Σ’ αυτά τα μάτια, δεν υπάρχει λογική...

Μερικές φορές θες να ξεκινήσεις να γράψεις κάτι και δεν ξέρεις πως. Άλλες φορές πάλι έχεις στο μυαλό σου όλη την δομή ενός κειμένου. Κάποιες άλλες φορές έχεις μόνο τον τίτλο και με το που ξεκινάς το γράψιμο ελευθερώνονται τα πάντα. Υπάρχουν κι εκείνες οι φορές που έχεις μόνο την κεντρική ιδέα ή το συμπέρασμα που θες να βγάλεις και δεν ξέρεις πώς να οδηγηθείς σ’ αυτό. Μεταξύ μας τώρα, αυτό το τελευταίο συνήθως σημαίνει ότι έχεις βγάλει ένα συμπέρασμα ανούσιο και μη λογικό, αλλά δεν θα το αναλύσουμε εδώ. Τι λέγαμε? Α, ναι, για το πώς να ξεκινήσεις ένα κείμενο. Λοιπόν, σήμερα νιώθω χαρούμενος γιατί δεν θα οδηγηθώ σε κάποιο συμπέρασμα μέσα από παρατηρήσεις, αλλά θα ανακοινώσω το συμπέρασμα στον πρόλογο και θα αναλύσω παρακάτω τι με οδηγεί στο συμπέρασμα αυτό. Καταλάβατε? Όχι? Θα καταλάβετε σε λίγο.

Λοιπόν, ιδού το συμπέρασμα: Η λογική είναι μια πόρνη, μεγάλη πόρνη. Βασικά αλλιώς θα την έλεγα, αλλά θα με κόψει το ραδιοτηλεοπτικό. Λοιπόν, είπαμε, η λογική είναι μια πόρνη. Γιατί? Γιατί απλούστατα ενώ σε οδηγεί στο απόλυτα ακριβές συμπέρασμα που εσύ και εκείνη θεωρείτε λογικό, τελικά σε κάνει να καταλήξεις στο ακριβώς ανάποδο συμπέρασμα, στον παραλογισμό. Κι όχι μόνο αυτό, ενώ ξέρεις ότι το συμπέρασμά σου είναι παράλογο, εμμένεις να το υποστηρίζεις με νύχια και με δόντια και τελικά το ακολουθείς κιόλας. Και ξυπνάς ένα ωραίο πρωί, γυαλίζεις τα πανέμορφα κερατάκια που απέκτησες, χτενίζεις το τραγίσιο μουσάκι που άφησες και παίρνεις φόρα και κουτουλάς σε τοίχους, παράθυρα, πόρτες και ό,τι άλλο βρεις μπροστά σου, ενίοτε και σε ανθρώπους.

Και εδώ έρχεται το άσχημο της όλης υπόθεσης. Γιατί αν κουτουλήσεις σε τοίχο το πολύ που μπορείς να πάθεις είναι να σπάσεις τα κέρατα, άρα καλό θα κάνεις. Το λιγότερο πάλι, είναι να ανοίξεις τρύπα, οπότε βάζεις και ένα φινιστρίνι και κάνεις το δωμάτιο ευάερο, ευήλιο και άλλα τέτοια όμορφα. Αν επιλέξεις τις πόρτες ή τα παράθυρα, θα μπεις στην διαδικασία να τα αλλάξεις γιατί μάλλον θα τα σπάσεις και ίσως να πληγώσεις λίγο και τα κέρατα. Ουσιαστικά πάλι αλώβητος θα βγεις. Το όλο πρόβλημα είναι όταν κουτουλάς σε ανθρώπους. Εκεί τους κάνεις όσα σου έκαναν. Και δεν παίζει κανένα ρόλο ο χαρακτήρας. Όσο καλός άνθρωπος κι αν είσαι βγάζεις απωθημένα. Αλήθεια, σκεφτήκατε ποτέ γιατί λέγονται απωθημένα? Γιατί είναι αυτά που απωθείς, που δεν θες να τα έχεις, αλλά δυστυχώς, τα έχεις.

Ας μην ξεφεύγουμε όμως από το θέμα μας. Μιλούσαμε για την λογική. Η λογική λοιπόν, είναι άσχημο πράγμα και σας το λέω εγώ που χρησιμοποιώ την λογική κατά κόρον. Τον τελευταίο καιρό σκέφτομαι να την εγκαταλείψω, αλλά ξέρω πως αν το κάνω θα χάσω όλες μου τις άμυνες. Θα είμαι μόνος, σαν καλαμιά στον κάμπο, σαν το σπουργίτι στο χαλάζι και άλλα τέτοια ποιητικά, που ωραίο είναι να τα διαβάζεις, άσχημο να τα λες. Μιας και περάσαμε στα γλυκανάλατα, για να ανοίξουμε μια παρένθεση.

(Αυτό το πράγμα με τα ζαρζαβατικά και τα οπωροκηπευτικά είναι απίστευτο, έτσι? Αγκαλιάζεις τον άλλο, του λες ότι τον αγαπάς και εκείνος σε αρχίζει στα μπουμπουκάκια, τριανταφυλλάκια, κολοκυθάκια και άλλα τέτοια που αν δεν έχεις φάει μπορείς να τα χρησιμοποιήσεις άνετα σε σαλάτες ή ως γαρνίρισμα σε φαγητά και γλυκά. Και πρέπει εσύ να τα δεχτείς ως απόδειξη αγάπης και έρωτα. Τι λέτε ρε? Γιατί όλα αυτά θεωρούνται δεδομένα? Ο ΟΗΕ τα ψήφισε?)

Κι αφού κλείσαμε την παρενθετική παράγραφο, επιστρέφουμε στο θέμα μας. Σκοτώστε την λογική, όσο μπορείτε, όταν μπορείτε, τώρα που μπορείτε. Και ξέρετε γιατί? Γιατί όταν είσαι λογικός, είσαι σωστός για όλους, ο καλύτερος άνθρωπος, είσαι το καλύτερο παιδί, κάτι σαν τον Αρναούτογλου ένα πράγμα. Όταν όμως, εγκαταλείψεις για μια στιγμή την λογική, τότε όλοι θα πέσουν να σε φάνε. Θα γίνεις κωλόπαιδο, θα γίνεις προδότης, θα γίνεις καθίκι. Και ποτέ κανείς δεν θα μπει στην διαδικασία να σε αιτιολογήσει, να καταλάβει τα γιατί και τα πως σου, παρά μόνο όταν περάσουν αρκετά χρόνια. Και πάλι όμως, αυτό είναι σχετικό. Γι αυτό σας λέω, σκοτώστε τη τώρα που είναι νωρίς, τώρα που είναι μικρή, γιατί αν μεγαλώσει θα σας τρελάνει.

Ακόμα κι εγώ βρίσκομαι σε όμοια διαδικασία, την παραπλανώ, την χαϊδεύω, της μιλάω γλυκά, μέχρι που να ηρεμήσει, να σταματήσει να αντιδράει, να την φέρω σε θέση ανάπαυλας και να της ρίξω το πιάνο στο κεφάλι να ησυχάσουμε όλοι. Γιατί πια η κατάσταση δεν πάει άλλο. Κοντεύω τα τριάντα κι έχω μια ρημαδοκατάσταση να με προβληματίζει, να βρίσκω άνετα τις λύσεις, αλλά να γυρνάει η λογική και να μου λέει ότι αυτές οι λύσεις αν και είναι σωστές δεν θα με βοηθήσουν. Τι λε ρε Καραμήτρο? Και τι είναι αυτό που θα με βοηθήσει? Μωρέ θα σου ‘ρθει το πιάνο στο κεφάλι και θα παίζει κι ένα τραγούδι. Κι όχι τίποτα πένθιμο, κανένα χαρούμενο. Τίποτα Bee Gees θα βάλω.

Τώρα θα μου πείτε γιατί τα λέω όλα αυτά, ε? Γιατί ερωτεύτηκα. Αν δεν είχα ερωτευτεί σιγά μην με έπιανε τέτοιο παραλήρημα. Θα έλεγα για περασμένες μου αγάπες του καιρού φαντάσματα και άλλα τέτοια συναφή. Ναι λοιπόν, μετά από πολύ καιρό (μην με βάλετε να μετρήσω, μερικοί θα πάρουν ανάποδες) ερωτεύτηκα. Και το πιο άσχημο είναι ότι ερωτεύτηκα εκείνη που δεν έπρεπε να ερωτευτώ. Βέβαια, θα μου πείτε, αν είχα ερωτευτεί εκείνη που έπρεπε δεν θα ήταν έρωτας, πήδημα θα ήταν. Γι αυτό σας λέω, σ’ αυτά τα μάτια, δεν υπάρχει λογική...