Αθήνα, πόλη της ιστορίας, του αρχαίου πολιτισμού, της φιλοσοφίας. Στα αρχαία χρόνια ήσουν το κέντρο του πολιτισμού. Έχτισες Παρθενώνες που στέκονται ακόμη και που τους θαυμάζουμε κάθε που θυμόμαστε την αρχαία μας «ταυτότητα». Περπατάμε σε δρόμους που ίσως κάποτε περπάτησε ο Πλάτωνας, ο Σωκράτης, ο Περικλής, ο Φειδίας. Σε σένα αναφέρονται όλοι εκείνοι που κοροϊδεύουν τους πολίτες και θέλουν να ζήσουν αυτοί καλά κι εμείς χειρότερα. Τα αρχαία σου επιγράμματα διδάχτηκαν και διδάσκονται στα σχολεία από φωτεινούς παντογνώστες δασκάλους, που μόνη όρεξη έχουν να βγάλουν εις βάρος των παιδιών, των μαθητών, όλη τους τη μιζέρια και την κατήφεια. Μαθαίνουμε αρχαία, ιστορία, φιλοσοφία μόνο επειδή το επιβάλλει η διδακτική ύλη κι όχι επειδή υπάρχει η περίπτωση να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι.
Αθήνα, πόλη του σκυλάδικου, των λαμόγιων και των αστέγων. Οι κοινωνικές ανατροπές έγιναν ένα μάθημα ιστορίας που ίσως κάποιοι το γράψουν στις πανελλήνιες. Δε μάθαμε γιατί λυτρωθήκαμε από τους τούρκους και τους γερμανούς. Σα λαός δεν ξεσηκωθήκαμε. Απλώς μερικοί μας βοήθησαν. Ήταν τέτοιες οι συγκυρίες που οι μεγάλες δυνάμεις δε μπορούσαν να κάνουν κάτι άλλο. Τους μεγάλους επαναστάτες τους κάναμε οδούς, τους ευεργέτες τους στήσαμε σε αγάλματα ή δώσαμε τα ονόματά τους σε ιδρύματα. Δεν ψάξαμε ποτέ γιατί είναι ευεργέτες και αν τελικά το αξίζουν.
Αθήνα, που μέσα σου ζει κάθε καρυδιάς καρύδι. Ήθελες να γίνεις μια ευρωπαϊκή Νέα Υόρκη. Έβλεπες τη γκλαμουριά στο Sex and the city και νόμιζες ότι ο κόσμος είναι έτσι. Νόμιζες ότι θα σε σώσουν τα Cayenne και τα Z4. Έβαλες μπροστά τις Ολυμπιάδες, το αρχαίο πνεύμα αθάνατο, που αν ζούσε σήμερα θα σου έτεινε το δάχτυλο όπως η Αφροδίτη της Μήλου στο γερμανικό περιοδικό. Αν είχες μια στάλα αυτογνωσίας, συνείδησης και ενοχών, θα έστελνες στο διάολο όλους εκείνους που σε έκαναν χωράφι τους. Θα αντιδρούσες την πρώτη φορά που σκοτώθηκε ένα παιδί.
Αθήνα, είσαι η πόλη των κουκουλοφόρων, των εξαρτημένων της Ομόνοιας, των δολοφόνων του κράτους, της παιδείας, της αστυνόμευσης. Είσαι η πόλη που δακρύζει, κάθε φορά που πάει να μιλήσει. Είσαι η πόλη που ματώνει, κάθε φορά που βγαίνει να φωνάξει. Είσαι η πόλη των υπαλλήλων που φοβούνται να απεργήσουν, η πόλη των reality και της Τζούλιας. Είσαι η πόλη των μεσημεριανών στα κανάλια, που αναλύουν χωρίς να ξέρουν και χωρίς να θέλουν να μάθουν, αλλά κυρίως, χωρίς να σέβονται. Είσαι η πόλη που εκφράζεσαι μέσα από τον Λαζόπουλο και το Ράδιο Αρβύλα, αλλά το βράδυ θα στηθείς μπροστά στην τηλεόραση να δεις τον Άδωνη Γεωργιάδη και τη Λιάνα Κανέλλη να μαλώνουν για όλα εκείνα που σου έκλεψαν. Ειδικά μετά από τέσσερις δολοφονίες.
Αθήνα, είσαι η πόλη που δολοφονούνται άνθρωποι σε μία διαδήλωση. Που στο όνομα των δικαιωμάτων των πολιτών σου, σκοτώνεις εγκύους, αθώες γυναίκες, αγέννητα παιδιά. Βασανίζεις ανελέητα εκείνους που σε σέβονται και σε αγαπούν, και χαρίζεις θησαυρούς σε εκείνους που σε βιάζουν και σε φθονούν. Είσαι η πρωτεύουσά μας, η πόλη που πρέπει να δείξει στις υπόλοιπες πόλεις του κράτους πως να γίνονται ειρηνικές πορείες. Κι αντ’ αυτού μας μαστιγώνεις, μας πετάς δακρυγόνα, μολότοφ, μας χτυπάς με γκλοπ και με καδρόνια. Κάθε σου διαδήλωση μετατρέπεται σε αρένα. Χτυπάς συνταξιούχους και παιδιά, αφήνεις αντιεξουσιαστές κουκουλοφόρους και κουκουλοφόρους της εξουσίας να καίνε ανθρώπους.
Αθήνα, που μιλάς για επανάσταση...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου