Ένα τραγούδι είναι η αλήθεια μας. Κι άλλο ένα η σιωπή μας. Ποιος μπορεί να διαχωρίσει όμως ποιο από τα δύο είναι πιο όμορφο? Κανείς. Γιατί κάθε τραγούδι βγαίνει από μέσα μας, γιατί κάθε τραγούδι είναι η κατάθεση της ψυχής μας.
Ποιος μπορεί να απαρνηθεί την σιωπή του? Ποιος μπορεί να πει ψέματα στις αλήθειες του? Ποιος είναι εκείνος που έχει την δύναμη να πετάξει στα σκουπίδια το εγώ του για χάρη κάποιων άλλων?
Σ’ αυτόν τον τόπο ήρθαμε για να αφήσουμε το στίγμα μας στις επόμενες γενιές, δεν μας ανήκει τίποτα, τα δανειστήκαμε όλα από τα παιδιά μας. Μα ακόμα κι αν μας ανήκει κάτι, δεν μπορούμε να το καταστρέψουμε επειδή το θεωρούμε κτήμα μας.
Από την στιγμή που το μοιραζόμαστε με όλους τους άλλους δεν είναι κτήμα μας, δεν είναι κτήμα κανενός. Δεν θέλουμε αμοιβή, δεν θέλουμε ούτε αυτό το μπράβο που ίσως να φαντάζονται κάποιοι. Θέλουμε να γνωρίσουμε καλά τον εαυτό μας, θέλουμε να δούμε τα άκρα μας, τα όριά μας, θέλουμε να βγούμε από το γυάλινο κουτί που φυλακιστήκαμε.
Δεν ζητάμε ενόχους. Δεν ζούμε με την αυταπάτη ότι κάποιοι άλλοι φταίνε. Δεν θα φυλακίσουμε κάποιον αποδιοπομπαίο τράγο ούτε και θα κρεμάσουμε τον πρώτο τυχόντα μέχρι να ξεχαστεί η υπόθεση.
Η ιστορία δείχνει ποιοι αξίζουν και ποιοι όχι. Η ιστορία δείχνει ποιοι έκαναν το λάθος. Η ιστορία δείχνει ποιοι το αποδέχονται και ποιοι τελικά το πληρώνουν. Η δικαιοσύνη και η τύχη είναι τυφλή. Ο Αριστοφάνης μας έμαθε ότι κι ο πλούτος είναι τυφλός. Κι επειδή στους τυφλούς βασιλεύει ο μονόφθαλμος, θεοποιούμε το αυτονόητο, του λέμε κι ευχαριστώ.
Ελευθερία δεν είναι μόνο να πετάς ψηλά. Ελευθερία είναι να είσαι λογικός, να παραδέχεσαι το λάθος σου και να μην το ξανακάνεις. Ελευθερία είναι να νικάς την μάχη και να κλαις για τους νεκρούς σου. Ελευθερία είναι να χάνεις τον πόλεμο και να λες ότι προσπάθησες.
Οι βασιλιάδες είναι στα παραμύθια. Το ίδιο κι οι νεράιδες. Δεν πρέπει να περιμένεις να σε πάρει κάποιος από το χέρι και να σου δείξει τον δρόμο. Κανείς δεν θα σου προσφέρει αυτό που θες να πάρεις. Ακόμα κι όταν σου ανήκει.
Αντισταθήκαμε ποτέ στον εγωισμό μας? Βγήκαμε ποτέ από το καβούκι μας για να δούμε τον κόσμο? Κι αν το κάναμε, προσπαθήσαμε να τον δούμε με άλλα μάτια? Ή μήπως όλοι νομίζετε ότι ο ήλιος είναι κόκκινος? Μήπως νομίζετε ότι η σιωπή χρειάζεται ησυχία? Μήπως νομίζετε ότι αλήθεια δεν είναι τα ψέματα? Λάθος.
Λάθος συντεταγμένες μας έδωσαν και βγήκαμε στην Τουρκία. Λάθος λόγια φωνάξαμε και χάσαμε τον μπούσουλα. Βρήκαμε την σιωπή αντίπαλο. Ονομάσαμε την αλήθεια ρουφιάνο. Βιάσαμε την ελευθερία μας και νομίζουμε ότι την αποκτήσαμε κιόλας.
Ποιος ανακάτεψε το νερό και δεν βλέπω τίποτα? Ποιος έσβησε τον ήλιο και χάθηκε το φως? Κανείς? Μα εδώ είναι σκοτάδι. Τα νερά μαυρίσανε και τα λουλούδια μαράθηκαν. Τα δέντρα ξαφνικά δεν μας χαρίζουν την σκιά τους. Κι εμείς, για να μην ρίξουμε το λάθος στον εαυτό μας, σβήνουμε τον ήλιο, στερεύουμε τα πηγάδια, καίμε τα δέντρα, κόβουμε τα λίγα λουλούδια που άντεξαν και τα βάζουμε σε μουσείο.
Η θάλασσα φουρτούνιασε κι εμείς για να την ηρεμήσουμε, αρχίσαμε το μαστίγωμα. Νέοι Δαρείοι, νέοι σατράπες, σε λίγο και νέοι Χίτλερ.
Μάθαμε ότι όλα έχουν την τιμή τους. Τιμή για το ψωμί, τιμή για την παρθενιά, τιμή για την συνένωση των ψυχών. Όλα πληρώνονται. Ακόμα κι η αλήθεια. Κι όχι η προσωπική μας αλήθεια, αλλά η αλήθεια των γεγονότων. Ο καθένας πουλάει την συνείδησή του, τα όνειρά του. Τα πάντα πουλιούνται και αγοράζονται. Όλα σε τιμή ευκαιρίας. Ποιος είπε ότι στον Παράδεισο πάνε οι καλοί. Στον Παράδεισο πάνε εκείνοι που θα γλύψουν περισσότερους κώλους, εκείνοι που θα φιλήσουν κατουρημένες ποδιές, εκείνοι που θα δώσουν τα περισσότερα. Δεν ξέρω αν σας το είπανε, αλλά ο Παράδεισος ανοίγει με αντικλείδι...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου