Παιχνίδια με τον διάβολο...

Οι άνθρωποι κρυβόμαστε πίσω από μάσκες, καλύπτουμε το πρόσωπο της θλίψης με ένα χαμόγελο, καλύπτουμε τις τούμπες με την σιγουριά του βήματός μας. Μόνο όποιος πόνεσε ξέρει να περπατάει με σταθερό βήμα κι ας μην ξέρει που βαδίζει. Αυτή η αβεβαιότητα της ύπαρξης είναι που μας κάνει πιο ζωντανούς. Αυτή η ανασφάλεια της μοναξιάς είναι που μας οδηγεί σε νέους δρόμους, ανανεωμένους. Τι κι αν φοβόμαστε να αφήσουμε πίσω το παρελθόν? Τι κι αν φοβόμαστε να αντιμετωπίσουμε τον εαυτό μας? Στο τέλος εκείνος θα νικήσει, όπως και να 'χουν τα πράγματα κατά βάθος ξέρουμε πως εμείς δεν είμαστε μόνο οι χαμένοι της υπόθεσης, αλλά είμαστε πιόνια εις βάρος του εαυτού μας. Όσες αναβολές κι αν δώσουμε στις μάχες, όσες φορές κι αν κρυφτούμε πίσω από έναν έρωτα, πάντα θα έρχεται η στιγμή που θα αντιμετωπίζουμε όλες τις φοβίες και όλα τα μυστικά μας. Πάντα θα έρχεται η στιγμή που θα πρέπει να οπλιστούμε με όσο θάρρος έχουμε και να αντέξουμε όλα τα χτυπήματα. Κι είναι εκπληκτικό το πως τα αντέχουμε.

Η δύναμη που κάθε άνθρωπος κρύβει μέσα του δεν είναι δύναμη που ήξερε ότι είχε, είναι δύναμη που ξαφνικά παρουσιάστηκε μπροστά του. Είναι δύναμη που νόμιζε ότι δεν είχε. Μόνο στα δύσκολα βρίσκουμε τον εαυτό μας, μόνο στα δύσκολα ανακαλύπτουμε ποιοι είμαστε και τι θέλουμε από την ζωή. Όλοι όσοι πιστεύουν ότι ξέρουν τον εαυτό τους είναι ψεύτες απέναντι στο εγώ τους, που κάποια στιγμή θα τους δείξει την αλήθεια και θα τους κατατροπώσει. Η αδυναμία γίνεται δύναμη και εκεί μένουμε έκπληκτοι όλοι μας. Είναι η στιγμή που σηκωνόμαστε από το έδαφος γεμάτοι πληγές από τα χτυπήματα και τις κλωτσιές στα πλευρά και προχωράμε ένα βήμα μπροστά, είναι η στιγμή που κοιτάζουμε το παρελθόν και ανακαλύπτουμε ότι δεν είναι δικό μας, αλλά κάποιου άλλου. Ότι εκείνος που άντεχε υπομονετικά όλα εκείνα τα χτυπήματα ήταν ένα παιδί που διαμόρφωνε τον χαρακτήρα και την προσωπικότητά του.

Εκείνοι που νομίζουν ότι είναι αδύναμοι, εκείνοι που νομίζουν ότι χρειάζονται κάποιον άλλον άνθρωπο για να γαντζωθούν επάνω του, είναι εκείνοι που στην ουσία θέλουν να μείνουν εντελώς μόνοι και που ανακάλυψαν την δύναμη που νόμιζαν ότι δεν είχαν. Το αστείο στην υπόθεση είναι ότι κατά βάθος ξέρουν τι δύναμη διέθεταν, κατά βάθος έχουν την σιγουριά ότι αν ορθώσουν το ανάστημά τους, ότι αν υψώσουν την γροθιά τους θα κερδίσουν, θα τα πάνε πολύ καλύτερα απ' ό,τι νόμιζαν ότι θα τα πήγαιναν. Η ζωή απαιτεί θάρρος. Όσο κι αν φοβάσαι να προχωρήσεις μπροστά, πρέπει να έχεις θάρρος και όλα θα γίνουν πιο όμορφα. Κανένας δρόμος δεν είναι σίγουρος, κανένας δρόμος δεν σου παρέχει ασφάλεια. Όλοι οι δρόμοι, όσο απλοί κι αν φαίνονται, δεν σου παρέχουν ασφάλεια. Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να τους περπατήσεις. Παλιά πίστευα ότι εκείνος που αυτοκτονεί έχει πολύ μεγάλο θάρρος. Σήμερα δεν το αμφισβητώ, θέλει θάρρος για να αυτοκτονήσεις, αλλά περισσότερο θάρρος θέλει να ζήσεις. Ναι, είναι δύσκολο να πατήσεις την σκανδάλη ή να δέσεις το σκοινί, αλλά πιο δύσκολο είναι να περπατήσεις, πιο δύσκολο είναι να γελάσεις επειδή το νιώθεις. Είναι πιο δύσκολο να αφήσεις τον ήλιο να σου κάψει το πρόσωπο ή το αλάτι της θάλασσας να στεγνώσει πάνω σου. Είναι πιο εύκολο να επιπλέεις παρά να κάνεις απλωτές.

Καιρός να περπατήσουμε λοιπόν, καιρός να κάνουμε βήματα σταθερά, σίγουρα. Κανείς δεν θα μας ρίξει κάτω πλέον, ούτε ο εαυτός μας. Τώρα πια είμαστε πιο σταθεροί στα βήματά μας. Τώρα πια μπορούμε πολύ εύκολα να παίξουμε παιχνίδια με τον διάβολο, χωρίς να τον φοβηθούμε. Είμαστε πιο δυνατοί, είμαστε πιο σίγουροι και σίγουρα είμαστε πιο αληθινοί. Τώρα είναι που βρήκαμε τον εαυτό μας και που ζούμε την ζωή μας. Τώρα είναι που περπατάμε δυνατά, χωρίς να μας νοιάζουν τα ίχνη που αφήνουμε πίσω μας. Τώρα πια δεν θέλουμε να κρυφτούμε μέσα σε αγκαλιές, αλλά να, μέσα από αυτές να δείξουμε ότι υπάρχουμε, ότι ζούμε. Ω, ναι, τώρα πια ζούμε. Κι είναι τόσο όμορφο, τόσο εκπληκτικό, τόσο αληθινό. Τώρα πια ζούμε, τώρα πια ζω...