Σου έχει συμβεί ποτέ να ξυπνήσεις το πρωί μέσα σε τρελά νεύρα και να μην ξέρεις το γιατί? Να μην έχεις δει κανένα περίεργο όνειρο το βράδυ, να μην άκουσες τίποτα περίεργο στο ραδιόφωνο, να μην συνάντησες κάποιον που δεν ήθελες. Απλά να ξύπνησες στραβά. Λάθος, όχι στραβά. Είναι σα να ξύπνησες με διάθεση να σκοτώσεις άνθρωπο. Να θες να του πιάσεις το κεφάλι και να το κοπανάς σε τοίχο μέχρι να ματώσει ο τοίχος. Και το άσχημο στην όλη κατάσταση είναι ότι δεν θα φταίει κανείς, παρά μόνον εσύ, ο ίδιος σου ο εαυτός. Και το πιο άσχημο είναι ότι για άλλη μια φορά θα σκύψεις το κεφάλι δεχόμενος χτυπήματα και ενοχές, καλύπτοντας φοβίες και αλήθειες. Θα θάψεις όλες τις λέξεις που θα σου έρχονται στα χείλη και θα κάνεις ότι προχωράς μπροστά, θα το παίξεις δυνατός, ενώ ουσιαστικά το μόνο που θα θες θα είναι μια αγκαλιά να σε κρύψει ή έναν καλό λόγο να σε κάνει να αισθανθείς λίγο πιο δυνατός.
Είναι περίεργη ράτσα οι άνθρωποι. Αν εκείνες τις στιγμές έχεις κάποιον δίπλα σου, τότε θα τον διώξεις μακριά, αντί να τον αγκαλιάσεις θα τον γεμίσεις χτυπήματα, αντί να τον αφήσεις να γιατρέψει τις πληγές σου θα τον κάνεις να φύγει μακριά, επειδή δεν αντέχει να σου δίνει τα χείλη του κι εσύ να τον γεμίζεις φαρμάκι αντί για φιλιά. Και το αστείο είναι πως οι άνθρωποι που πραγματικά σε αγαπάνε, δεν θα σε κατηγορήσουν ποτέ επειδή τους αποφεύγεις. Ίσως να σου κάνουν κάποια παράπονα, αλλά μέσα τους θα καταλάβουν πολύ καλά ότι έτσι είσαι και θα σε αφήσουν να το ξεπεράσεις και θα ρουφήξουν μόνοι τους το δηλητήριο από την πληγή. Όμως φίλε μου, όλα τούτα είναι λάθος. Ποιος είσαι εσύ που νομίζεις ότι μπορείς να γαμάς τον κόσμο επειδή κάποτε σε γάμησε κάποιος άλλος? Όχι φίλε μου, πρέπει να μάθεις να εκτιμάς και να αγαπάς όσους έχεις δίπλα σου, πρέπει να μάθεις να ανέχεσαι την σιωπή τους και πάνω απ' όλα να την διαβάζεις. Πρέπει αγόρι μου, να μάθεις ότι όταν ο άλλος σιωπά έχει τον λόγο του, ότι η σιωπή δηλώνει κι αυτή παρουσία και μερικές φορές, αυτή η παρουσία της σιωπής είναι πιο δυνατή από τις δικές σου κραυγές.
Όσο κι αν ουρλιάζεις φίλε μου, κανείς δεν θα σε ακούσει. Το ξέρεις το κόλπο, το ξέρεις από παιδί: Σώπα κι όσοι θες να σε αγαπάνε θα το κάνουν, πολύ δυνατά. Πάντα αυτό δεν έκανες άλλωστε? Πάντα σιωπούσες, πάντα ανεχόσουν τα χτυπήματα. Όχι γιατί έτσι έμαθες ή γιατί σου αρέσει να το παίζεις καημένος και να είσαι μίζερος, αλλά γιατί μόνο εσύ ξέρεις. Εσύ έζησες και οι άλλοι δεν θα το καταλάβουν ποτέ αυτό που έζησες, εκτός από δυο-τρεις κι αυτοί επειδή έχουν την ίδια εμπειρία. Όμως αυτό είναι υπεροπτικό και το ξέρεις και το ξέρεις ότι το ξέρεις. Και το ακόμα πιο άσχημο δεν είναι αυτό, είναι ότι τελικά δεν μπορείς να κρύψεις αυτό που νομίζεις ότι επιμελώς κρύβεις. Αυτό που κανείς δεν θες να δει, αυτό που νομίζεις ότι θάβεις, το έχουν δει όλοι. Τελικά, μερικές φορές, αν θες να κρύψεις κάτι, καλύτερα να το βάλεις στο πιο εμφανές σημείο, που ξέρεις, ίσως αν το κάνεις σημαία σου να μην το πιστέψει κανείς.
Τώρα που το καλοσκέφτομαι όμως, όταν κάποιος θέλει να κρύψει κάτι, δεν το κάνει επειδή θέλει να το κρύψει από τους άλλους, αλλά από τον ίδιο του τον εαυτό. Όσο λοιπόν κι αν το κρύβεις, αυτό θα επιστρέφει και θα σε χτυπάει βάναυσα, θα σε κάνει να αισθάνεσαι τύψεις κι ενοχές, θα σε πληγώνει και θα σε κάνει να κρύβεσαι πιο βαθιά. Κι όλα εκείνα που έλεγες, όλα εκείνα που ήξερες ότι ένιωθες, όλα εκείνα που ήθελες να ζήσεις και οι άλλοι δεν σε άφηναν, όλα εκείνα που κυνηγούσες θα γίνουν φοβίες, όλα εκείνα που δεν φοβόσουν θα γίνουν λάθη, όλα εκείνα που θεωρούσες σωστά θα γίνουν κρυψώνες κι όλα εκείνα που σε φανέρωναν στον κόσμο θα γίνουν αυτά που τόσο ήθελες να πεις, αλλά ποτέ δεν τα άφησες να βγουν από το στόμα. Ζήσε μ' αυτά αγόρι μου αν μπορείς, αλλιώς ζήσε με όλα εκείνα που οι άλλοι δεν τολμούν να ζήσουν. Πόνεσε όσο πιο δυνατά μπορείς και θα κερδίσεις περισσότερα απ' όσα νόμιζες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου