμε μπάνιο. Δεν ξέρω γιατί μου βγάζεις τόση ηρεμία. Μερικές φορές νιώθω σα να ήρθες και να μου είπες «ψιτ, μικρέ, ωραίο είναι να τρέχεις, αλλά μερικές φορές πρέπει να σταματάς και λίγο, να αφουγκράζεσαι τις σκέψεις σου, να ακούς τον εαυτό σου όταν μιλάει ή όταν τραγουδάει και κυρίως, να τον διαβάζεις, για να μην ξεχνάς όλα εκείνα που είπες». Να σου πω την αλήθεια, το φοβάμαι κάπως αυτό. Φοβάμαι μήπως και καταλάβω κάτι παραπάνω και χαθώ. Μου άρεσε που ήμουν ό,τι ήμουν, μου άρεσε που έγινα ό,τι έγινα, μου αρέσει που έρχεται κάτι άγνωστο, αλλά μερικές φορές, θα προτιμούσα να το ζούσε κάποιος άλλος και να μου έλεγε πως πέρασε, ούτως ώστε να το ζήσω μετά κι εγώ κατ' επιλογήν.
Θυμάμαι τον εαυτό μου, τότε που έλεγα εγώ σε άλλους να μην φοβούνται, να ζουν χωρίς καμιά ντροπή και κανένα φόβο την αρχή κάτι όμορφου, να πέφτουν εκεί μέσα με τα μούτρα. Ξέρω, κάποιος θα μου έλεγε ότι μεγαλώνοντας μαθαίνουμε, μόνο που εγώ θα του πω ότι μεγαλώνοντας φοβόμαστε περισσότερο και μερικά πράγματα δεν τα ακουμπάμε επειδή κάνουν τζιζ. Τελικά όμως δεν ξέρω αν φοβόμαστε τους άλλους. Έχω φτάσει στο συμπέρασμα πως φοβόμαστε να παραδεχθούμε στον εαυτό μας ότι κάτι καινούριο έρχεται, όχι καλύτερο ή ομορφότερο, η σύγκριση οδηγεί σε λάθος συμπεράσματα και αποτελέσματα, αλλά σίγουρα κάτι καινούριο. Και τα καινούρια, είναι πάντα πιο αγαθά, χωρίς απαιτήσεις, γεμάτα όνειρα, γεμάτα υπομονή και κυρίως, γεμάτα κατανόηση. Αν λοιπόν, αυτό το καινούριο εμείς το νιώσουμε ως παλιό, ας το αλλάξουμε, αλλά προς Θεού, ας μην κατεβούμε στην πρώτη στάση. Ε? Τι λες?
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου