Ο εφιάλτης του Οδυσσέα...

Είμαστε άνθρωποι κι ως άνθρωποι είμαστε αφημένοι στο έλεος του Θεού, του σύμπαντος των άστρων και του Καραμανλή. Υπάρχει πάντα μία ανώτερη αρχή που μας καθοδηγεί. Υπό προϋποθέσεις ο κάθε ένας από εμάς μπορεί να είναι τέλειος, αληθινός, χαρούμενος και γενικότερα ο πιο cool άνθρωπος. Επειδή όμως shit happens, κι επειδή όπως είπαμε στην αρχή είμαστε αφημένοι στο έλεος της κάθε θεομηνίας και αναξιοπρεπούς βλακείας που σφηνώνεται στο κεφάλι του καθενός μας, οφείλουμε να ανταπεξέλθουμε στα προβλήματά μας με τους άλλους με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Φωνές, αψιμαχίες και άσχημες διαθέσεις δεν έχουν καμία θέση στην παρούσα στιγμή. Το γεγονός ότι ο κάθε ένας από εμάς βρίσκεται σε κάποια άσχημη ψυχολογική κατάσταση δε σημαίνει ότι οι υπόλοιποι μπορούν να του την πέσουν με τον οποιοδήποτε τρόπο. Όταν κοιτάζουμε τους εαυτούς και αντιλαμβανόμαστε ότι έχουμε νεύρα δεν είναι δυνατό να τα βγάλουμε από μέσα μας όποτε μας έρθει. Χρειάζονται πάντα οι κατάλληλες προϋποθέσεις. Και αυτές τις φτιάχνουμε, δεν τις βρίσκουμε έτοιμες.

Σε τέτοιες περιπτώσεις η σιωπή είναι ο καλύτερος σύμμαχος και μέσα από εκείνη κάνουμε ό,τι μπορούμε. Αν την ώρα που μας χτυπάνε δεν δεχτούμε τα όποια χτυπήματα και προσπαθήσουμε να το αποκρούσουμε τότε χέσε μέσα Πολυχρόνη. Θα χάσουμε ανθρώπους που δε θέλουμε με τρόπους που δεν μας αρέσουν. Κι επειδή αυτός που πληγώνεται πάντα είμαστε εμείς, τότε καλό θα είναι να σκεφτούμε τις συνέπειες μιας παράλογης αντίδρασης, ακόμη κι αν είναι μέσα σε καλώς εννοούμενα (ή ευνομούμενα) πλαίσια. Μέσα από φωνές, κόντρες και διάφορους άλλους κοκκορισμούς και κατινισμούς δεν οδηγούμαστε πουθενά. Όχι στις μεταξύ μας σχέσεις, αλλά και εμείς οι ίδιοι ως προσωπικότητες. Στον τσακωμό δύο ανθρώπων δε φταίει ο ένας, αλλά και οι δύο και οποιαδήποτε άλλη προσέγγιση έχει να κάνει με τις απλές υποδείξεις των άλλων προς εμάς. Η αλλαγή τόνου στη φωνή δεν υποδηλώνει κατηγορία, αλλά άμυνα. Δε μας κατηγορεί ο άλλος επειδή είμαστε αυτό που είμαστε, αλλά επειδή πρέπει με κάποιον τρόπο να αμυνθεί. Έτσι λειτουργούν πάντα οι άνθρωποι και θα συνεχίσουν να λειτουργούν τοιουτοτρόπως. Είναι στη φύση μας και στο ανθρώπινο DNA. Δε διαφέρουμε από τα άλλα ζώα μόνο στο μέγεθος του εγκεφάλου, στη μνήμη και στον αντίχειρα, αλλά και στο γεγονός ότι δεχόμαστε, ζητούμε/επιδιώκουμε και θέλουμε να χρησιμοποιήσουμε κάποιο μέρος του εγκεφάλου.

Ας επιλέγουμε πάντα λοιπόν τη σιωπή ως άμυνα, ας ακούσουμε ό,τι πρέπει να ειπωθεί και ας λειτουργήσουμε ως άνθρωποι απέναντι σε άλλους ανθρώπους. Δυσκολία σε τούτο δεν υπάρχει. Μόνο άρνηση και η άρνηση δεν είναι σημάδι θέλησης ή προόδου, αλλά σημάδι απομόνωσης και ανασφάλειας. Δεν αρνούμαστε γιατί δεν το κάναμε, αλλά γιατί δεν θέλουμε να το δεχτούμε. Εφόσον λοιπόν δε θέλουμε να δεχτούμε την όποια κατηγορία ας μείνουμε σιωπηλοί, να την ακούσουμε, να δούμε κατά πόσο ισχύει κι ας αντιδράσουμε σε αυτό ή όχι. Πρέπει όμως να δεχτούμε τα όσα μας λέει ο άλλος. Δε σημαίνει ότι είναι η πραγματικότητα, σίγουρα όμως είναι η άποψή του και η άποψη εκείνων που διαλέξαμε να έχουμε δίπλα μας, πρέπει να ακούγεται πάντα. Αλλιώς ας τους διώξουμε. Αλλά να σκεφτούμε πρώτα τα γιατί και να μην είναι κάποιες μικρές και παρορμητικές αποφάσεις, αλλά κάποιοι πραγματικοί και λογικοί λόγοι –αδόκιμος όρος, καθώς ο «λόγος» εμπεριέχει τη λογική, ή μήπως όχι?

Η πραγματικότητα της ζωής λοιπόν, είναι πολύ διαφορετική από ό,τι μέχρι σήμερα πιστεύαμε ή νομίζαμε. Οι εσώτερες αναζητήσεις δε μας άφηναν συνήθως να δούμε την όποια αλήθεια. Σημασία δεν έχει όμως τι δεν είδαμε, αλλά τι καταλάβαμε και κατά πόσο οφείλουμε να το αλλάξουμε ή να το αφήσουμε να διαιωνίζεται. Οι μεγάλες αλλαγές έρχονται όταν κόβουμε τους ομφάλιους λώρους κι όχι όταν κρατιόμαστε από εκείνους σφιχταγκαλιασμένοι. Πίσω από τη σφαλιάρα που μας έριχνε ο πατέρας μας δεν υπήρξε οργή, αλλά αφύπνιση (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι το ξύλο είναι η καλύτερη μέθοδος εκμάθησης, υπάρχουν καλύτεροι τρόποι κι όχι να καταλήξουμε σε αυτό ούτε καν ως έσχατη λύση). Ας δεχτούμε λοιπόν την πραγματικότητα, ας γίνουμε κοινωνοί του μοναδικού σκοπού που μπορεί να έχει η ουσία της απώλειας, ας παρακολουθήσουμε τις όποιες αλλαγές επέρχονται κι ας αδράξουμε τις ευκαιρίες από τα μαλλιά και να προχωρήσουμε λίγο πιο πέρα. Σε όλα τα επίπεδα όμως, χωρίς να φοβηθούμε τίποτα. Ούτε καν την αποτυχία. Κι αυτή στο παιχνίδι είναι.

Ας αφήσομε λοιπόν στην άκρη τις όποιες ακραίες ή μέσες εντυπώσεις κι ας προχωρήσουμε σε εκείνο που πάνω απ’ όλα πιστεύουμε: Στην ίδια τη ζωή. Δεν είμαστε τόσο μικροί όσο νομίζουμε ούτε τόσο μεγάλοι όσο θέλουμε να διαλαλούμε. Είμαστε αυτό που είμαστε κι είμαστε έτσι, γιατί απλούστατα αυτό αποφασίσαμε ότι θέλουμε να είμαστε. Δεν έχει να κάνει με την πραγματικότητα ούτε με την φαντασία. Έχει να κάνει με το πώς θέλουμε να μας δούμε κάποια μέρα. Έχει να κάνει με το ποιοι θέλουμε να είμαστε και με το πώς θέλουμε να είμαστε. Πίσω από όλα τα φώτα που αναβοσβήνουν, υπάρχει μία (και μόνο μία) αλήθεια: Ο κόσμος βλέπει αυτό που θέλουμε να δει και αντιλαμβάνεται αυτό που του δείχνουμε. Η φυγή σημαίνει φυγή, η παύση παύση κι η σιωπή σιωπή. Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο. Εμείς, ο εαυτός μας και τίποτε άλλο. Όλοι οι άλλοι είναι επισκέπτες, που τους δεχόμαστε ως έχουν κι ως είναι ή τους απορρίπτουμε. Για να μη χαλιέται κανένας μας λοιπόν, ας ορίσουμε τα όρια (εξ ορισμού αδόκιμο κι αυτό), ας πούμε ό,τι μας ενοχλεί κι ας συνεχίσουμε με αμείωτο κέφι!