Η στιγμή που περνά και χάνεται...

Μια ματιά στο παρελθόν. Ένα μικρό πισωγύρισμα. Για δυο στιγμές, για λίγο, για να αναθαρρέψει η ψυχή, να ξυπνήσει για λίγο εκείνο το μικρό κομμάτι που ζητάει να αναστηθεί, μα μάταια το σβήνω. Μια ματιά στα παρελθόν, ένα πισωγύρισμα. Να ανανεωθούν οι σκέψεις, να επιστρέψει ο εαυτός μου, να μου επιτρέψει να ζήσω, να ανασάνω, να σκέφτομαι, να υπάρχω, να θέλω, να αφουγκράζομαι, να πιστεύω στους ανθρώπους. Μια ματιά στο παρελθόν για όλα εκείνα που πρόδωσα. Ανθρώπους, όνειρα, φιλοδοξίες, ενδόμυχες σκέψεις, αναμνήσεις, συναισθήματα. Από κάπου ξεκίνησα, είχα ένα στόχο. Και που κατέληξα? Τι είναι τούτος ο δρόμος? Ένα τίποτα, μια άδεια γραμμή, μια μικρή ανάμνηση του τι μπορούσα να κάνω. Το τι έκανα δεν παίζει ρόλο. Κάποια πράγματα τελείωσαν χωρίς τη θέλησή μου, κάποια άλλα ξεκίνησαν χωρίς να το καταλάβω. Η στιγμή οφείλει να είναι δίκαιη, να είναι άμεση, να είναι αληθινή. Όχι οποιαδήποτε στιγμή, αλλά μόνον η στιγμή που περνά και χάνεται. Σαν τα συναισθήματα, σαν τις λέξεις που ξεστομίζουμε.

Κοιτάζω πάλι πίσω. Όχι για να ξαναζήσω όλα εκείνα που έδιωξα ούτε για να καταφέρω να διορθώσω το παρελθόν. Μα για να μην ξανακάνω τα ίδια λάθη, να μην ξαναζήσω όσα δεν ήθελα να ζήσω. Πρέπει να μαθαίνουμε από τα λάθη μας. Πάντα έρχεται η στιγμή που μαθαίνουμε. Κι αν δεν είμαστε έτοιμοι εμείς να το λύσουμε, το λύνει η ζωή. Μερικές φορές με τον χειρότερο τρόπο. Όλα επιλογές είναι. Επιλέγουμε τους ανθρώπους που θέλουμε να έχουμε δίπλα μας. Επιλέγουμε το ποιοι θέλουμε να είμαστε. Επιλέγουμε το τι κάνουμε. Η μοίρα έχει τον μικρότερο ρόλο, κομπάρσος είναι. Πρωταγωνιστές είμαστε μόνον εμείς, κανείς άλλος. Αυτές είναι οι επιλογές μας. Δυστυχώς ή ευτυχώς. Δεν παίζει ρόλο αν το ποτήρι είναι μισοάδειο ή μισογεμάτο. Το μόνο πράγμα που παίζει ρόλο, είναι το πόσο διατεθειμένοι είμαστε να πάμε παρακάτω, να μάθουμε νέα τραγούδια, να αποδεχτούμε έναν πιο διαφορετικό κόσμο κι ας μην μας κάνει, ας μην μας ταιριάζει. Είναι κι αυτός μέρος του κόσμου που ζούμε.

Σε πολλούς δεν αρέσει, πολλοί θέλουμε να τον αλλάξουμε. Μα τελικά γινόμαστε παιδιά του, κομμάτια του. Ακόμα κι όσοι αντιδρούμε, ακόμα κι εμείς είμαστε μέρος του. Χωρίς εμάς δεν λειτουργεί το γενικότερο σύνολο. Χωρίς εμάς δεν μπορεί να επιβεβαιωθεί. Το κατεστημένο (όποιο κατεστημένο κι αν είναι αυτό, πολιτικό, κοινωνικό, πολιτισμικό, ερωτικό, εργασιακό) έχει ανάγκη τη μειοψηφία, μέσα από αυτή βρίσκει λόγω ύπαρξης. Είμαστε η εξαίρεση που απλώς επιβεβαιώνει τον οποιοδήποτε κανόνα. Χωρίς τη δική μας οντότητα χάνει το είναι του. Βουλιάζει ως ανύπαρκτο, τείνει στο μηδέν, στην καταστροφή. Όταν θα πάψουμε να αντιδρούμε σε οποιοδήποτε τομέα, θα σβήσει, θα εξαφανιστεί, θα γίνει κάτι διαφορετικό. Ακόμα κι οι σχέσεις έτσι λειτουργούν. Όταν σταματάς να απαιτείς χάνονται, μετατρέπονται σε λήθη. Και παλεύεις με τις αναμνήσεις (καλή ώρα) να βγάλεις άκρη, να βρεις ένα γιατί, ένα πως, ένα που και πάει λέγοντας. Κι η μόνη απάντηση είναι μέσα σου, την ακούς, τη νιώθεις, μα δεν τη δέχεσαι, τουλάχιστον στην αρχή. Κάποια στιγμή όμως, έρχονται έτσι τα πράγματα που δέχεσαι την απάντηση ως από μηχανή θεό: Έπαψα να προσπαθώ, βαρέθηκα να προσπαθώ κι έτσι έσβησε.

Μόνο τότε είσαι έτοιμος να προχωρήσεις, να δεχτείς την αλλαγή. Να πεις μέσα σου «ως εδώ» και να πας παρακάτω. Μόνο τότε κοιτάς με αξιοπρέπεια τον εαυτό σου. μόνο τότε έχεις τη σιγουριά του καινούριου, του νέου, μόνο τότε είσαι αισιόδοξος. Γιατί ξέρεις ότι εδώ είναι ο πάτος, δε σε νοιάζει τίποτε άλλο, μόνο η άνοδος πλέον. Κι αυτό το κατέχεις. Από κάπου ανέβηκες, έφτασες ψηλά κι αυτή η κορυφή σε έριξε πάλι εδώ. Άνοδος και πτώση, καλό και κακό, αλήθεια και ψέμα, κόλαση και παράδεισος, φούστα – μπλούζα, τα σετάκια του σύμπαντος. Χωρίς το ένα δεν υπάρχει το άλλο. Η απόλυτη ισορροπία. Χωρίς αυτή δεν υπάρχει επιβίωση. Την δέχεσαι και προχωράς, αλλιώς κάθεσαι στον καθρέφτη σου και περιμένεις το φτύσιμο. Τα πάντα στη ζωή είναι να αποδέχεσαι το λάθος σου και να μην το παίζεις Ρος στα «Φιλαράκια», που μέχρι και το τελευταίο επεισόδιο διαλαλούσε «we were on a break». Έτσι είναι είτε προχωράς είτε μένεις στάσιμος. Διαλέγεις το μέλλον ή το παρελθόν. Ζεις στο χθες ή λες με πείσμα «θα επιλέξω το αύριο». Κι αν ξανακάνεις λάθος, τότε δέξου το: Η αποτυχία είναι το στυλ σου.