Ένας κουρασμένος σκοπός χωρίς προοπτική...

Είναι η πρώτη φορά που σου γράφω και δεν ξέρω γιατί το κάνω. Μια υπόνοια μόνο βασανισμού του μυαλού από χιλιάδες πυρακτωμένες σκέψεις. Σκέψεις που στο νου έχουν έναν ειρμό κι έναν συνειρμό, μα όταν βγαίνουν στο χαρτί καταλήγουν να είναι μικρές λεξούλες, γεμάτες γρίφους και συναισθήματα ακατέργαστα. Νομίζω πως μερικά από αυτά πρέπει να τα θάβουμε μέσα μας. Όχι για το ενδεχόμενο μην μας τα πετάξουν μια μέρα στα μούτρα και σκύβοντας το κεφάλι αποχωρίσουμε ηττημένοι, αλλά γιατί τα ομορφότερα τοπία δεν χρειάζεται να τα ανακαλύψεις, θέλει μόνο να τα ονειρευτείς.

Τώρα τελευταία λοιπόν, σταμάτησα να ονειρεύομαι. Όταν κλείνω τα μάτια είναι από απογοήτευση ή από κούραση. Δεν φαντάζομαι θάλασσες, δεν ονειρεύομαι ηλιοβασιλέματα κι ανατολές, δεν θέλω καν να δω γυμνά κορμιά. Λες και η Αφροδίτη σκότωσε τον Έρωτα κι εγώ απόμεινα ένας κουρασμένος σκοπός χωρίς προοπτική. Λένε πως όταν χάνεις την έμπνευσή σου είναι γιατί είσαι ερωτευμένος. Δεν το πιστεύω πια. Έχω την εντύπωση πως όταν χάνεις την έμπνευσή σου ψάχνεις κάποια να ερωτευθείς, για να δημιουργήσεις έτσι ένα άλλοθι ανικανότητας στον εαυτό σου.

Πόσες φορές ενέσκηψες στα πηγάδια των πόνων σου? Πόσες φορές προσπάθησες να διασχίσεις ένα κενό απέραντο? Πόσες φορές σε σταμάτησε ένας ωκεανός λυγμών? Υπάρχουν πράγματα, χιλιάδες φορές ειπωμένα, που ξεπερνιούνται εν μία νυκτί. Υπάρχουν κι άλλα, ανείπωτα, ακατέργαστα, που περιμένουν να βγουν από το στόμα σου, για να γυρίσουν σαν σπαθιά και να σε καρφώσουν στα πλευρά, στο μυαλό, στην καρδιά. Πώς να τα ξεπεράσεις αυτά? Μερικές ερωτήσεις γίνονται για να αποθαρρύνουν τις απαντήσεις. Μην τυχόν και λάβεις γνώση εκείνου που ταλανίζει την ηρεμία που προσπαθείς να επιβάλεις.

Υπάρχουν οάσεις που σε περιμένουν να δροσιστείς στα γαλανά νερά τους. Υπάρχουν χρώματα που σε περιμένουν να τα ανακαλύψεις και να τα αποτυπώσεις σε έναν καμβά. Υπάρχουν λέξεις που ακόμα δεν βγήκαν από το στόμα μας και όμως, κεντούν κρυφά ένα μονοπάτι από μετάξι για να προσκυνήσουν στο τέλος τον μεγαλοδύναμο Έρωτα, που κουρασμένος κι εκείνος θα γυρίσει πίσω στα παραμύθια της γιαγιάς, μιας κι εκεί οι άνθρωποι δεν φοβούνται να πουν ένα σκέτο «σ’ αγαπώ». Υπάρχει κι εκείνο το μπέρδεμα του μυαλού, που σαν κοιτάζεις τον καθρέφτη βλέπεις τις χαρακιές της μοναξιάς και την ανασφάλειά της.

Παλιά νόμιζα ότι μερικοί άνθρωποι επιλέγουν τις δυσκολίες για να γίνονται δυνατότεροι κι ότι στα εύκολα τα κάνουν σκατά. Τελικά τα πράγματα είναι πιο απλά. Μερικοί άνθρωποι επιλέγουν τις δυσκολίες γιατί μέσα σ’ αυτές μάθανε να ζουν. Κι ας κλαίγονται ότι θέλουν μια απλή ζωή, μια ήρεμη ζωή. Βαθιά μέσα τους ξέρουν ότι αν την είχαν δεν θα ήξεραν τι να την κάνουν, δεν θα ήξεραν πώς να αντεπεξέλθουν. Είναι σα να ισορροπείς χρόνια πάνω σε μια σανίδα, μαζί με άλλους χίλιους και από κάτω να υπάρχει ένας λάκκος γεμάτος λάσπη. Εσύ προσπαθείς να περάσεις χωρίς να πέσεις μέσα και να βγεις σώος στην άλλη πλευρά, αν όμως πέσεις, δεν θα δοκιμάσεις να ανέβεις πάλι στην σανίδα, αλλά θα συνεχίσεις μέσα από την λάσπη.

Στην απέλπιδα προσπάθειά μου να σε προσεγγίσω, με τα αγνότερα των αισθημάτων μου, προβαίνω σε γκάφες, σαν μικρό ερωτευμένο παιδάκι, που όμως φορτωμένο προσβολές, ενοχές, φοβίες και ανασφάλειες θα σκύβει πάντα το κεφάλι και θα αφήνει τους πάντες να του τραβούν το αυτί, μιας κι έτσι εκτονώνουν τον δικό τους θυμό. Έτσι είναι τα πράγματα, υπάρχουν εκείνοι που γεννιούνται δυνατοί κι εκείνοι που νομίζουν πως γεννιούνται δυνατοί. Κι οι δύο υπερόπτες είναι, μόνο που οι πρώτοι πονάνε που είναι δυνατοί, ενώ οι δεύτεροι χαίρονται...