Θέλω να βγω στο μπαλκόνι και να ουρλιάξω. Να ουρλιάξω τόσο δυνατά, που η κραυγή μου θα μπορέσει να ακουστεί μέχρι το σπίτι σου. Να φωνάξω το όνομά σου, να κλάψω και τα δάκρυά μου να γίνουν βροχή στο τζάμι σου. Είναι άσχημο να ζεις χωρίς αυτά που θες, που ποθείς να έχεις. Είναι άσχημο να απλώνεις το χέρι για να πιάσεις κάτι και εκείνο να φεύγει όλο και πιο μακριά, σαν το μαρτύριο του Τάνταλου. Προσπαθώ να σταθώ στα πόδια μου και ξέρω ότι θα τα καταφέρω, ξέρω ότι θα μπορέσω να το κάνω, αλλά το θέμα δεν είναι τι θα καταφέρω, το θέμα είναι ότι θέλω να έχω εσένα δίπλα μου όταν το καταφέρω. Κάθομαι στο δωμάτιο και κοιτάζω τις σταγόνες της βροχής να κυλούν πάνω στο τζάμι. Να τρέχουν σιγά σιγά. Καρφώνω το βλέμμα μου σε μία από αυτές και την ονομάζω. Την παρατηρώ να κατεβαίνει προς τα κάτω, ακολουθώ όλη την πορεία της, καθώς κατεβαίνει προς τα κάτω. Θα την χάσω σε λίγο, θα ενωθεί κι εκείνη με εκείνη τη λιμνούλα που σχηματίζεται στο περβάζι του παραθύρου και θα γίνει παρελθόν, όπως όλα. Δεν θέλω όμως. Για μια φορά, για μία γαμημένη φορά, δεν θέλω να δω εκείνα που αγαπάω να γίνονται παρελθόν. Προτιμώ να τα ζω στο παρόν τους, να γίνονται και δικό μου παρόν, να φτιάχνουμε μαζί ένα μέλλον.
Φεύγεις, το ίδιο απλά όπως έφυγες όταν ήρθες. Χάνεσαι κι εσύ σαν την μικρή σταγόνα. Πώς να σε κρατήσω εδώ? Γίνεται? Δεν ξέρω αν μπορώ να σε φυλακίσω, δεν ξέρω αν το θέλω. Γεννήθηκες ελεύθερη, ζεις ελεύθερη και έτσι θες να φύγεις, ελεύθερη. Πώς να σε νιώσω? Ποιο αστέρι μπορεί να αγγίξει την δική σου ματιά, ποιο αστέρι μπορεί να με οδηγήσει στη δική σου ματιά, στη δική σου καρδιά? Μην με κλείνεις απέξω, μην με αφήνεις εδώ. Δεν μου αρέσει το κρύο, δεν μου αρέσει η βροχή. Προτιμώ να χάνομαι στα κύματα των συναισθημάτων σου. Αχ, μακάρι να ήξερα τι νιώθεις για μένα, να έμπαινα λίγο μέσα στην καρδιά σου και να έβλεπα όσα νιώθεις. Μακάρι να ήξερα τι σκέφτεσαι για μένα, αν με νοιάζεσαι, αν με πιστεύεις, αν με αγαπάς, αν με ονειρεύεσαι. Σου λείπω καθόλου? Με σκέφτεσαι έστω και λίγο? Όταν βλέπεις ένα μήνυμά μου τι νιώθεις? Τόσες απορίες, τόσα ερωτηματικά. Τόσα πληγωμένα συναισθήματα, τόσες σκέψεις στο κενό. Προσπαθώ να με αγαπήσω, να δώσω στον εαυτό μου αυτά που εσύ αρνείσαι να του δώσεις, αυτά που απεγνωσμένα ζητάει από σένα.
Αχ, δεν ξέρω τι να πω. Δεν έχω πια άλλους τρόπους να σε προσεγγίσω. Μήπως να φύγω? Μήπως αν νιώσεις την έλλειψή μου αισθανθείς κάτι διαφορετικό? Μήπως το αισθάνεσαι και τώρα που είμαι εδώ, αλλά δεν θες να το πεις? Ελευθέρωσέ με, βγάλε με από αυτή την φυλακή. Εσύ κρατάς το κλειδί. Εσύ με έκλεισες εδώ και εσύ μπορείς να με λυτρώσεις. Δεν θέλω άλλο, δεν μπορώ άλλο. Μόνο εσένα θέλω, μόνο με εσένα μπορώ. Σώσε με, τώρα που είμαστε νέοι και μπορούμε να κάνουμε θαύματα. Αγάπησέ με, τώρα που είμαστε μικροί και μπορούμε να χτίσουμε νέους κόσμους. Έλα να φτιάξουμε κάτι νέο, κάτι καινούριο. Έλα να γκρεμίσουμε μαζί όλα τα παλιά και να αρχίσουμε από την αρχή. Χωρίς φόβους, χωρίς ψέματα, με όλες τις αλήθειες απλωμένες στο τραπέζι. Με όλα τα χαρτιά ανοιχτά. Και δεν θα πονέσει κανείς μας, θα δεις. Δεν θα κλάψει κανείς μας. Δεν θα φύγει κανείς μας. Μόνο δώσε μου ένα σημάδι, έναν τρόπο να σε δω, να σε αγγίξω, να σε φιλήσω, να υπάρξω μαζί σου, δίπλα σου, κοντά σου. Δώσε μου κάτι.
Κοιτάζω πάλι το τζάμι. Ακούω την βροχή, τα αυτοκίνητα να κινούνται στον δρόμο, κόρνες, μηχανάκια να μαρσάρουν, σκυλιά να γαβγίζουν. Δεν έχω άλλα να σου πω, προς το παρόν τουλάχιστον. Ξέρω ότι θα επιστρέψω και πάλι. Μακάρι να επέστρεφες κι εσύ. Μακάρι να ήσουν δίπλα μου απόψε. Κοντά μου. Μακάρι. Και όλα σου τα δάκρυα θα τα μετέτρεπα σε γέλια, όλες σου τις λύπες θα τις έκανα χαρές. Θα έλαμπες. Λίγο πριν η σταγόνα φτάσει στη μικρή λιμνούλα, βλέπω άλλη μία να κατεβαίνει, να την συναντά, να την αγγίζει και μαζί να χάνονται. Είμαι εγώ? Είναι κάποιος άλλος? Ποιος ξέρει? Θα δείξει. Μακάρι μόνο να είμαι εγώ. Κι ο κόσμος όλος θα γίνει λαμπερός. Δεν θα ξαναβρέξει, όχι για εμάς…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου