Να ‘μαστε πάλι εδώ. Ένα καλοκαιριάτικο μεσημέρι, με τον ήλιο να βολτάρει κάπου εκεί ψηλά κι εγώ κλεισμένος σε ένα δωμάτιο με ανοιχτά παντζούρια και να απολαμβάνω την ψευδαίσθηση του φωτός. Από παλιά πίστευα ότι τα πάντα είναι θέμα οπτικής γωνίας και αντίληψης σύμφωνα με βιώματα και καταστάσεις που ναι μεν πέρασαν, άφησαν όμως ανεξίτηλο το σημάδι τους. Έτσι είμαστε καταδικασμένοι να τις βιώνουμε για χρόνια, να τις κουβαλάμε ως κατάρες στην καμπούρα μας, να είναι το πρώτο πράγμα που βάζουμε στη βαλίτσα μας καθώς φεύγουμε για ταξίδι και συγχρόνως το πρώτο που ευχαρίστως θα πετούσαμε στα σκουπίδια. Βέβαια μερικές φορές κάνουμε ένα μεγάλο λάθος κι αντί για την χωματερή των Λιοσίων καταλήγουν σε ένα εργοστάσιο επεξεργασίας και ανακύκλωσης και βρίσκονται και πάλι στα χέρια μας σε μια νέα μορφή όμως. Έτσι συνηθίζουμε να τα κουβαλάμε μαζί μας, χωρίς να βλέπουμε δίπλα μας το καινούριο, το διαφορετικό, εκείνο που ίσως να μας απογειώσει και να μας φτάσει τόσο ψηλά που ποτέ δε θελήσαμε να πιστέψουμε ότι μπορεί να υπάρξει.
Λένε ότι τα πάντα είναι θέμα timing κι ότι πρέπει να αρπάζουμε τις ευκαιρίες τη στιγμή που περνάνε από μπροστά μας. Υπάρχει ο κίνδυνος όμως να μην τις αναγνωρίσουμε, να τις δούμε που έρχονται και να μην πιστέψουμε ότι ίσως να είναι η ευκαιρία της ζωής μας. Την αφήνουμε να περάσει, όπως και την προηγούμενη και την επόμενη και τη μεθεπόμενη και ούτω καθεξής. Μένουμε κολλημένοι στα παλιά νομίζοντας ότι προσπαθούμε να απεγκλωβιστούμε, ενώ στην ουσία κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας για να μην φύγουμε ποτέ από εκεί. Οι λέξεις «απογοήτευση», «αποχωρισμός», «απόρριψη», «απομόνωση», «αποπροσανατολισμός» έχουν ένα ακόμη κοινό στοιχείο εκτός από το πρόθεμα «από»: Τη διαμόρφωση του συναισθηματικού μας χαρακτήρα. Όταν φτάσεις στον πάτο το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να αρχίζεις να σκαρφαλώνεις σιγά σιγά προς τα επάνω, αδιαφορώντας για την ενδεχόμενη πτώση. Απλώς ανεβαίνεις, ακόμη κι αν δεν ξέρεις το πως. Μόλις φτάσεις επάνω και κοιτάξεις θα δεις ότι όλο αυτό το κατάφερες εσύ και κανείς άλλος. Δε σε τράβηξαν, δε σε έσπρωξαν, απλώς σκαρφάλωσες, χωρίς να ξέρεις το πώς, απλά έμαθες από μόνος σου. Όπως ένα μωρό παιδί μαθαίνει να περπατάει. Είναι ένστικτο, δεν είναι μια απλή ανάγκη.
Όταν οι μέρες αρχίζουν να φαντάζουν βασανιστικά ίδιες είναι γιατί πρέπει να επέλθει μια αλλαγή στη ζωή μας, τόσο δυνατή, τόσο που θα μας παρασύρει, χωρίς να προλάβουμε να καταλάβουμε το πώς και το γιατί. Αν αυτή την αλλαγή δεν την κάνουμε εμείς οι ίδιοι, αν εμείς δεν αλλάξουμε το παλιό με κάτι νέο, τότε θα έρθει μόνη της και θα είναι χειρότερο το συναίσθημα του απρόσμενου από το συνειδητό. Οι καταστάσεις τελειώνουν και πάντα καταλαβαίνουμε ότι τελειώσανε, απλώς δεν θέλουμε να το συνειδητοποιήσουμε, δε θέλουμε να το πιστέψουμε, γιατί πονάει, γιατί αυτό το τέλος δεν είναι όπως το είχαμε φανταστεί ή γιατί απλούστατα δεν το είχαμε φανταστεί. Πρέπει να μάθουμε να αλλάζουμε και να προσαρμοζόμαστε στις καταστάσεις, όχι γιατί πρέπει να επιβιώσουμε, αλλά γιατί πρέπει να ζήσουμε τη ζωή όπως είναι, με τα καλά της και με τα άσχημά της, με τα όμορφα και τα στραβά της. Χρειάζονται ρηξικέλευθες αποφάσεις, ακόμα κι αν μας φοβίζουν, ακόμα κι αν όλο αυτό δεν ήταν έτσι όπως το είχαμε φτιάξει στο μυαλό μας. Ποιος είπε ότι τα πράγματα μας έρχονται έτσι όπως τα θέλαμε? Πάντα έρχονται έτσι όπως θέλουν κι εμείς οφείλουμε να φτιάξουμε τη ζωή μας και την τύχη μας, σύμφωνα με αυτά. Αυτό σημαίνει προσαρμογή και δεν είναι συμβιβασμός, είναι μια απλή αποδοχή κάποιας κατάστασης.
Η ώρα είναι τρεις και πέντε το μεσημέρι, οι άνθρωποι γύρω μου βασανίζονται από έρωτες και συναισθήματα, η εξωτερική θερμοκρασία έχει ανέβει στους τριάντα βαθμούς και η εσωτερική συμβαδίζει με ένα δυο βαθμούς διαφορά. Ακούω τη θάλασσα να με φωνάζει και τα κύματα να με καλούν. Τα τζιτζίκια χαίρονται τον ήλιο και το καλοκαίρι φτιάχτηκε για μας, που θέλουμε να ζήσουμε, αλλά φοβόμαστε να πάμε παραπέρα, να προσαρμοστούμε στις επιταγές της ηλικίας και των συναισθημάτων μας. Δε με πειράζει που θα βιώσω μόνος μου αυτές τις μεγάλες αλλαγές που χρόνια περίμενα, με πειράζει που κάποτε είχα την εντύπωση ότι οι αλλαγές αυτές δεν θα έρθουν ποτέ και τώρα που ήρθαν δεν ήξερα τι να τις κάνω και πώς να συμπεριφερθώ. Ο κόσμος μου άλλαξε, βοήθησαν πολλοί σε αυτό, μα δεν έμειναν να δουν αυτές τις υπέροχες αλλαγές. Χαίρομαι που σας γνώρισα παιδιά, χαίρομαι που έζησα όσα έζησα μαζί σας, χαίρομαι που ήρθατε, λυπάμαι που φύγατε, μα όπου κι αν είστε, όπως κι αν ζείτε κοιτάξτε λίγο στο παρελθόν, υπάρχει κάποιος που όχι απλά θα γράφει για σας, αλλά θα γράφει μέσα από εσάς. Με διαμορφώσατε, συμβάλλατε κι εσείς και το μόνο που έχω να σας πω είναι ένα μεγάλο ευχαριστώ. Δεν είχα εμπιστοσύνη στους ανθρώπους παλιά, μα τώρα έμαθα πως και όλοι άνθρωποι είναι και έχουν δικαιώματα, ελπίδες, συναισθήματα, υποχρεώσεις και φοβίες σαν τις δικές μου. Σας ευχαριστώ…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου