Και να λοιπόν που μερικά πράγματα φτάνουν στο τέλος τους, ολοκληρώνουν τον κύκλο τους. Όταν κάτι τελειώνει είναι πάντα οδυνηρό και είναι λάθος να προσπαθείς να το αντικαταστήσεις με κάτι άλλο. Δεν είναι ποτέ ίδια τα συναισθήματα, δεν έχει ίδια γεύση. Πάντα θα φέρνεις αναμνήσεις της προηγούμενης παράστασης στο νου σου, πάντα θα αναζητάς τους χώρους που περπάτησες, που σταμάτησες και σκέφτηκες, πάντα θα ψάχνεις εκείνα τα κομμάτια που άφησες. Και το χειρότερο όλων είναι ότι θα νομίζεις ότι τα αντικατέστησες, ότι βρήκες έναν τρόπο να κλείσεις μια πληγή ανοίγοντας μια άλλη. Και στο τέλος θα γεμίσεις πληγές αγιάτρευτες που θα στάζουν αιώνια και που δεν θα προσπαθείς να τις κλείσεις ούτε καν να τις συντηρήσεις, αλλά αντί αυτών θα ανοίγεις και πάλι νέες.
Έτσι είναι, δυστυχώς. Όλοι, εκεί μέσα, αφήσαμε ένα κομμάτι του εαυτού μας. Στην σκηνή, στα παρασκήνια, στις θέσεις των θεατών, του ηχολήπτη, στο φουαγιέ. Ακόμα και το πιάνο έχει τους ήχους του Αλέξανδρου. Εκεί μέσα γνωρίσαμε ανθρώπους, μερικούς εντελώς διαφορετικούς από εμάς και μερικούς στα ίδια χνώτα. Ανθρώπους που έξω ίσως και να μη συναντούσαμε, αλλά εκεί μέσα τους χαρήκαμε. Ανθρώπους που δεν θα θέλαμε να συναναστραφούμε, αλλά εκεί μέσα, τους ανεχτήκαμε.
Γνωρίσαμε όμως κι ανθρώπους που άλλαξαν την ζωή μας στο καλύτερο. Ανθρώπους που μας γέμισαν χαρά, ανθρώπους που μας δάνεισαν λίγο από το φως τους. Ανθρώπους που όσο περνάει ο καιρός τους αγαπάμε πιο πολύ. Και πλάι σ’ αυτούς γνωρίσαμε τους φίλους τους. Βγήκαμε μαζί τους, ανταλλάξαμε τηλέφωνα, γίναμε μια παρέα και συζητήσαμε ίδιες σκέψεις. Κάναμε τις ίδιες τρέλες και κολυμπήσαμε στις ίδιες παραλίες.
Εκεί μέσα χάσαμε και ανθρώπους. Άλλες φορές μας τους πήρε το χώμα κι άλλες φορές μας τους πήρε η ζωή, που μας άλλαξε τόσο. Ακόμα δεν έχω καταλάβει αν κάποια από τις δύο θεωρείται απώλεια. Δεν ξέρω αν οι άνθρωποι μας εγκαταλείπουν ποτέ, ακόμα κι όταν πεθαίνουν. Εκεί μέσα χάσαμε τον άνθρωπο που μας καθοδήγησε για έντεκα ολόκληρους μήνες. Τον άνθρωπο που έγινε η ουσία της παράστασής μας, τον άνθρωπο που μας έδωσε δυνατές συγκινήσεις, τον άνθρωπο που μας έμαθε να έχουμε κι έναν δεύτερο τρόπο σκέψης, τον δικό του. Τον άνθρωπο που αρκετές φορές παρατούσε το σινάφι του κι ακολουθούσε εμάς. Τον άνθρωπο που πάντα ισορροπούσε μεταξύ αλήθειας και παραμυθιού.
Άλλοι έχασαν πιο δικούς τους ανθρώπους, συγγενείς και φίλους. Άλλοι χώρισαν, όχι για κάτι καλύτερο, αλλά γιατί η αλλαγή που υπήρξε στην ζωή τους ήταν καθοριστική. Και να που τώρα πρέπει να αποχωριστούμε για άλλη μια φορά τα κομμάτια μας. Και να που τώρα πρέπει να γιατρέψουμε μια πληγή. Και να που τώρα θα φυτέψουμε αναμνήσεις, έτσι ώστε να γίνουν δέντρο ολόκληρο και να μας διαμορφώσουν καλύτερο χαρακτήρα. Και να που τώρα θα οδηγήσουμε τους εαυτούς μας σε νέους τόπους, θα τους κατεβάσουμε σε άλλα τάρταρα και θα τους εξυψώσουμε σε άλλους ουρανούς, θα τους γαλουχήσουμε σε άλλα παραμύθια και θα μάθουμε νέες αλήθειες!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου