Θα σου χαρίσω τη βασίλισσά μου...

Θες να παίξουμε? Θα σου χαρίσω τη βασίλισσά μου! Ξέρεις, όπως ο Αναγνωστάκης, όπως το τραγούδι σε εκείνη τη σειρά που κι οι δυο λατρεύαμε! Θα σου χαρίσω και μια σειρά από λουλούδια. Θα σου χαρίσω και γκοφρέτες. Θα σου φτιάξω να φας κρέπες και ξαπλωμένοι στο κρεβάτι θα δούμε μια ταινία. Δεν έχει σημασία ποια ταινία. Αξία θα έχει εκείνη που θα μας κάνει να αγκαλιαστούμε. Τι κι αν είναι θρίλερ, τι κι αν είναι μια ρομαντική χαζο-αμερικανιά, τι κι αν είναι κωμική. Σημασία έχει το αποτέλεσμα. Κι εμείς, όταν τελείωνε η ταινία, αγκαλιαζόμασταν. Δεν ξέρω γιατί. Ή μάλλον ξέρω, αλλά δε θέλω να στο ομολογήσω, όπως κι εσύ δε θες να ομολογήσεις όσα νιώθεις μέσα σου. Έλα λοιπόν να παίξουμε το αγαπημένο μας παιχνίδι. Ένα κυνηγητό ή ακόμα καλύτερα, ένα κρυφτό πίσω από τις λέξεις. Όχι εκείνες που κρυβόταν κι ο αντιπαθέστατος ήρωας στο τραγούδι των Olympians, αλλά σε εκείνες που κρυβόμασταν εμείς. Πίσω από ρήματα κι επίθετα, πίσω από ουσιαστικά άνει ουσίας.

Έλα λοιπόν να παίξουμε. Δε θα κάνω ζαβολιές, ακόμα κι αν εσύ φιλάς με ανοιχτά τα μάτια και με δεις να κρύβομαι. Δε με νοιάζουν αυτά, άλλα πράγματα είναι πιο σημαντικά για μένα. Έλα λοιπόν! Είμαι σίγουρος ότι το παρελθόν δε μπορεί να αλλάξει, όσο κι αν το θέλουμε, μα το παρόν είναι εδώ και το μέλλον, αβέβαιο, όπως πάντα. Τι μας νοιάζει όμως εμάς? Εμείς ξέρουμε πως να ξεφεύγουμε μέσα στους καβγάδες μας. Εμείς πάντα μαλώνουμε σα σκυλιά και πάντα τα βρίσκουμε σαν πιγκουίνοι. Τους θυμάσαι τους πιγκουίνους, ε? Εκείνο τον φτερωτό, τον fluffy, που λάτρευες και λάτρευα. Θα σου φτιάξω μια νύχτα μαγική, με κεριά, με αρώματα, με χρώματα, με μουσικές, με εικόνες. Μια νύχτα που δε θα θες να ξεχάσεις, που θα θυμάσαι, που θα ονειρεύεσαι όταν κοιμάσαι, που θα την κρατάς στο χέρι σου σε κάθε δύσκολη στιγμή. Τέτοια νύχτα θα ζήλευαν κι οι καλύτεροι παραμυθάδες. Είμαστε κι εμείς τέτοιοι. Από τους καλύτερους. Όχι από αυτούς που κρύβονται πίσω από τα παραμύθια, αλλά από εκείνους που φανερώνονται μέσα από αυτά.

Έλα λοιπόν! Η νύχτα θα μας φανερώσει τα μυστικά της, θα μας αποκαλύψει εκείνα τα διαγγέλματα που εμείς δεν τολμήσαμε να ακούσουμε. Θα μας πάρει από το χέρι και μέσα από στοές υγρές θα μας περάσει προς το νέο κόμσο. Όχι εκείνο που κάνει παρέα στη Νέα Σμύρνη, αλλά αυτόν που εκτείνεται κάθε φορά που κλείνουμε τα μάτια. Τι κι αν φοβηθήκαμε? Ούτε οι πρώτοι είμαστε ούτε οι τελευταίοι. Όλος ο κόσμος φοβάται, όλοι φοβούνται. Μα τους φόβους πρέπει στην άκρη απόψε να τους αφήσουμε. Ποιος δε φοβάται στην αρχή? Όπως μετά το τέλος μοιάζεις χαμένος σε έναν κόσμο που δεν ήθελες να βρεθείς, έτσι και στην αρχή κυριεύεσαι από πανικό, επειδή θα μπεις σε έναν κόσμο που δεν ξέρεις. Κι εκεί θα ξεκινήσουν τα ερωτήματα. Αν δεν είναι αυτό που θέλω, αν μου κρύβει πράγματα, αν είναι σαν τον προηγούμενο? Κάθε κόσμος είναι διαφορετικός. Μπορεί να υπάρχουν κάποιες ελάχστες ομοιότητες, μα η ουσία τους απέχει πολύ.

Έλα! Δε σε φοβάμαι. Ούτε εσύ φοβάσαι τώρα πια εμένα. Ξεγυμνωθήκαμε από φόβους και μπορούμε τώρα πια ελεύθεροι να αγκαλιαστούμε, να γελάσουμε και να κλάψουμε. Μπορούμε ήρεμοι να οδηγηθούμε σε εκείνο που ονομάζεται "ελευθερία". Έτσι όπως μόνο εμείς οι δύο τη νιώσαμε και την καταλάβαμε. Έλα λοιπόν να παίξουμε. Κι αν αυτή τη φορά κάνουμε λάθη, θα ξέρουμε πως να τα χειριστούμε. Γιατί εμείς, μόνο με τα λάθη μαθαίνουμε. Να με συγχωρείς ότν σου φωνάζω, να σε συγχωρώ όταν νευριάζεις χωρίς λόγο. Κι αν μερικές φορές καθηλωθήκαμε σε πίσω από τα τείχη μας περιμένοντας τον εχθρό να ορμήξει, εκείνες τις φορές νιώσαμε ότι τα λάθη θα μας έπνιγαν, αλλά αργότερα καταλάβαμε ότι μας έπνιξε ο πανικός κι οι φόβοι. Έλα, θα σου χαρίσω τη βασίλισσά μου...