Ευγνωμοσύνη!

Όταν ο κλοιός στενεύει, επιστρέφεις στα δεδομένα. Αποφεύγεις τις κακοτοπιές, προτιμάς τους σταθερούς χώρους, τους συγγενείς, τους φίλους που είχες ξεχάσει, την πόλη που γεννήθηκες. Σου φαίνεται καλύτερο το να περιφέρεσαι στα σοκάκια που ξέρεις παρά σε άγνωστες λεωφόρους. Κι όμως, αυτή είναι η πρώτη αυταπάτη που σε πετάει έξω από το όνειρό σου. Αν αφεθείς σε αυτό το flashback τότε βουλιάζεις στον ίδιο λάκκο από τον οποίο πολεμούσες να βγεις. Συνηθισμένο θα μου πεις. Δεν αντιλέγω. Όμως αν η συνήθεια σε πλακώσει, τότε δεν ξεφεύγεις εύκολα, θέλεις δύναμη και προσοχή. Μερικές φορές μετράει το πρώτο βήμα, το οποίο είναι και το δυσκολότερο, για να απελευθερωθείς. Η φυλακή της συνήθειας σε ωθεί να αντισταθμίσεις τα πράγματα, να αναθεωρήσεις απόψεις, όνειρα, ιδέες, ακόμα και τους ανθρώπους που επιλέγεις να έχεις γύρω σου. Και τότε αρχίζουν τα delete. Διαγράφεις φίλους, πρώην γκόμενες, διαγράφεις γνωστούς, συναδέλφους. Σε γενικές διαγράφεις, όπως διαγράφεις κάποιους άσχετους και άκυρους φίλους από το facebook. Και τότε νιώθεις να έχεις ξεφύγει λιγάκι.

Όταν εσύ όμως κάνεις σχέδια, ο Θεός γελάει. Κι έτσι όλα εκείνα που σχεδίαζες ανατρέπονται εν μία νυκτί. Νιώθεις τα χτυπήματα δεξιά κι αριστερά με τέτοια δύναμη που δε μπορείς να αντισταθείς ούτε καν να τα ανεχτείς. Και πονάς μέχρι να ματώσεις μέχρι να μελανιάσεις, αφήνεσαι και σε αυτά. Μα έρχεται κάποια στιγμή που συνηθίζεις στον πόνο, όπως συνήθισες την πόλη που γεννήθηκες και σηκώνεσαι και αντιστέκεσαι. Αρχίζεις να χτυπάς κι εσύ, απομακρύνοντας έτσι τους βασανιστές σου. Κι εκεί υπάρχει άλλη μία παγίδα στην οποία δεν πρέπει να αφεθείς: όταν εκείνοι φύγουν, εσύ έχεις την επιλογή να κάτσεις και να χτίσεις εξαρχής ό,τι γκρεμίστηκε ή να πας σε άλλη πόλη και να χτίσεις εκεί ό,τι ποθείς να έχεις. Η πρώτη επιλογή είναι ασφαλέστερη, αλλά οι διώκτες σου, θα έρθουν να γκρεμίσουν πάλι ό,τι έχτισες. Κρατάς λοιπόν τη δεύτερη επιλογή, αυτή του φευγιού και πας αλλού, όχι σε καλύτερες συνθήκες, αλλά εκεί όπου εσύ μπορείς να «μεγαλουργήσεις».

Το θέμα είναι να ξέρεις τις δυνατότητές σου, να ξέρεις τι μπορείς να κάνεις, τι μπορείς να φτάσεις. Κι αν τα ξέρεις αυτά, τότε είναι πιο εύκολο να προσεγγίσεις τα όνειρά σου. Αρκεί στην πορεία να μη χαθείς, γιατί αυτός είναι ο μόνος κίνδυνος που κρύβουν οι ανοιχτοί δρόμοι. Αν μείνεις σταθερός στο όνειρο και ξεπεράσεις τις δοκιμασίες, αν το στομάχι σου αντέξει τις απορρίψεις που σε χτυπάνε νυχθημερόν, τότε βγαίνεις σίγουρος για εκείνα που ήθελες, αναδύεσαι χωρίς τη βοήθεια αναπνευστήρα. Δεν είναι δύσκολο ούτε θέλει ιδιαίτερη εκπαίδευση, αντοχή θέλει, πίστη στον εαυτό σου, καινούριες ιδέες και χαλαρή διάθεση. Να κάνεις όσα κάνεις, σα να είναι το χόμπυ σου. Να μη νιώθεις φυλακισμένος στην υποχρέωση, να είσαι ελεύθερος στην κατανόηση. Αυτός είναι ο λαβύρινθος του μυαλού, αυτά είναι τα σκοτάδια που πλησιάζουν ανυπόμονα, αυτές είναι οι λύσεις που ξεφυτρώνουν μέσα από τα όνειρα. Δε θα το αντιληφθείς ποτέ, αλλά η αναζήτηση της ελευθερίας, το κυνήγι της νέας ιδέας, η προσμονή της τελειότητας, είναι αέναα, δε θα σταματήσουν ποτέ κι εσύ θα κινείσαι μαζί με αυτή τη γη, όπως δισεκατομμύρια άνθρωποι σαν εσένα. Μπορεί να σε κουράσει, αλλά μπορεί και να σου αρέσει τελικά. Πρέπει μόνο να ξέρεις σε ποια χώρα ζεις και ποιες είναι οι καιρικές συνθήκες που ορίζουν την καθημερινότητά σου.