Τι είναι άραγε η αγάπη? Ποιος μπορεί να την ορίσει? Είναι μήπως η απώλεια? Είναι μήπως τα λόγια που λες όταν νιώθεις ανασφαλής? Είναι μήπως μία ψευδαίσθηση του μυαλού, είναι μήπως όλα αυτά που ο ένας νιώθει και νομίζει ότι τα νιώθει και ο άλλος? Είναι όλα αυτά μαζί και τίποτα συγχρόνως. Αγάπη σημαίνει να μένεις εκεί που πονάς, όχι επειδή πονάς, αλλά επειδή ξέρεις ότι την επομένη θα νιώθεις υπέροχα. Γιατί θα ξέρεις πως όλο αυτό ήταν ένα στιγμιαίο λάθος, μια ανάποδη μέρα και θα αντέξεις την υπερβολή του άλλου επειδή και ο άλλος αντέχει τη δική σου. Όχι, δεν είναι εύκολη η αγάπη κι ας επιμένουν όλοι ότι είναι το πιο εύκολο συναίσθημα. Θέλει δύναμη να παραδεχθείς ότι αγαπάς χωρίς όρια, ότι αγαπάς ακόμα και όταν σε κλωτσάνε, ότι αγαπάς ακόμα και όταν σε μαστιγώνουν με κατηγορίες. Είναι λίγοι εκείνοι που αγάπησαν πραγματικά και ανιδιοτελώς, είναι λίγοι εκείνοι που είπαν το σ’ αγαπάω και το εννοούσαν και είναι ακόμα λιγότεροι εκείνοι που κατέρριψαν μύθους και κοσμοθεωρίες, μόνο και μόνο για να πλησιάσουν λίγο περισσότερο τον μικρόκοσμο του άλλου.
Περιπλανήθηκα για χρόνια σε σχέσεις. Δεν είμαι ειδήμων, αλλά τώρα πια, με όση σιγουριά μπορεί να μου δώσει η απώλεια, η απόρριψη και οι ανασφάλειές μου τολμώ να πω ότι ελάχιστες κοπέλες με αγάπησαν πραγματικά και ακόμα λιγότερες το κατάλαβαν. Δεν ξέρω αν περιορίζονται σε μία ή δύο το πολύ, ξέρω όμως πως όσες με αγάπησαν, όσες κοίταξαν βαθιά μέσα μου έμειναν στη ζωή μου και δεν έφυγαν. Ξεπέρασαν τον εαυτό τους και κρατήθηκαν εδώ, να παλεύουμε μαζί. Είτε ως φίλοι είτε ως γνωστοί είτε ως απλοί συνομιλητές σε κάποιες ελάχιστες στιγμές που ο εαυτός μου δεν ανεχόταν ούτε εμένα. Εκείνες τις ώρες με αγκάλιασαν με τα λόγια τους, ακόμα κι αν βρίσκονταν χιλιόμετρα μακριά. Εκείνες τις ώρες που εγώ πέθαινα και κανείς δεν το καταλάβαινε, εκείνοι οι άνθρωποι, που πραγματικά με αγάπησαν, μου γιάτρεψαν τις πληγές, με βοήθησαν να κολλήσω και πάλι τα φτερά μου και να αισθανθώ ελεύθερος.
Τολμώ να πω ότι εσύ δεν ανήκες ποτέ σε αυτούς. Και κρίνω μονάχα εκ του αποτελέσματος, γιατί αυτό το αποτέλεσμα έχω ετούτη τη στιγμή στα χέρια μου. Δε με νοιάζει αν με θεωρείς τρελό ή ό,τι άλλο, δε με νοιάζει αν μέσα σου λες ότι δεν θα καταλάβω ποτέ -πως να καταλάβω αν δεν μπήκες ποτέ στον κόπο να εξηγήσεις- και φυσικά δε με νοιάζει αν εσύ έχεις τους ίδιους λόγους με εμένα για να φύγεις. Προφανώς δεν έχεις τους ίδιους για να μείνεις. Και αν το αποτέλεσμα είναι αυτό, τότε κατάλαβα καλύτερα από τον καθένα πως πάντα θα δίνω στους άλλους λόγους για να φύγουν, πάντα θα έχουν αιτίες φευγιού, πάντα θα μπορούν να φύγουν από μένα, αλλά σε μένα θα αποδείξει κάποιος ότι με αγαπάει όταν αντί να φύγει θα επιλέξει να μείνει και να μιλήσει μαζί μου. Όχι να πάρει τους δρόμους σαν κυνηγημένος φυγάς.
Εδώ και δέκα χρόνια σχεδόν έμαθα να δέχομαι τις αποφάσεις των άλλων. Δεν έδειξα τις συνέπειες των πράξεών τους πάνω μου. Υπήρξα τόσο περήφανος που με ένοιαζε μόνο να μην πληγωθούν, να νιώσουν ότι έκαναν το σωστό. Τους έδινα τις αφορμές και τις ευκαιρίες να το επιβεβαιώσουν, να σιγουρευτούν. Όπως δίνω τώρα και σε σένα. Μα και εσύ δεν θα καταλάβεις ότι όλες αυτές οι κραυγές δεν είναι για να φύγεις, μα η απέλπιδα προσπάθειά μου να μείνεις. Ξέρω όμως ότι έχεις πάρει τον δρόμο του φευγιού. Ξέρω ότι προχωράς μακριά από μένα. Μα πρόσεξε κοριτσάκι, όταν απομακρυνθείς μη γυρίσεις να κοιτάξεις πίσω, γιατί θα τρομάξεις. Θα τρομάξεις όταν θα δεις ότι έφταιξες και εσύ για όσα έγιναν μεταξύ μας. Θα τρομάξεις και ίσως να το αρνηθείς κιόλας…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου