Ζήσε μονάχα την στιγμή και άσε το μετά...

Όταν θάβεις πράγματα μέσα σου για πολύ καιρό, έρχεται κάποια στιγμή που κάπου θες να τα πεις, να τα ομολογήσεις, να τα βγάλεις με όποιο κόστος και όποιο τίμημα. Έρχονται στιγμές που θες να τα ακουμπήσεις στο τραπέζι και να πεις «αυτά είναι όλα, σας αρέσουν, δεν σας αρέσουν, αυτά είναι», δεν το κάνεις όμως, προτιμάς να συνεχίζεις να τα κρατάς μέσα σου, όχι από συνήθεια ούτε από ασφάλεια, αλλά γιατί έτσι πείθεις τον εαυτό σου ότι είσαι δυνατός, ότι μπορείς να αντέξεις ακόμα και την απόρριψη του εαυτού σου. Έλα όμως που δεν είναι έτσι. Γιατί στην ουσία αυτό είναι δειλία, προτιμάς να πονέσεις εσύ τον εαυτό σου παρά να τον κάνουν άλλοι να πονέσει είτε με την απόρριψη είτε με το μελλοντικό φευγιό τους. Κι εδώ ξεκινάει το πρόβλημα.

Καταρχήν, εφόσον φοβάσαι το φευγιό πάει να πει ότι έχεις δώσει ένα προδιαγεγραμμένο τέλος. Είτε επειδή εσύ συνήθιζες να φεύγεις είτε επειδή έφευγαν οι άλλοι. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι μια ζωή θα χάνεις και θα χάνεσαι, κάποια στιγμή συνειδητοποιείς το τι κάνεις, τι χάνεις και σταματάς. Αλλάζεις το σύμπαν σου, εφευρίσκεις τρόπους να ξεδίνεις. Το ότι πολλές φορές σε πιέζει η καθημερινότητα δεν σημαίνει ότι πρέπει να την καταστρέψεις, ίσως να θέλει μια μικρή αλλαγή ή μια μικρή ώθηση προς τα πάνω. Δεν λέω, υπάρχουν όντως οι φορές που θέλει καταστροφή, αυτές οι φορές όμως είναι σπάνιες και τελικά ίσως να είναι μια δυο στην ζωή σου, ίσως να είναι οι φορές που θες να πάρεις σημαντικές αποφάσεις.

Τελικά όταν είσαι δυνατός δεν το ομολογείς. Δεν βγαίνεις στον κόσμο να φωνάξεις «είμαι δυνατός, στηριχτείτε πάνω μου», ίσα ίσα που σκύβεις το κεφάλι και προχωράς κι αν ποτέ χρειαστεί να στηριχτεί κανείς πάνω σου τον αφήνεις χωρίς πολλά πολλά. Ναι μεν του λες ακούμπα, αλλά δεν του λες «ακούμπα, γιατί εγώ είμαι βράχος που δεν σπάει, σίδερο που δεν λυγάει». Σιγά τον Άτλαντα σε συσκευασία Ελύτη. Έτσι πείθεις μόνο τον εαυτό σου ότι είσαι δυνατός και αν ο άλλος κάνει το λάθος και σε πιστέψει και ακουμπήσει πάνω σου, σωριάζεστε ευθύς κι οι δυο μαζί. Και να σωριαστείς μόνος σου δεν είναι θέμα, ο καθένας μας έχει τους τρόπους του να σηκωθεί, το θέμα είναι να πάρεις κι άλλον μαζί σου στην κατρακύλα. Εκεί θα γίνετε χιονόμπαλα και θα μαζεύετε λαό και λαουτζίκο που δεν σας φταίει.

Γενικώς, με λίγα λόγια, οι ανθρώπινες σχέσεις θέλουν προσοχή. Ναι μεν θέλουν αυθορμητισμό και παρορμητικότητα, αλλά θέλουν και μια μικρή προσοχή. Δεν πετάς και δεν κάνεις ό,τι σου κατέβει στο μυαλό κι όποιον πάρει ο Χάρος. Γιατί μετά δεν υπάρχει πισωγύρισμα. Δεν γυρίζει πίσω το ποτάμι, όσο κι αν το θες. Αυτό που εννοώ είναι ότι το τι θέλω εγώ αφορά και άλλον ένα εκτός από μένα. Μία σχέση θέλει δύο, ενίοτε και τρεις ή παραπάνω, αλλά εδώ μιλάμε για διαδήλωση. Επειδή λοιπόν μία σχέση, είτε ερωτική είτε φιλική, θέλει δύο πρέπει να σεβόμαστε τα θέλω μας, αλλά και τα θέλω του άλλου. Χρειάζεται δηλαδή ένας μικρός συντονισμός. Όχι ηγετισμούς και αρχηγιλίκια, αλλά συντονισμό. Όταν ο ένας είναι πεσμένος αναλαμβάνει τα ηνία ο άλλος και τούμπαλιν κι όταν βρεθούν κι οι δυο όρθιοι προχωράνε μαζί και καταστρέφουν όλες τις δυσκολίες. Η ισχύς εν τη ενώσει.

Για να γίνει όμως όλο αυτό, πρέπει να μιλήσεις, να πεις εκείνα που σε τρώνε, που σου αποδυναμώνουν την προσωπικότητα. Να ομολογήσεις τις ανασφάλειες, τους φόβους, τις αδυναμίες σου. Να τα ομολογήσεις κι ας σε πονάνε, να τα πεις κι ας τα πετάξει ο άλλος, να του τα δώσεις κι ας τα τσαλακώσει. Κάθε σχέση είναι δόσιμο, όχι ανταλλαγή, δίνεις χωρίς να περιμένεις τίποτα κι όποτε ο άλλος δεήσει να σου δώσει τότε είναι υγιής, αλλιώς, αν σε πνίγει στο ψέμα και σου ενδυναμώνει τις ανασφάλειες και τις φοβίες, αν δεν σε αφήνει να ρίξεις τείχη και πολεμίστρες, αν σε κάνει να νιώθεις μικρότερος του μηδενός τότε καλύτερα να φύγεις και μάλιστα όσο είναι νωρίς, καλύτερα να χαθείς, κακό δεν είναι. Ούτε βέβαια είναι κακό που δοκίμασες να δώσεις, κακό είναι αν έδωσες για να πάρεις αντάλλαγμα.

Δεν πιστεύω στην ανιδιοτέλεια, όσο αντιφατικό κι αν ακούγεται με τα παραπάνω. Δεν υπάρχει ανιδιοτελής αγάπη. Όταν στον άλλον λες «σ’ αγαπάω» συνήθως το λες για να σου το πει κι εκείνος. Δεν το λες επειδή τον αγαπάς, αλλά επειδή θες να σε αγαπάνε. Ακούγεται σκληρό και αντιφατικό, αλλά τελικά δεν είναι. Απλά, όταν δίνεις μην περιμένεις να σου δώσει, γιατί θα μείνεις στο περίμενε, δίνεις και δεν περιμένεις ανταλλάγματα. Και μόνο τότε θα σου έρθουν εκείνα που θες.

Έχω πείσει τον εαυτό μου ότι φοβάμαι τους ανθρώπους, τους κοιτάζω εξονυχιστικά, τους ελέγχω με την φαντασία μου. Τι λάθος! Πιο σωστό είναι να αφήνεσαι στα συναισθήματα, να ζεις την στιγμή κι ας πληγώνει. Πιο σωστό είναι να κάνεις εκείνα που η καρδιά σου επιβάλλει, να επιστρέφεις κι ας ξέρεις ότι είναι λάθος, να φεύγεις κι ας ξέρεις ότι είναι λάθος. Η ζωή είναι ένα τεστ multiple choice. Έχεις τόσες επιλογές, όμως εδώ η διαφορά είναι ότι όλες είναι σωστές. Κάνεις την επιλογή που κάνεις λόγω συγκεκριμένων καταστάσεων που σε φορτίζουν ή σε αποφορτίζουν το δεδομένο χρονικό διάστημα. Ίσως υπό άλλες συνθήκες να έκανες άλλες κινήσεις. Όμως η ζωή δεν είναι μαθηματικά. Δεν είναι τίποτα αυταπόδεικτο και φυσικά τίποτα δεν αναιρείται. Μπορούν να ισχύουν όλα μαζί και να είναι όλα σωστά.

Φτάνω στο τέλος και ακόμα δεν έχω βγάλει συμπέρασμα και το πιο άσχημο είναι ότι δεν ξέρω τι συμπέρασμα θέλω να βγάλω. Είναι σα να το έχω βάλει στον αυτόματο, αυτό που οι μελλοντολόγοι και τα μέντιουμ λένε αυτόματη γραφή. Μόνο που εδώ λειτουργεί εντελώς διαφορετικά. Τελικά δεν θα βγάλω κάποιο συμπέρασμα. Θα το αφήσω έτσι, λίγο φλου, να βγάλει ο καθένας ό,τι συμπέρασμα θέλει, ανάλογα με τον μικρόκοσμό του και την ιδιοσυγκρασία του. Καλημέρα σας και καλή χρονιά...