Πέμπτη 23 Ιουλίου 2009

Δεν είναι η ανάγκη, δεν είναι η μοναξιά...


ΕΚΕΙΝΟΣ: Έρχονται στιγμές που κοιτάζω τον εαυτό μου στον καθρέφτη και λέω «κουράστηκα». Κουράστηκα να σκαλίζω το παρελθόν, να φοβάμαι το μέλλον, να αρχίζω κάτι νέο, να συνεχίζω κάτι παλιό. Κουράστηκα να παίρνω την ζωή μου στα χέρια μου σε κάθε στραβό και κάθε άσχημο. Είναι οι στιγμές που νιώθω ότι κανείς άλλος δεν μπορεί να καταλάβει τι κρύβεται βαθιά μέσα στο μυαλό μου, οι στιγμές που σωπαίνω ακόμα κι απέναντι στο είδωλό μου, οι στιγμές που προσπαθώ να ανακάμψω, να βρω δύναμη να συνεχίσω, να πάψω να φοβάμαι και να αγωνίζομαι.

ΕΚΕΙΝΗ: Οι ίδιες σκέψεις βασανίζουν και μένα την ώρα που οι στιγμές αυτές καθρεφτίζουν όλα εκείνα που φοβόμουν. Οι φόβοι μας είναι ένα ταξίδι ανίερο, σκοτεινό. Σα το Γκολουμ που προσπαθεί να ξεφύγει από την σκιά. Μερικοί άνθρωποι εγκλωβίζονται σε αυτή γιατί έτσι έμαθαν. Στη σκιά πολεμάς καλύτερα, οι φόβοι έχουν το μέγεθος νυχτερίδας και κανείς δεν προσπαθεί να στους γιατρέψει.

ΕΚΕΙΝΟΣ: Ακολουθώ τα βήματά σου. Περπατώ εκεί που με έμαθες να μπουσουλάω. Κρύβομαι πίσω από γωνίες και κολώνες που δεν μπορείς να δεις. Σε βλέπω σκυφτή να προσπερνάς, με μια τσάντα, μάλλον γεμάτη χαρτιά ή και άδεια, να προχωράς και να περιμένεις να μπεις σε ένα αμάξι ή να ανέβεις σε μια μηχανή. Δε με νοιάζει ποιος είναι ο οδηγός, με νοιάζουν οι σκέψεις σου. Υπάρχω μέσα σ’ αυτές?

ΕΚΕΙΝΗ: Υπάρχεις, όσο υπάρχω κι εγώ στις δικές σου. Όσο με αναφέρεις στα γραπτά σου. Όσο με αναζητάς στους εφιάλτες σου. Όσο με ξυπνούν οι κραυγές σου. Υπάρχεις όταν υπάρχουν δάκρυα στο μαξιλάρι σου ή όταν τα μυστικά σου αποκαλύπτονται. Όταν νιώθεις μόνος σε ένα καυτό δωμάτιο. Όταν περιμένεις στη γωνία ακούγοντας μουσική να κατέβω. Όταν περπατάς κι εσύ με σκυφτό κεφάλι. Εγώ? Υπάρχω?

ΕΚΕΙΝΟΣ: Υπάρχεις. Γιατί υπήρχες πριν σε συναντήσω. Υπάρχεις, γιατί αφού σε συνάντησα είδα ότι δεν ήμουν μόνος. Ότι εκείνο το αστέρι που κοίταζα μικρός, το κοιτούσες και εσύ. Αναρωτιόσουν κι εσύ, όπως κι εγώ, αν κάποιο άλλο βλέμμα κοιτάζει αυτό το αστέρι, αν κάποιος άλλος νους σκέφτεται όσα εγώ. Κι ας φαντάζανε άδειες οι σκέψεις. Η σιωπή ουρλιάζει περισσότερο από μία κραυγή. Η φωνή ακούγεται καλύτερα όταν κανείς δεν μιλάει. Κι αυτό που τα χείλη δε λένε, το λένε τα γράμματα που δε στείλαμε ποτέ, το τηλέφωνο που δεν χτύπησε, οι τυχαίες συναντήσεις που δε θα γίνουν.

ΕΚΕΙΝΗ: Πάντα σου άρεσε να κρύβεσαι πίσω από ονειρεμένα τοπία. Ένας Μικρός Πρίγκιπας που ήθελε να γνωρίσει τον κόσμο, αλλά στο ταξίδι του ξέχασε γιατί ξεκίνησε. Τώρα, στη μικρή Γη, αναπολεί ένα τριαντάφυλλο μέσα σε μια γυάλα. Κι ούτε ποτέ φανταζόταν ότι θα πέθαινε σε μιαν έρημο. Εκείνος που ήθελε να γνωρίσει κόσμο, έφυγε από τον μοναχικό του πλανήτη για να πεθάνει πάλι μόνος.

ΕΚΕΙΝΟΣ: Δεν είμαι τόσο αφελής κι εσύ δεν είσαι τόσο ρομαντική. Πίσω από αυτό που γίναμε κρύβεται αυτό που νομίζαμε ότι θα γίνουμε και πίσω από αυτό κρύβεται εκείνο που θέλαμε να γίνουμε. Τώρα ταξιδεύουμε χωρίς σκοπούς κι αιτίες. Ένα σεντόνι νομίζουμε ότι κρύβει το σώμα μας, μα δημιουργεί το πιο αισθησιακό θέατρο σκιών κι εμείς δίνουμε τη μεγαλοπρεπέστατη παράσταση της καριέρας μας. Όχι πιόνια, μα φιγούρες. Ποιος είναι συμπαθής και ποιος όχι θα φανεί στο τέλος. Η φυσαρμόνικα σώπασε, η φλόγα έσβησε, οι ουρανοί στερέψανε και το ρολόι ξεκουρδίστηκε.

ΕΚΕΙΝΗ: Μικρέ μου, πότε έγινες απαισιόδοξος? Κρύβεσαι πίσω από το όνειρο και δε ζεις καμία πραγματικότητα. Τα σχέδιά σου έγιναν στάχτη, οι σκέψεις σου ειπώθηκαν και αποκαλύφτηκες. Είσαι ένα μικρό συναισθηματικό παιδάκι. Αρνείσαι να μεγαλώσεις. Αρνείσαι να δεχτείς το τέλος. Αρνείσαι τα πάντα. Ακόμα και τον εαυτό σου. Και αυτό που οι ψυχολόγοι ονομάζουν ψυχανάλυση, εσύ το βάφτισες συναίσθημα.

ΕΚΕΙΝΟΣ: Μη με κρίνεις. Ό,τι κι αν είμαι, όπως κι αν έγινα, είμαι κάποιος που προσπαθεί. Από μικρό παιδί, από τη μέρα που γεννήθηκε. Και τώρα που τριανταρίζω, είμαι κάποιος που κοιτάζει πίσω να δει αν τα λάθη μπορούν να τον διδάξουν, αν οι ανασφάλειες έγιναν συναισθήματα και αν οι φόβοι αυτοκτόνησαν.

ΕΚΕΙΝΗ: Κλείσε τα μάτια σου και φαντάσου τον εαυτό σου. δεν είσαι μικρός, μα δεν είσαι και μεγάλος. Θα κάνεις κι άλλα λάθη, θα βρεις κι άλλους τρόπους να ξεπεράσεις το παρελθόν και οι ανασφάλειές σου θα καούν, έτσι ώστε να ξαναγεννηθούν κάποια άλλη μέρα. Είσαι ό,τι είσαι, γιατί το επέλεξες. Κι αν δεν ήσουν αυτός, δε θα σε συναντούσα, έστω για λίγο.

ΕΚΕΙΝΟΣ: Έλα δίπλα μου...

ΕΚΕΙΝΗ: Δε με έχεις ανάγκη...

ΕΚΕΙΝΟΣ: Δεν είναι η ανάγκη, δεν είναι η μοναξιά, ποτέ δεν ήταν...

1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

Σε παραδέχομαι πάντως.

Κάθε φορά που σε σκέφτομαι έντονα, εμφανίζεσαι δήθεν τυχαία.

Ξέρω πια ότι δεν είναι τυχαίο, ως προς αυτό με έπεισες κι ας υπερβαίνει τη λογική μου.

Δε θα γυρίσω, κοιμήσου ήσυχος.