Πρέπει ν' αδειάσεις το κεφάλι σου απ' τις σκέψεις...

Έρχεται κάποια στιγμή στην ζωή μας που νομίζουμε ότι δεχόμαστε απανωτά χτυπήματα, που νομίζουμε ότι όλοι είναι εχθροί μας κι ότι δεν υπάρχει κανείς δίπλα μας να μας στηρίξει. Είναι εκείνη η στιγμή που διαβάζουμε τον Άμλετ ανάποδα και νομίζουμε ότι βρισκόμαστε στο μεγαλύτερο τέλμα της ζωής μας. Είμαστε όμως γελασμένοι από τον ίδιο μας τον εαυτό, που προτιμάει να μας βλέπει σαν σκουλήκια παρά σαν Θεούς, που προτιμάει να συρθούμε στην πιο σκοτεινή άβυσσο παρά να σκαρφαλώσουμε στο ψηλότερο βουνό. Δεν λέω, καλή είναι η μοναξιά, καθ' όλα εποικοδομητική, μας βοηθάει να ανακαλύψουμε την αξία του φωτός. Πρέπει όμως να μάθουμε να μην ζούμε μέσα σ' αυτήν αιώνια ή, ακόμα καλύτερα, να μάθουμε να την χρησιμοποιούμε προς όφελός μας κι όχι να μας χρησιμοποιεί εκείνη.

Η μοναξιά και κατά συνέπεια το σκοτάδι, είναι τέρατα αδηφάγα, τρέφονται από τις αναμνήσεις μας και μας οδηγούν να είμαστε μίζεροι και σκορπισμένοι σε χιλιάδες σιωπές να παλεύουμε με τους πόνους νομίζοντας ότι έτσι τους ξεπερνάμε. Δεν λέω, μερικές φορές, ελάχιστες, ίσως να τους ξεπερνάμε κι έτσι, αλλά η προσωπική μου εμπειρία μου απέδειξε ότι καλύτερα τους ξεπερνάμε όταν τους αφήνουμε κατά μέρος και κάνουμε όλα εκείνα που πραγματικά θέλουμε. Όταν αφήνουμε κατά μέρος ανασφάλειες και φοβίες και προχωράμε ένα βήμα μπροστά, όταν μια μικρή φωνούλα μέσα μας λέει πρέπει ν' αδειάσεις το κεφάλι σου απ' τις σκέψεις κι ενώ εμείς ξέρουμε ότι έχει απόλυτο δίκιο, συνεχώς την παραμελούμε, την αφήνουμε στην άκρη. Μέχρι που ένα πρωί ή ένα απόγευμα εν προκειμένω, αποφασίζουμε να την ακούσουμε για να της δείξουμε ότι είχε άδικο. Αμ δε, σιγά μην είχε άδικο. Ξέρει εκείνη η φωνούλα, ξέρει πολλά κι ας μιλάει σπάνια.

Εκείνες τις στιγμές που είμαστε μόνοι, νομίζουμε ότι κανείς δεν μας αγαπάει, εδώ υπάρχει ένα ψέμα. Αν ψάξουμε βαθύτερα θα ανακαλύψουμε ότι ουσιαστικά εμείς δεν αγαπάμε τον εαυτό μας, θα ανακαλύψουμε ότι αποζητάμε την αγάπη από τους άλλους μόνο και μόνο για να έχουμε την ψευδαίσθηση ότι αξίζουμε κάτι, ότι δεν είμαστε ένα τίποτα. Ουσιαστικά ξέρουμε ότι αξίζουμε πολλά, ίσως περισσότερα απ' όσα έχουν οι άλλοι, αλλά έχουμε πεισθεί από οικογένεια, φίλους, σχέσεις και βιώματα ότι δεν αξίζουμε τίποτα. Μέγα ψέμα, αξίζουμε να έχουμε εκείνα που θέλουμε, αρκεί να τα θέλουμε πραγματικά και να μην αποτελούν μια εμμονή ή να μην καλύπτουν μια ανασφάλεια. Όταν θες κάτι ή κάποιον, θες να είναι καλά, θες να περνάει υπέροχα, να ζει την ζωή και να την απολαμβάνει. Κι όταν εσύ δεν είσαι έτσι δεν τον γεμίζεις με τις δικές σου ηλίθιες απαιτήσεις. Αν είσαι χάλια τον αφήνεις να σε βοηθήσει κι αν δεις ότι δεν μπορείς του λες ευγενικά ένα ευχαριστώ και πως θες να μείνεις μόνος.

Υπάρχουν φορές που λέμε το σ' αγαπάω συνέχεια. Παλιά νόμιζα ότι το λέμε για να μας το πει κι ο άλλος κι ότι ουσιαστικά πολύ λίγες φορές το λέμε γιατί όντως τον αγαπάμε τον άλλο. Δεν έχει αλλάξει πολύ η άποψή μου, απλά τώρα πια πιστεύω πως όταν λέμε στον άλλο σ' αγαπάω του το λέμε γιατί θέλουμε να το πούμε στον εαυτό μας κι επειδή ο άνθρωπος που έχουμε απέναντί μας είναι πάντα ένα κομμάτι του εαυτού μας, του το λέμε για να νιώσουμε την ψευδαίσθηση ότι αγαπάμε τον εαυτό μας. Δυστυχώς όμως, έτσι δεν αγαπάμε κανέναν. Μόνο εκείνος που έχει αγαπήσει τον εαυτό του μπορεί να αγαπήσει τους άλλους χωρίς να περιμένει τίποτα, τόσο αγνά και τόσο ανιδιοτελώς.

Όταν θέλουμε να προχωρήσουμε το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να περπατήσουμε, όχι να τρέξουμε, απλά να περπατήσουμε σα να βγαίνουμε βόλτα στο Μοναστηράκι ή στην Πλάκα. Και αφού σιγουρέψουμε το βήμα μας, αφού πατήσουμε σταθερά μετά πρέπει να αρχίσουμε να τρέχουμε, όχι φοβισμένοι, γιατί τότε δεν θα ξέρουμε που πηγαίνουμε, αλλά χαρούμενοι, σαν παιδιά που παίζουν κυνηγητό ή σαν ερωτευμένοι που χαίρονται τα πάντα γύρω τους χωρίς να τους νοιάζει τίποτα. Έτσι είναι η ζωή, όσα κι αν έχουμε περάσει, όσα κι αν έχουμε ζήσει πρέπει να την χαιρόμαστε, να την αφουγκραζόμαστε, να τη νιώθουμε στο μεδούλι μας. Να νιώθουμε την κάθε μέρα, όχι σα να είναι η τελευταία, αλλά σα να είναι η πρώτη μέρα της απελευθέρωσής μας από μια φυλακή. Να κοιτάμε τον ήλιο κατάματα, να μην φοβόμαστε την ελευθερία μας ούτε όλα όσα θέλουμε, αλλά να τα χαιρόμαστε, να τα ζούμε.

Κι εκεί που δεν θα περιμένουμε τίποτα κι από κανέναν, εκεί που θα γελάμε με το κάθε αστείο και θα ζούμε την όποια στιγμή, εκεί θα έρθουν όλα τα όμορφα, εκεί θα έρθουν τα καλύτερα. Όχι σαν ανταμοιβή για όσα περάσαμε, αλλά σαν ανταμοιβή γιατί δεν είμαστε αχάριστοι απέναντι στην ζωή, αλλά κυρίως απέναντι στους ανθρώπους που επιλέξαμε να έχουμε δίπλα μας. Γιατί όσοι άνθρωποι είναι δίπλα μας δεν βρέθηκαν εκεί επειδή τους το επιβάλαμε, αλλά επειδή το επέλεξαν και κυρίως γι αυτό υπάρχουν εκεί. Το μόνο που έχουμε να κάνουμε εμείς είναι να τους ευγνωμονούμε που είναι δίπλα μας και να τους κρατάμε εκεί, να προχωράνε μαζί μας. Κι αν ποτέ μας χρειαστούν να τρέξουμε κι εμείς δίπλα τους, όπως έτρεξαν κι εκείνοι. Κι αν δεν μπορούμε να τους βοηθήσουμε, να κάνουμε σιγά στην άκρη, γιατί θα έρθει μια μέρα που θα μπορούμε να τους βοηθήσουμε περισσότερο απ' όσο κάποιοι άλλοι. Καλή ζωή να έχουμε...