Απόψε σκέφτηκα να φτιάξω έναν καφέ και να μην κοιμηθώ. Να κλείσω τα αυτιά μου στις φωνές που ουρλιάζουν από δεξιά κι αριστερά σαν λύκοι, να αφήσω τους δικαστές να κάνουν αυτό που ξέρουν, δηλαδή να με κρίνουν και να χαθώ στις πιο όμορφες σκέψεις μου. Άναψα ένα τσιγάρο κι έμεινα να κοιτάζω για λίγο την οθόνη. Τι όμορφα που ένιωσα...! Πέρασε πολύς καιρός από την ημέρα που ήμουν τόσο ήρεμος.
Άρχισα να σκέφτομαι πως άρχισα να νιώθω πάλι έτσι. Και τότε ένιωσα ενοχές που το σκέφτηκα. Έπρεπε να το ξέρω, έπρεπε να μην το σκέφτομαι καν. Εσύ είσαι εκείνη που με κάνει να νιώθω τόσο ήρεμος. Εσύ είσαι που μου βγάζεις αυτή την γαλήνη. Ξέρω ότι υπήρχε βαθιά μέσα μου, αλλά αν δεν ερχόσουν εσύ να ανακατέψεις το νερό που έβραζε και να το χύσεις, δεν θα συνέβαινε όλο αυτό.
Αυτή τη στιγμή και σφαίρα να διαπερνούσε το κορμί μου δεν θα το καταλάβαινα. Όλα μου τα κύτταρα έχουν παραδοθεί σε μία γαλήνια μακαριότητα, τα νεύρα μου είναι χαλαρωμένα και οι αισθήσεις μου απαλλυμένες. Ακούω γύρω μου φωνές, ακούω ψιθύρους, ακούω σιωπές και δεν έχω τη θέληση ούτε να απαξιώσω. Μια γενική ηρεμία με έχει καταβάλλει...Αγάπη το λένε?
Αλήθεια δεν με νοιάζει τίποτα τις ώρες που είμαστε αγκαλιά, δεν με αγγίζει το παραμικρό ακόμα κι όταν είμαστε μακριά...Αρκεί που υπάρχεις. Ποιο μαγικό ραβδάκι με άγγιξε τη στιγμή εκείνη που σε γνώρισα? Ποια μοίρα στάθηκε τόσο φιλάνθρωπη μαζί μου? Δεν ξέρω τι έκανα κι αξίζω μια τέτοια αγκαλιά, μα ξέρω ότι είναι το πιο πολύτιμο πράγμα στον κόσμο μου.
Ξέρω ότι ο δρόμος για τα όνειρά μου περνάει μέσα από τα βήματα της ψυχής σου και νιώθω μια απέραντη ευτυχία που έχω δίπλα έναν μεγάλο άγγελο να με φιλάει. Η νύχτα κι η ηρεμία της πόλης μου σε ψάχνουν. Σε ψάχνουν τα σεντόνια στο κρεβάτι μου, σε ψάχνει κι εκείνο το μαξιλάρι που όταν λείπεις το σφίγγω στην αγκαλιά μου.
Ανοίγω ένα λεξικό κι όλες οι λέξεις του σε φέρνουν στο νου μου. Πριν σε γνωρίσω δεν θυμάμαι τίποτα, αλήθεια, όλα ξαφνικά, αυτή τη νύχτα, σβήστηκαν απ’ το μυαλό μου. Δεν θυμάμαι πως ένιωθα, δεν θυμάμαι αν έκλαιγα, δεν θυμάμαι αν γελούσα, δεν θυμάμαι πως ζούσα...δεν θυμάμαι αν ζούσα.
Τώρα όμως ΖΩ. Και ζω την κάθε στιγμή μαζί σου ή χώρια σου με την αγάπη σου πάντα ακουμπισμένη τρυφερά στους ώμους μου. Προστατευτική και απαλή, χαλαρή αλλά τόσο δυνατή...
Ακόμα και η απουσία σου τη νύχτα αυτή είναι η πιο λαμπερή παρουσία της ζωής μου. Κι οι στάλες που δειλά κυλούν στο τζάμι μου την αγάπη μας ζηλεύουν κι αγκαλιάζονται κι αυτές...και κυλάνε μαζί... Είναι η ζεστή πνοή σου εδώ και με στολίζει την αγάπη σου, μου κρατάει το χέρι. Όχι δεν ανησυχώ. Το ξέρω πια πως η μέρα εκείνη δε θ' αργήσει...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου