Σάββατο 4 Ιουλίου 2009

Εγώ είμαι εγώ...


Μέσα ή έξω? Σιωπή ή φωνές? Γέλιο ή δάκρυα? Πόσα διλήμματα έχουμε να αντιμετωπίσουμε σε καθημερινή βάση? Πολλές φορές παίρνουμε λάθος αποφάσεις, μα πάντα, πάντα όμως, η ζωή μας οδηγεί στα μονοπάτια που θελήσαμε να αποφύγουμε. Έρωτες που προσπαθήσαμε να ξεπεράσουμε, δουλειές που παρατήσαμε για κάποιες άλλες. Ο εαυτός μας όμως ή η ζωή, πες το όπως θες, μας βγάζει πάντα στην εκκίνηση. Από εκεί που ξεκινήσαμε ή στο σημείο που είχαμε σταματήσει. Δεν είναι κακό. Αρκεί να ξέρεις τι θα κάνεις, να είσαι ξεκάθαρος, στους άλλους και στον εαυτό σου, να προχωράς σταθερά και να ξέρεις γιατί κάνεις την οποιαδήποτε επιλογή. Κακά τα ψέματα, αν δεν ξέρεις ποιος και τι είσαι, αν δεν ξέρεις τι θες και τι ζητάς, δεν παίρνεις τίποτα. Ούτε καν τα προβλεπόμενα.

Από την άλλη προσπαθώ να καταλάβω τους ανθρώπους που ψάχνουν να βρουν τον εαυτό τους, τους συμμερίζομαι, συμπάσχω και καταλήγω να τους λατρεύω. Όχι γιατί φοβάμαι μη βρεθώ στην ίδια φάση, αλλά για τον απλούστατο λόγο ότι θυμάμαι πως ήμουν εγώ τότε. Ήταν ωραία εμπειρία, η καλύτερη της ζωής μου. Ήταν σα να έκανα πρώτη φορά σεξ. Μόνο με αυτό μπορεί να συγκριθεί. Γι αυτό λοιπόν λατρεύω τους ανθρώπους που βρίσκονται σε αυτή τη διαδικασία και προσπαθώ να τους βοηθήσω, όσο μπορώ βέβαια. Από την άλλη όμως αναρωτιέμαι τι θα γινόμασταν αν όταν βρισκόμαστε σε αυτή τη φάση δεν είχαμε κανέναν να μας βοηθήσει. Θα ήταν καλύτερα ή χειρότερα? Θα το παλεύαμε το ίδιο καλά ή όχι?

Τελικά δεν μετράει η απάντηση τόσο. Ο κάθε ένας από εμάς βρίσκει τον εαυτό του. Δεν έχει σημασία αν παλεύει χρόνια γι αυτό ή κάποιες μέρες μόνο, σημασία έχει ότι παλεύει γι αυτό. Δε λέω, καλύτερα να το παλέψεις μικρός παρά μεγάλος, γιατί ναι μεν πιο δύσκολα θα βρεις την άκρη, αλλά πιο εύκολα θα μπορείς να ξεκινήσεις κάτι. Αλλά ακόμα κι αν αργήσεις να βρεις την άκρη, σημασία έχει ότι προσπάθησες. Υπάρχει βέβαια και η άλλη άποψη, που λέει ότι την άκρη την βρίσκουμε μόνο όταν είμαστε έτοιμοι να την βρούμε. Και τελικά ίσως να είναι και η σωστή. Γιατί, τι ρόλο παίζει αν όλοι σου λένε ότι το τάδε χρώμα είναι κίτρινο? Σημασία έχει να μπορείς να το δεις κι εσύ! Μόνο τότε θα εκτιμήσεις το χρώμα ή την κατάσταση που σε έκανε να το δεις. Έτσι είναι, όσο απόλυτος κι αν φαίνομαι. Οι άνθρωποι βρίσκουμε την άκρη μόνο όταν είμαστε να την αποδεχθούμε. Το θέμα είναι τελικά να την αποδεχθούμε όμως. Όχι να κοιτάξουμε κάπου αλλού.

Λοιπόν φίλοι μου, δεν έχω πολλά ακόμα να πω. Η δική μου ψυχανάλυση τελειώνει κάπου εδώ. Αποδέχτηκα τα λάθη μου, τις αδυναμίες μου, τις ανασφάλειες μου, τα ψέματά μου, τους φόβους μου και τελικά είμαι αυτός που είμαι. Χωρίς πολλά λόγια, χωρίς πολλές φανφάρες και λοιπές παπαρδολογίες. Ήρθα, είδα και δεν ξέρω αν νίκησα. Αλλά δε με νοιάζει κιόλας. Έζησα, ζω, θα ζω. Ό,τι κι αν γίνει θα υπάρχω, θα αναπνέω και δε θα πάψω να χαίρομαι για τα λάθη μου. Τα σωστά σας τα χαρίζω. Τα λάθη μου ανήκουν και δε θα μου τα πάρει κανείς. Γιατί όσο εσωστρεφή κι αν με έκαναν, είμαι αυτός που είμαι. Δε θέλω να με αλλάξω. Θέλω απλά να με δεχτούν. Και κάπου εκεί έξω θα υπάρξουν κάποιοι που θα με δεχτούν. Σας ευχαριστώ που με ανεχτήκατε!

Δεν υπάρχουν σχόλια: