Δε μας συγχωρώ, από φόβο χάσαμε...

Να είναι καλός μαζί μου, ακόμη και όταν δεν είμαι καλή μαζί του. Να με προσέχει, ακόμα και αν κάνω ότι δεν τον προσέχω. Να είναι χαμογελαστός, θετικός και να μου φτιάχνει τη διάθεση στις μαύρες μου. Να είναι καλός στο κρεβάτι και στα υπόλοιπα έπιπλα. Να είναι large στα λεφτά και στους τρόπους. Να με κοιτάζει στα μάτια ακόμα κι όταν δίπλα του κάθεται η Ατζελίνα Τζολί και κυρίως να μην κοιτάζει τη Τζολί. Να μου μιλάει για το κοινό μας μέλλον. Να ζηλεύει λίγο, αλλά να μην με καταπιέζει με τη ζήλεια του. Να ξέρει να ντύνεται και να μην είναι νάρκισσος. Να τον θαυμάζουν οι φίλες μου, αλλά να μην “παίζει” μαζί τους. Να ξέρει να μιλάει, αλλά να με ακούει όταν μιλάω εγώ. Να λέει ό,τι σκέφτεται και να σκέφτεται ό,τι λέει. Να τον ξέρουν εκεί που πρέπει και αυτοί που πρέπει. Να μου κάνει ωραίες εκπλήξεις και να μη μου κάνει άσχημες εκπλήξεις. Να βγάζει χρήματα χωρίς να σκοτώνεται στη δουλειά. Να μην είναι μαμάκιας. Να ξέρει να τρώει και να μαγειρεύει. Να, να, να..

Μεγαλώσαμε ακούγοντας και διαβάζοντας πως μας θέλει εκείνη. Αρχίσαμε να φοβόμαστε να εκφράσουμε το πως την θέλουμε εμείς, ακόμα και αν αρκούσε να αλλάξουμε σε μερικά από τα παραπάνω την κατάληξη από -ος σε -η. Οι γυναίκες προχώρησαν πέρα από τη χειραφέτηση και οι άντρες υποχωρήσαμε στις ενοχές του παρελθόντος μας ως φύλου. Φτάσαμε σήμερα να έχουμε τόσα κοινά στοιχεία μεταξύ μας, που οι αναφορές στις διαφορές των δύο φύλων τείνουν να εκλείψουν από το DNA μας. Δεν ξέρω αν είναι κακό, αλλά προτιμώ να αντιμετωπίζω την καθεμία περίπτωση με το όνομά της, παρά με τη γενικότητα “γυναίκες”, που το κάναμε να σημαίνει “πουτάνες”. Ίσως γιατί προτιμώ να με κρίνουν με το όνομά μου και όχι ως πιθανό -και μάλλον απίθανο- ιδανικό άντρα, που στο τέλος θα καταλήξει να είναι ένας ακόμα “μαλάκας” στη ζωή της. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν από τα απλά: Μην κάνεις αυτό που δεν θες να σου κάνουν. Τα υπόλοιπα θα τα βρούμε στην πορεία.

Όλα ξεκίνησαν όταν κάποιος παρομοίασε τον έρωτα με τη ναυμαχία του Ναβαρίνου, δίνοντάς μας χιλιάδες τρόπους -οι οποίοι τελικά περιορίζονταν πάντα σε δέκα, αλλά αν προσθέσεις την δεκάδα του κάθε ένα παραφιλολόγου θα βγουν χιλιάδες- για να την κάνουμε σκλάβα μας ή να της βυθίσουμε τη ναυαρχίδα ή, ακόμα χειρότερα, κάποιος αποτυχημένος μανάβης μας έπεισε πως αν της αγοράσουμε την ακριβότερη δερμάτινη τσάντα θα την κάνουμε δική μας για το υπόλοιπο της ζωής μας. Το θέμα είναι ότι από την ημέρα που γεννιόμαστε ο κύριος με το παλαμάρι που μας χαμογελάει ευτυχισμένος ως μπαμπάς, μας περνάει ενδόμυχα στο μυαλό ότι η γυνή είναι μια πουτάνα (la puta ιταλιστί) και έτσι εμείς την αντιμετωπίζουμε ως μία κοινή για το υπόλοιπο της ζωής μας. Από την άλλη, υπάρχουν και οι απογοητευμένες παραψυχολόγοι, οι οποίες προέρχονται από έναν βαρύγδουπο χωρισμό και προσπαθώντας να σώσουν κι άλλες από την καταστροφή έπεισαν τις υπόλοιπες γυναίκες ότι ο άντρας είναι ένα άθλιο υποκείμενο με ένα άχρηστο εξάρτημα, το οποίο όμως μερικές φορές πρέπει να το ικανοποιούν.

Μας έμαθαν ότι το σεξ έχει να κάνει με την εκσπερμάτωση και η ρήση “αν πετύχει η μαλακία τύφλα να έχει το γαμήσι” έγινε συνώνυμο της επιβεβαίωσης του τρόπου κατά τον οποίο μας βλέπουν οι γυναίκες. Κανείς όμως δεν τόλμησε να πει ότι δεν υπάρχει οργασμικότερο σεξ από το ερωτευμένο σεξ. Για τα περιοδικά οι σχέσεις είναι στρατηγική, ένα rpg (role playing game) όπου ο κάθε ένας δείχνει κάτι άλλο, περιμένοντας όμως να του δείξουν το αυθεντικό. Κανείς δεν μας είπε ότι μέσα στην αμοιβαία αγάπη βρίσκεται ο δρόμος της ομοιότητας. Το ζευγάρι, για τους υποστηρικτές των κλισέ, μάχεται και αντιμάχεται. Όχι σαν ένας, αλλά οι δύο πολεμούν μεταξύ τους και αγνοούν έννοιες όπως εμπιστοσύνη, κοινά μυστικά, πλησίασμα, συνενοχή, τρυφερότητα, μοίρασμα.

Στην αρχή μιας σχέσης που δεν ξεκίνησε όταν έφυγε η μέρα κι ήρθε το Johnny Walker, έχουμε αμφότεροι την αγωνία του αύριο. Κρεμάμε τη μέρα μας από την οθόνη του κινητού και δεν παύουμε να αναρωτιόμαστε αν της πηδήξαμε το μυαλό. Ονειρευόμαστε το πάθος που θα μας χτυπήσει την πόρτα και όταν αυτό έρχεται εμείς το σκάμε από το παράθυρο. Επιβεβαίωση δεν θέλουν μόνο οι γυναίκες και μερικές φορές γουστάρουμε τρελά να ακούσουμε κάτι που θα μπορεί να μας κάνει να χαμογελάσουμε έστω. Ίσως γιατί ο διευθυντής στο γραφείο μας την είπε χωρίς λόγο, ίσως γιατί η μάνα μας δεν εννοεί να καταλάβει ότι τριανταρίσαμε, ίσως γιατί μας έγραψε ένας ηλίθιος μπάτσος ή ίσως γιατί είδαμε την πρώην μας στον δρόμο με τρία κουτσούβελα και μελαγχολήσαμε που εμείς ακόμα αναζητάμε το αδύνατο.

Η ζήλεια κι ο κατινισμός δεν είναι γυναικεία προνόμια. Κάθε άντρας μπορεί να τα βιώσει σε βαθμό κόλασης -ή καλύτερα ακολασίας. Ο πληγωμένος εγωισμός βλάπτει σοβαρά την όραση της ψυχής μας, η οποία γίνεται επιλεκτική και άκρως μυωπική. Η μονή ζωή σε διπλό κρεβάτι έχει πάμπολλα θετικά: Πετάς τα ρούχα σου στην άδεια πλευρά, κοιμάσαι διαγώνια. Έχεις πολλές χαρές μόνο για έναν: Εσένα. Ένα μυαλό κενό από ερωτικές έγνοιες έχει την απέραντη αίσθηση της ελευθερίας. Μπορείς να κάνεις την κάθε μέρα ό,τι θες, λες κι είσαι κυρίαρχος των πάντων. Ωστόσο ο μονός παράδεισος μπορεί να κρύβει την κόλαση της μοναξιάς, την οδύνη ενός χωρισμού ή τη σφαλιάρα μιας απόρριψης. Και όλα αυτά δεν σου ζητάνε την άδεια για να έρθουν, πόσο μάλλον να κατσικωθούν. Και φυσικά δεν είναι ένα αντρικό ή γυναικείο “προνόμιο”. Ένας άντρας μπορεί να κλάψει και μια γυναίκα μπορεί να γίνει σκληρή. Ένας σωματότυπος ανάλογος του Σταλόνε στα νιάτα του μπορεί να διαθέτει τρυφερότερη αγκαλιά από της ωραιοπαθούς Νικολ Κιντμαν, η οποία έχασε τον όποιο εσωτερικό κόσμο είχε στις διαδρομές από καθρέφτη σε καθρέφτη.

Όλοι έχουμε ίδιες ανάγκες και όπως εσύ πίνεις σκέτο ελληνικό, έτσι κι εγώ προτιμώ να πιω φρεντο καπουτσίνο με καραμέλα και πολύ ζάχαρη. Καθένας λοιπόν εκφράζει τις ανάγκες του με δικές του λέξεις και με την δική του τακτική. Δικαίωμα, πάσο, τα ρέστα μου και τα βλέπω. Ευτυχώς όμως, πέρα από το μπαγιάτικο lifestyle, η ζωή είναι ακόμη γεμάτη από ζευγάρια που κρατιούνται από το χέρι, φιλιούνται με πάθος και δεν θεωρούν ντροπή να πουν ένα, δύο ή τρία “σ’ αγαπάω”, γιατί το λέει η καρδιά τους και όχι η ανάγκη τους. Ζευγάρια που κάνουν ανακωχή και διαπραγματεύσεις. Στους καιρούς που η επικοινωνία δυσκολεύει, ενώ οι τρόποι να επικοινωνήσεις γίνονται περισσότεροι, αντί να στήνουμε χαρακώματα καλύτερα να ανοίξουμε κοινό λογαριασμό. Με λίγα λόγια, δε μας συγχωρώ, από φόβο χάσαμε...