Παραμύθι με λυπημένο τέλος...

Να 'μαι λοιπόν και πάλι μ' ένα μολύβι κι ένα χαρτί (το πληκτρολόγιο δεν είναι και τόσο ρομαντικό σαν αντικείμενο) κι ένα ποτό, που ας το απαγορεύει ο γιατρός, εμένα μου κάνει καλό. Να λοιπόν, που έρχομαι και πάλι να σας διηγηθώ μια ιστορία, ωραία σαν παραμύθι. Όχι σαν αυτά που μας έλεγε η γιαγιά δίπλα στο τζάκι, την ώρα που έψηνε κάστανα, λίγο πριν πάμε για ύπνο. Όχι ένα παραμύθι, από τα όμορφα, εκείνα τα παλιά, του Άντερσεν ή των αδελφών Γκριμ. Ένα παραμύθι αλλιώτικο. Ένα παραμύθι που δεν ξεκινάει με την φράση "Ήταν μια φορά κι έναν καιρό...", αλλά συνεχίζει από το "...ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα". Ένα παραμύθι μακριά από εγωισμούς. Ένα παραμύθι, για τους χαμένους. Ένα παραμύθι με λυπημένο τέλος.

Πρέπει να πάψουμε να ασχολούμαστε πια με την Κοκκινοσκουφίτσα. Αλήθεια, ενδιαφέρθηκε ποτέ κανείς για τον κακό τον λύκο? Ρώτησε κανείς ποτέ γιατί έφτασε σε τέτοιο σημείο ώστε να φάει την γιαγιά? Ρώτησε ποτέ κανείς πόσοι παραμυθάδες εξιδανίκευσαν το εγώ τους λέγοντας για μια Κοκκινοσκουφίτσα που δεν τη νοιάστηκε ούτε η μάνα της? Που αυτή η μάνα δε νοιάστηκε ούτε την δική της μάνα, παρά την έστειλε να ζει μέσα στο δάσος και να την παραμονεύει ο κακός ο λύκος. Που στο κάτω κάτω της γραφής, μπορεί και να πεινούσε πολύ ο καημένος και να είχε μέρες να φάει. Αλλά ο παραμυθάς τον καταδίκασε να πεθάνει και να φαίνεται ο λύκος σαν κακός.

Ή μήπως νοιαστήκατε ποτέ να μάθετε όλη την αλήθεια για το περιβόητο γοβάκι της Σταχτοπούτας? Και που ξέρετε ότι της έκανε πλήρως? Ζητήσατε αποδεικτικά στοιχεία? Κι αν δηλαδή την ενοχλούσε στο κουτουπιέ μήπως θα το λεγε? Ή έχετε την εντύπωση πως μόνο αυτή φορούσε 37 νούμερο γοβάκι? Δεν υπήρχε άλλη? Απλώς αυτή το έπαιξε έξυπνη και πήρε τον πρίγκιπα μέσα από τα χέρια κάποιας άλλης. Και τώρα αυτή η άλλη μπορεί να κλαίει αιώνες ολόκληρους, μέχρι να την θυμηθεί ποτέ ο πρίγκιπας ή μήπως συναντήσει κάποιον άλλον περαστικό και της πει τα μαντάτα.

Αχ κι αυτοί οι καημένοι οι εφτά νάνοι. Μάζεψαν την Χιονάτη στο σπίτι τους, αντί να την πετάξουν με κλωτσιές που μπήκε σαν κλέφτρα, της τα έδωσαν όλα, απλόχερα, την κοίμιζαν, της έφερναν φαΐ, την έκαναν να γελάει, για τόσο αθώα πλάσματα μιλάμε. Κι αυτή, αντί για ευχαριστώ τους παράτησε με το πρώτο βασιλόπουλο που πέρναγε απ' έξω. Τελικά αυτά τα βασιλόπουλα κάναν μεγάλες ζημιές, αλλά δεν είναι του παρόντος.

Αλλά κι εκείνο το κοριτσάκι με τα σπίρτα, δεν φτάνει που έχασε την μαμά της σε μικρή ηλικία, δεν φτάνει που έχασε και την γιαγιά της, δεν φτάνει που είχε έναν πατέρα που την καταδυνάστευε και την εκμεταλλευόταν, αλλά πέθανε κιόλας από το κρύο, χαλώντας όλη την πραμάτεια της για να ζεσταθεί. Και μην μου πει κανείς ότι πήγε στον Παράδεισο, γιατί δεν πεθάναμε ακόμα και δεν ξέρουμε αν υπάρχει Παράδεισος.

Αλλά κι αυτός ο Αίσωπος ρε παιδί μου, δεν ήταν κανένας καλύτερος. Βασικά αυτός, είχε μια μανία να αφήνει ζώα νηστικά: Μια τον τζίτζικα, τότε που τον σκυλόβρισε το μυρμήγκι επειδή τραγουδούσε. Την άλλη με την αλεπού, που όλο πήδαγε να πιάσει τα σταφύλια κι αυτά πήγαιναν όλο πιο ψηλά, αυτό δεν ήταν παραμύθι, το μαρτύριο του Τάνταλου ήταν. Για να μην αναφέρω το κοράκι, που άφησε το τυρί να του πέσει από το στόμα και το γράπωσε η αλεπού, πεινούσε από πριν θα μου πείτε, ναι, αλλά ο κόρακας τι έφταιξε? Ή μήπως αυτό με τα ποντίκια που μια ζωή νηστικά μένανε και δεν βρήκανε ποτέ κάποιον να κρεμάσει την κουδούνα στην ουρά του γάτου να πάρουν κι αυτοί τα μέτρα τους?

Αφήστε τα, δεν είναι μόνο ο κόσμος μας χάλια, αλλά είναι και τα παραμύθια μας γεμάτα εγωισμούς κι αναίτιες αντιπάθειες. Και φανταστείτε ότι με αυτά τα παραμύθια μεγαλώνουμε παιδιά, τα κάνουμε άντρες, τα στέλνουμε στρατό, τα σπουδάζουμε και μετά τα παντρεύουμε για να κάνουν κι αυτά άλλα παιδιά και να τα μεγαλώσουν με τα ίδια παραμύθια. Φασκελοκουκούλωστα δηλαδή, άκρη δεν βγαίνει. Και μετά παραξενευόμαστε που τα παιδιά μας γίνονται πρεζάκια. Εμ, λογικό είναι, τα μάθαμε από μικρά στα βαριά ναρκωτικά. Και μην μου πείτε ότι τα ετοιμάζουμε για την κοινωνία, γιατί στην κοινωνία μας δεν έχω δει παπουτσωμένο γάτο ούτε λύκο να μιλάει. Και φυσικά δεν έχω δει νάνους.

Ας είμαστε προσεκτικοί λοιπόν στο μέλλον, να λέμε πιο όμορφα παραμύθια, πιο μαγικά, να μην τα κοιμίζουν τόσο, αλλά να μην τα πονηρεύουν και τόσο. Παραμύθια αληθινά, ξέρετε, αυτά με λυπημένο τέλος. Αυτά που σε βάζουν στον πειρασμό να τα πιστέψεις, που λέει κι ο λαϊκός τροβαδούρος.

Και ζήσαμε εμείς καλά κι αυτοί...θα δείξει. Άντε για ύπνο τώρα γιατί ξημέρωσε και σηκωμό δεν θα χεις το πρωί...