Αν το τέλος είναι αυτό δεν θέλω να το δω...

Ήρθε η ώρα να μιλήσουμε για το τέλος. Όχι για το τέλος μιας ερωτικής σχέσης ούτε για το τέλος μιας φιλικής σχέσης, αλλά για το τέλος μιας συναισθηματικής σχέσης ανάμεσα σε δυο φίλους. Για το τέλος μιας σχέσης που όταν άρχισε ήταν το ίδιο δυναμική με το τελείωμά της. Λένε ότι η αγάπη και το μίσος είναι οι δύο όψεις του ίδιου συναισθήματος. Τι γίνεται όμως όταν ακόμα και μετά το τέλος παραμένει η αγάπη το ίδιο δυνατή? Τι γίνεται όταν όλοι λέμε το ίδιο εύκολα το σ' αγαπάω όπως και το φεύγω? Τι θα γίνει όταν μετά από καιρό αντικρύσουμε το είδωλό μας στον καθρέφτη και φτύσουμε χιλιάδες φορές τον εαυτό μας, για τις τόσες φορές που δεν δοκιμάσαμε να γυρίσουμε πίσω? Πάντα με πονάνε διπλά οι αποχωρισμοί, όχι μόνο για το πως νιώθω εγώ, αλλά και για το πως νιώθει ο άλλος. Βάζω την εαυτό μου στην θέση του και πονάω διπλά, μία για μένα, μία για κείνον, μία για μένα, μία για κείνον, λες και μαδάω μαργαρίτες.

Υπάρχουν άνθρωποι που τους κοιτάζεις και δεν χρειάζεται να σου πουν τίποτα, το βλέπεις στα μάτια τους. Υπάρχουν κι άλλοι που πρέπει να περάσεις ώρες μαζί τους, να μιλήσεις, να ανοιχτούν. Εγώ πάντα προτιμούσα τους πρώτους, αλλά δεν τους έβρισκα, εκτός από μία φορά, όταν βρήκα εσένα. Κι αν ανήκω στους δεύτερους έψαχνα τους πρώτους για να ζήσω μαζί τους. Οι επιλογές μας δεν είναι τυχαίες, ποτέ δεν είναι τυχαίες, ακόμα κι όταν απομακρυνόμαστε ή ερχόμαστε πάρα πολύ κοντά για να δεθούμε και να νιώσουμε όσο μπορούμε ο ένας τον άλλο. Είναι όμορφο αυτό το συναίσθημα, το να μην είσαι εσύ ο μόνος που σκέφτεται τους άλλους. Είναι τόσο όμορφο που όταν αφήνεσαι σ' αυτό σταματάς να σκέφτεσαι τον άλλο, εκείνο τον άνθρωπο που έχει κάνει πολλά βήματα πίσω για σένα, εκείνο τον άνθρωπο που το μόνο που σκέφτηκε στο τόσο σύντομο χρονικό διάστημα που σε ήξερε, ήταν να μην σε πονέσει.

Δεν λέω ότι κι εγώ δεν σε σκέφτηκα, δεν επιρρίπτω ευθύνες στον εαυτό μου για να νιώσω ο αδικημένος κι ο πονεμένος, απλά, έτσι όπως τα βλέπω εγώ, αφέθηκα περισσότερο απ' όσο έπρεπε κι ας νόμιζα ότι δεν είχα αφεθεί καθόλου. Αυτά τα πράγματα μόνο μετά το τέλος μπορείς να τα κρίνεις, μόνο μετά το τέλος μπορείς να κάνεις τον απολογισμό. Κι εμένα το τέλος πάντα με πονάει. Δεν είναι η δύναμη της συνήθειας ούτε φυσικά κάποιος άνθρωπος να μου καλύπτει τα κενά, είναι οι ενοχές, οι τύψεις, τα χτυπήματα, που δεν τα έδωσα σε σένα μόνο, αλλά και σε μένα. Είναι τα καρφιά που κοίταξα να είναι διαλεγμένα κι είναι ο σταυρός, εκείνος ο γαμημένος ο σταυρός, που τον έκανα σύμβολο στα μάτια μου και σημάδι στο κορμί μου. Είναι εκείνος ο γαμημένος ο σταυρός, που θα στέκεται επάνω στον Γολγοθά και θα θυμίζει τις πτώσεις, τα μαστιγώματα και τα καρφιά, που ένα ένα τρυπούσαν το δέρμα και μέναν μέσα.

Αν το τέλος είναι αυτό δεν θέλω να το δω, προτιμώ να δω μια ταινία στον κινηματογράφο, ή, ακόμα καλύτερα, ένα ηλιοβασίλεμα που θα μου φέρει στο νου εσένα. Κι ας μην είδαμε ποτέ μας ηλιοβασιλέματα κι ας μην κάναμε ποτέ όλους αυτούς τους ρομαντισμούς που τόσο ήθελα και τόσο φοβόμουν. Μακάρι να μπορούσα να αλλάξω την πορεία αυτή, η οποία ακόμα δεν ξέρω αν θα μας βγει σε καλό ή όχι, αλλά η αρχή του τέλους δεν μου αρέσει καθόλου. Ξέρω ότι ως ανάμνηση δεν θα έχεις τα άσχημα, ξέρεις ότι το ίδιο θα συμβαίνει και σε μένα, αλλά και μόνο το γεγονός ότι αυτά τα άσχημα μας κρατάνε μακριά, το γεγονός και μόνο ότι αυτές οι στιγμές παραφροσύνης θα μας μείνουν στο μυαλό εντελώς συνειρμικά, όπως όταν ένα μωρό βάζει το δάχτυλο στην πρίζα, αυτό και μόνο το γεγονός με φοβίζει. Και μακάρι σε όλα αυτά να πέφτω έξω, όπως τόσες άλλες φορές έπεσα έξω.

Αν ξαναγεννιόμουν θα επέλεγα να ζήσω όσα έζησα, να περάσω όσα πέρασα, μόνο και μόνο για να σε γνωρίσω ή, έστω, να σε συναντήσω. Και τότε θα έκανα εντελώς διαφορετικά πράγματα. Θα έβαζα φραγμούς στα συναισθήματά μου, θα μιλούσα όμως κατευθείαν, δεν θα σε άφηνα να με ανακαλύψεις, αλλά θα έδινα τον εαυτό μου έτοιμο στο πιάτο. Ίσως κι αυτά να ήταν λάθος, αλλά τουλάχιστον θα είχα την ψευδαίσθηση ότι προσπάθησα και κάποιον άλλο τρόπο κι όχι αυτόν τον απόλυτο τρόπο που με έμαθε να συγκρούομαι, να αγαπάω και να αγανακτώ ταυτοχρόνως. Αυτό είναι το μόνο που θα άλλαζα. Κι αν είχαμε πάλι την ίδια κατάληξη θα σήμαινε ότι γνωριστήκαμε έτσι για λίγο, για να μοιραστούμε πολλά πράγματα σε ελάχιστο χρόνο, ίσως πιο ελάχιστο και από τα τώρα. Τώρα πια ξέρω, πως όλα εκείνα που μας έδεναν, έγιναν θηλιά και μας έπνιξαν...