Πέρασε η εποχή μας, ξέβαψαν τα σκαριά μας και οι επαναστάσεις μας αποδείχτηκαν ένα όνειρο, μια ξοφλημένη ευφυής δικαιολογία, που λέει κι ο ποιητής. Καταλήγουμε λοιπόν, να σιωπούμε στην αδικία, να σκύβουμε το κεφάλι και να τσαλαπατάμε το εγώ μας με μόνο σκοπό να είμαστε αρεστοί στους άλλους.
Περνάμε μέσα από χωράφια ελευθερίας και επιστρέφουμε πίσω στο απόλυτο μηδέν, έτσι απλά, χωρίς δικαιολογία, χωρίς γιατί και χωρίς αιτία. Επαναστάτες του τίποτα, μιας άλλης εποχής, ξεθωριασμένης, χαμένης μέσα στα σελιλοιντ του κινηματογράφου.
Ταξιδεύουμε στην σιωπή, σ' εκείνη την αιώνια σιωπή, με στόχο την διαμαρτυρία, υποτίθεται, μα τελικά φιμώνουμε τον εαυτό μας για να ησυχάσουμε λίγο τα πνεύματα, που είναι ήδη οξυμένα.
Μάθαμε ότι "του έλληνα ο τράχηλος, ζυγό δεν υπομένει". Αυτό ίσως να ίσχυε κάποτε, σήμερα όμως είναι ένα όνειρο χαμένο. Όχι απλά τον υπομένει, αλλά τον κάνει και σημαία του στο τέλος, με αποτέλεσμα την καθιέρωση της απόλυτης κυριαρχίας του τίποτα στην μίζερη καθημερινότητά μας.
Τελικά όλοι ίδιοι είμαστε, χαμένοι στον δυτικό πολιτισμό, πίσω από υπολογιστές, τηλεοράσεις και κόσμους γυάλινους. Πίσω από τα monitor που καταναλώνουν ρεύμα για την υποτιθέμενη ανάγκη μας. Κρυβόμαστε πίσω από τζάμια, πίσω από γυάλινα κλουβιά. Οθόνες, τηλεοράσεις, παρμπρίζ αυτοκινήτων, τζάμια μπαλκονιών και παραθύρων ερμητικά κλειστά, να μην δούμε τον διπλανό μας που για τον οποιοδήποτε λόγο πονάει και χάνεται στην μοναξιά του.
Κορνάρουμε στους δρόμους γιατί το αυτοκίνητο είναι βαρετό να είναι σταματημένο με αναμμένη την μηχανή. Συντονιζόμαστε στον ρυθμό του, δουλεύουμε κι εμείς στο ρελαντί. Κι αν κάποιος το πατήσει λίγο παραπάνω από το όριο ταχύτητας ή το παρκάρει παράνομα, του κόβουμε μια κλήση να έχει να μας θυμάται.
Ψάχνουμε την χρυσή τομή, τετραγωνίζουμε τον κύκλο, δημιουργούμε το αέναο και το αεικίνητο, κάνουμε ταξίδια στον χρόνο, πάντα προς τα πίσω όμως. Ξεχνάμε την αρχή και ψάχνουμε το τέλος απεγνωσμένα. Πετάμε συναισθήματα στο καλάθι των αχρήστων, τρέφουμε φρούδες ελπίδες ότι μπορούμε να αλλάξουμε και τελικά μένουμε ίδιοι, στο αιώνιο γίγνεσθαι.
Ωραία επανάσταση, η επανάσταση του καλοπερασάκια. Ίσως ν' αξίζει μόνο που τολμάμε, καταλήγει ο ποιητής. Τολμάμε?
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου