Υπάρχει μέσα μας μια μικρή φωτιά. Ένας μικρός λαμπτήρας που αναβοσβήνει συνεχώς. Είναι σαν τις σκέψεις ή τις στιγμές της ανασφάλειας που φεύγουν κι έρχονται ακατάπαυστα. Είναι σαν εκείνους τους φόβους που αρνούμαστε να ξορκίσουμε, γιατί μας συντηρούν ζωντανούς. Είναι σαν εκείνες τις ενοχές που όταν έρχονται τρέχουμε να κρυφτούμε κάτω από το κρεβάτι ή να χωθούμε μέσα σε μια αγκαλιά, χωρίς να ξέρουμε το γιατί, απλά νιώθουμε ότι θα μας γιατρέψει μια για πάντα. Κι εκείνες τις στιγμές, αφήνουμε τον εαυτό μας ελεύθερο, λέμε τις αλήθειες μας και τις μοιραζόμαστε με εκείνη την αγκαλιά. Κι ας είναι η λάθος αγκαλιά. Γιατί δεν είναι ότι νιώσαμε εμπιστοσύνη εκεί μέσα, αλλά απλούστατα θέλουμε κάποιον να του το πούμε, να το φωνάξουμε. Να το βγάλουμε απλά από μέσα μας και να το κρατήσουμε εκεί, ως κόρη οφθαλμού. Ζούμε έτσι με την ψευδαίσθηση ότι ο άλλος θα το κρύψει κι εκείνος μέσα του, όπως το κρύψαμε εμείς, αλλά αντί αυτού, θα το κάνει κι εκείνος σημαία. Θα το πετάξει στα μούτρα μας τη στιγμή που θα δει πόσο δυνατός είναι πάνω μας.
Δεν υπάρχει ευτυχία, χαρά, ανυπομονησία, ενοχή, φόβος, ανασφάλεια. Όλα είναι στιγμές. Ένας σωρός από στιγμές στοιβαγμένες πάνω στο προσκεφάλι μας, ένας σωρός ελπίδες, ένας σωρός με λάθη, που όσο κι αν θέλαμε να αποφύγουμε αυτό το σωρό, τώρα είναι έτοιμος να καταρρεύσει επάνω μας. Δεν φταίνε πάντα οι άλλοι, δεν φταίμε πάντα εμείς. Το μερίδιο είναι μοιρασμένο σωστά, ίδια λάθη, ίδια ποσότητα λαθών, αν πρέπει βέβαια να μετρηθούν σε ποσότητα. Το θέμα δεν είναι να φοβάσαι μήπως κάνεις λάθη, το θέμα είναι να φοβάσαι μήπως δεν τα παραδεχτείς. Ποιος δεν κάνει λάθη? Ποιος τολμά να πει ότι είναι αλάνθαστος? Λάθη κάνουν όλοι, κανείς δεν ξεφεύγει από αυτά, ελάχιστοι τα παραδέχονται και ακόμα πιο λίγοι τα συγχωρούν. Μα τα λάθη, είναι ο ακρογωνιαίος λίθος της προσωπικότητάς μας. Ζούμε μέσα σ’ αυτά, μεγαλώνουμε με αυτά και μαθαίνουμε από αυτά. Το ίδιο λάθος μπορούμε να το κάνουμε χιλιάδες φορές και κάποιο άλλο ίσως να μην το κάνουμε ποτέ. Δεν με πειράζει που έκανα λάθη, δεν με πειράζει που δεν στα είπα, με πειράζει που τα είδες, που τα κατάλαβες, που τα ένιωσες. Κι αυτός είναι ο λόγος που σε έκαναν να φύγεις μακριά.
Έναν τρόπο είχα πάντα για να επικοινωνώ μαζί σου. Έναν και μόνο τρόπο: αυτή εδώ η λευκή σελίδα ήταν σαν καμβάς για μένα. Ζωγράφιζα επάνω της χιλιάδες εικόνες, σε άφηνα να τις δεις, να τις αγγίξεις, να μυρίσεις το χρώμα, να το νιώσεις μέσα σου. Αυτός ήταν ο τρόπος που σε πλησίασα και σε αυτό τον τρόπο επιστρέφω τώρα πάλι. Όχι όμως για να σε πλησιάσω, αλλά για να σε αφήσω να φύγεις, να χαθείς, να εξαφανιστείς. Θα αναπολώ πάντα τις στιγμές που χαρίζαμε ο ένας στον άλλο, θα αναπολώ πάντα τα όνειρα που απλόχερα μοιραζόμασταν, τις κουβέντες μας, τις συζητήσεις μας, που εξίταραν το μυαλό μου. Θα αναπολώ πάντα εσένα και μαζί με σένα θα αναπολώ πάντα εκείνο το παιδί, εκείνο τον χοντρό που λέει κι ο Αθερίδης, που τον άφησα σε μια χιονισμένη παραλία και θα επιστρέψω να τον βρω μετά από χρόνια, όταν θα είμαι παππούς ίσως.
Είχες δίκιο. Εμείς οι δυο δε γίνεται να είμαστε μαζί. Δεν μπορούμε να είμαστε μαζί. Μπαίνουμε σε έναν χαζό διαγωνισμό, σε μια κόντρα που δεν υπάρχει κανένας λόγος να τη βιώνουμε και να τη νιώθουμε. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να μιλάμε, να σκεφτόμαστε ο ένας τον άλλο, να νιώθουμε ο ένας τον άλλο και να ερχόμαστε δίπλα δίπλα, έστω με την σκέψη. Λυπάμαι για όλα εκείνα που σου προξένησα, ξέρω ότι κι εσύ λυπάσαι για όλα εκείνα που προξένησες. Και ξέρω επίσης, πως όσο κι αν με αγαπάς, όσο κι αν με θες, όσο κι αν θες να είμαστε μαζί, δεν θα το τολμήσεις ποτέ. Μα δεν πειράζει, μερικές φορές αρκεί να ξέρουμε ότι κάποιος μας αγαπάει όπως τον αγαπάμε κι εμείς. Δεν έχω άλλα να σου πω. Τα μεγάλα κείμενα δεν ήταν ποτέ η συμπάθειά μου. Το μόνο που μπορώ να σου πω, είναι ότι σε αγαπάω και ότι δεν θα σε ξεχάσω ποτέ. Γιατί μπορεί να μην πιστεύεις ότι υπάρχουν άγγελοι, αλλά εγώ σε γνώρισα και μου είναι αδύνατο να μην σε πιστέψω. Καληνύχτα καρδιά μου, θα μου λείψεις…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου