Στις ταράτσες ετοιμόρροπων σπιτιών...

Αναζητώ. Σημαίνει ψάχνω. Σημαίνει ψάχνομαι. Σημαίνει έψαξα. Σημαίνει θα ψάξω. Δεν παίζει ρόλο αν βρήκα κάτι και τι είναι αυτό. Σημασία έχει τι κάνω. Ενεργητικό ρήμα δηλαδή. Δεν είναι σαν το σκοτώνω. Το σκοτώνω δηλώνει αποτέλεσμα. Ότι δηλαδή, αφαιρώ μια ζωή. Άρα, το δικό μου ενεργητικό ρήμα, μετατρέπεται αυτόματα σε παθητικό. Δηλαδή, εγώ σκοτώνω, σημαίνει ότι κάποιος σκοτώθηκε. Όμως, δεν μπορείς να πεις σκοτώθηκα και να το εννοείς κυριολεκτικά. Γιατί η παθητική ερμηνεία του ρήματος, δε γίνεται σε πρώτο πρόσωπο. Κι όμως, το ρήμα υπάρχει κι αν θέλουμε να το κλίνουμε οφείλουμε να ξεκινήσουμε από το πρώτο πρόσωπο. Η αντίθεση αυτών των δύο ρημάτων είναι εμφανής. Όμοια είναι και η αντίθεση του ερωτεύομαι και του αγαπώ. Εδώ όμως, οι διαφορές τους είναι σαφώς δυσδιάκριτες.

Όταν λες ερωτεύομαι, εκφράζεις ένα συναίσθημα. Ένα συναίσθημα που σε οδηγεί στις πιο παράλογες πράξεις. Δε διαλέγεις ποιον θα ερωτευθείς. Απλώς τον ερωτεύεσαι. Μπορεί να έχει επάνω του κάποια στοιχεία που να είναι αυτά που ποθείς στον κάθε ένα, αλλά αν ψάξεις τη σύνδεση με το παρελθόν, δεν είναι εκείνα που θα σε οδηγήσουν στο γιατί είσαι ερωτευμένος με τον ένα ή με τον άλλο. Ερωτεύεσαι λοιπόν, αυτό το ακαθόριστο, αυτό το αχανές μυστήριο, που θα καταλήξει είτε σε ένα καλό κρεβάτι και τίποτα παραπάνω είτε σε ένα πολύ καλό κρεβάτι και πάρα πολλά παραπάνω. Το θέμα όμως, δεν είναι τι θα επακολουθήσει. Το θέμα είναι ότι ο έρωτας είναι μια φούσκα, έτοιμη να σκάσει ανά πάσα στιγμή. Σαν τον ακροβάτη που ισορροπεί στις ταράτσες ετοιμόρροπων σπιτιών. Κι όπως κάθε ακροβάτης σε εκείνο το σκοινί –ή την ταράτσα εν προκειμένω- είναι μόνος του. Ο ερωτευμένος μόνος του παλεύει, μόνος του κερδίζει και μόνος του χάνει. Συνοδοιπόρος ουδείς. Τραυματιοφορείς, δύο. Ιατρός ένας. Το μόνο που κάνει είναι να τον ανακάμψει ή να διαπιστώσει απλώς το θάνατο του ακροβάτη.

Αυτός ο έρωτας σε αναζωογονεί. Όταν είσαι υπό την επήρειά του νομίζεις ότι μπορείς να πετύχεις τα πάντα. Τα πάντα ή τίποτα. Δεν έχει σημασία το αποτέλεσμα όμως. Σημασία έχουν τα γεγονότα. Μπορείς να προσπαθήσεις να κερδίσεις τα πάντα με άδικους τρόπους, καταπατώντας ελευθερίες, φυλακίζοντας συναισθήματα. Μπορείς να είσαι δίκαιος, να ανοιχτείς, να ρισκάρεις. Το αποτέλεσμα μπορεί να είναι ίδιο και στις δύο περιπτώσεις ή –ακόμα χειρότερα- οξύμωρο και στις δύο περιπτώσεις. Μέσα από την αδικία δηλαδή, μπορεί να κερδίσεις πολλά, ενώ μέσα από τον δίκαιο δρόμο να τα χάσεις όλα. Οι ερωτευμένοι, ζουν σε ένα κύκλωμα ψευδαισθήσεων. Ένα τηλέφωνο την ώρα που σκέφτεσαι το αντικείμενο του πόθου σου και η τρέλα της φαντασίωσης επιβιώνει. Ένα δώρο απλό για το εν λόγω αντικείμενο –ή υποκείμενο- και αναγεννάσαι. Ο έρωτας, είναι η κινητήριος δύναμη των πάντων. Άλλοι τον νιώθουν, άλλοι όχι. Τον επιζητούν όλοι και ελάχιστοι είναι οι τυχεροί που θα τον κερδίσουν άπαξ και διαπαντός. Κι αυτοί οι τελευταίοι, οι τυχεροί, κερδίζουν μαζί και την δύναμη της αγάπης. Εκείνης της αγάπης που μας κάνει να νιώθουμε πλήρεις, ασφαλείς.

Η αγάπη είναι ο αντίποδας του έρωτα. Ένα συναίσθημα που κρύβει πάμπολλες δυνάμεις. Όταν σε αγαπούν μπορείς να κινηθείς εύκολα μπροστά, να κάνεις βήματα ή άλματα. Η αγάπη σε οδηγεί σε εκείνο το συναίσθημα όπου η ζωή είναι μια εύκολη περιδιάβαση. Σου σκάνε δυσκολίες, αλλά δε νοιάζεσαι. Τις ξεπερνάς εν μία νυκτί σχεδόν. Γιατί ο άλλος, έχει τη δύναμη και την αντοχή να σε αγαπάει γι αυτό που είσαι. Και μερικές φορές, αν είσαι πάρα πολύ τυχερός, να σε αγαπάει παρότι είσαι αυτό που είσαι. Αυτό το τελευταίο δεν είναι μόνο σπάνιο, αλλά συγκρίνεται μόνο με την αγάπη της μάνας. Και σε αυτό το τελευταίο εξηγούνται πολλά οιδιπόδεια συμπλέγματα, αλλά δεν είναι του παρόντος. Η αγάπη λοιπόν, είναι μια κατάσταση ενεργοπαθητική. Αγαπώ, σημαίνει ότι εκφράζω ένα συναίσθημα δυνατό. Η αγάπη κρύβει χίλιους θανάτους. Αγαπάς και σκοτώνεσαι. Ερωτεύεσαι και ανασταίνεσαι. Οι ερωτευμένοι ή όσοι έχουν περάσει από μία ερωτική απογοήτευση ανασταίνονται μόνο μέσω άλλων ερώτων. Αυτή που χάνουν αγαπημένους, ζουν έναν αιώνιο θάνατο. Κοιμούνται και ξυπνούν με το φάντασμα μέσα τους. Δεν ξεχνούν, ποτέ. Δεν γιατρεύονται. Ο αγαπημένος βρίσκεται κάπου αλλού, ακόμα κι αν είναι εν ζωή. Και μερικές φορές, όταν είναι εν ζωή δηλαδή, πρέπει μέσα τους να τον θάψουν για να μπορέσουν να προχωρήσουν. Πρέπει να βιώσουν τις μικρές συνθήκες θανάτου, ενός εικονικού θανάτου, αν θέλουν να μπορούν να αγαπήσουν. Κι όταν στον δρόμο συναντήσουν τον άλλο, θα τον προσπεράσουν, κοιτάζοντας το απέναντι πεζοδρόμιο ή κάνοντας ότι δένουν τα κορδόνια τους.

Αγαπώ ή αγαπάω, όπως είναι πιο όμορφο ηχητικά, σημαίνει ανέχομαι, σιωπηρά και χωρίς ποτέ να διαμαρτυρηθώ. Ανέχομαι, γιατί το γουστάρω, όπως γουστάρω εσένα κι εσύ εμένα. Ανέχομαι, γιατί το σημείο καμπής της ζωής μου, είσαι εσύ. Με σένα όλα αρχίζουν και τελειώνουν όταν εσύ φεύγεις. Αν εσύ φύγεις, θα κλείσει ο κύκλος μου. Δε θα μπορώ να συνεχίσω να ζω με όσα σε θυμίζουν και δε θα μπορείς να συνεχίσεις να ζεις με όσα με θυμίζουν. Χωρίζουμε τους δρόμους μας και επιβιώνουμε ο ένας χωρίς τον άλλο. Μαθαίνουμε να επιβιώνουμε. Και μάλιστα χωρίς να το θέλουμε. Γιατί κάποια στιγμή, καταλαβαίνουμε, πως όλα όσα μάθαμε, είναι δυναμικές κατασκευές, που κάποια στιγμή μπορεί να αλλάξουν και το οικοδόμημα αυτό να μετατραπεί σε κάτι άλλο, χωρίς την άδεια του σχεδιαστή.

Αν ο έρωτας είναι το αναζητώ, τότε η αγάπη δεν μπορεί να είναι το σκοτώνω. Αν όμως η αγάπη είναι το αναζητώ, τότε μόνο ο έρωτας μπορεί να είναι το σκοτώνω. Όποιος ερωτεύεται έχει σκοτώσει πρώτα τον ίδιο του τον εαυτό και την αναζήτηση της αγάπης. Μόνο όταν αγαπάς μπορείς να βρεις και μόνο όσοι αγάπησαν κατάφεραν να βρουν. Δε θα βγεις αλώβητος, όλη αυτή η αναζήτηση θα σου αφήσει κάποιο κουσούρι, που τώρα αδυνατείς να δεις ή να κατανοήσεις, μα στο μέλλον θα το αναγνωρίσεις χωρίς καν να χρειαστεί να το ψάξεις. Κι αυτοί που τότε σε φτύνανε, σήμερα θα σε καλοδεχτούν, γιατί εσύ κατάλαβες ότι το τίποτα υπάρχει, ακόμα κι όταν κάποιοι άλλοι δεν το είδαν ποτέ, γιατί δε θέλησαν ή γιατί δεν μπόρεσαν. Σημασία έχει ότι εσύ το κατάλαβες. Κι αφού κατάφερες να το καταλάβεις, καλό κουράγιο!