Λάθος ραντεβού σε λάθος καφενεία...

Είναι τόσος καιρός που γράφω σε αυτό το blog, που έχει τον γενικό τίτλο «Αιτίες φευγιού» και μόλις σήμερα κατάλαβα ότι δεν έχω μιλήσει ποτέ για τις πραγματικές αιτίες. Πάντα μιλάω για το μετά, για το πριν, για το τώρα, αλλά ποτέ δεν μίλησα για όλα εκείνα που οδήγησαν στο οποιοδήποτε φευγιό. Ούτε βέβαια έκανα ποτέ λόγο για τα συναισθήματα του «ηττημένου» ή του νικητή. Έχοντας πάντα ως επιλογή να μένω στην πλευρά των χαμένων, να συμπορεύομαι με αδικημένους, ξέχασα να δω ποιοι ήταν οι πραγματικοί αδικημένοι. Μέσα στο μικρό μου μυαλουδάκι νόμιζα ότι χαμένος είναι αυτός που μένει πίσω και προσπαθεί να ακολουθήσει τα ίχνη και τα σημάδια του παρελθόντος. Όμως εδώ είναι κι η ουσία. Ο νικημένος δεν ψάχνει να βρει ουσιαστικά το γιατί έχασε, αλλά γιατί δεν κέρδισε. Δεν ακολουθεί την ιστορία για να δει τα λάθη της ήττας του, αλλά για να δει τα όπλα του «αντιπάλου», να καταλάβει πως αποκρούστηκαν οι δικές του επιθέσεις κι ίσως έτσι να αποκτήσει κι εκείνος τα οπλικά συστήματα του αντιπάλου ή τις άμυνές του.

Είμαι αστείος, ε? Γράφω τόση ώρα για όπλα, αμυντικά συστήματα, επιθέσεις, νικητές και ηττημένους και μιλάω για τις σχέσεις, τις ανθρώπινες σχέσεις. Τις ερωτικές επαφές. Έτσι γίναμε, έτσι καταλήξαμε. Να βλέπουμε το άλλο φύλο σαν έναν αντίπαλο, τον οποίο πρέπει να κατατροπώσουμε, να νικήσουμε. Μα έτσι είναι οι σχέσεις? Έτσι είναι οι άνθρωποι? Αυτό θέλουμε από τους άλλους? Εκδίκηση? Κι αν ναι, γιατί? Επειδή του δώσαμε συναισθήματα? Ε, και? Μήπως εκείνος δεν τα ανταπέδωσε. Ο κάθε ένας από εμάς, δίνει στον βαθμό που θέλει (γι αρχή), που μπορεί (για συνέχεια) και όταν μάθει ότι αγαπώντας κάποιον, δεν έχει τίποτα να χάσει, τότε χαρίζει και τον κόσμο του (η ολοκλήρωση). Όλοι μας ψάχνουμε να βρούμε την αδελφή ψυχή, το άλλο μισό. Μερικοί το ειρωνεύονται, αλλά το ζητάνε κατά βάθος. Ίσως με τους πιο λάθος τρόπους, αλλά σημασία έχει η ουσία, το αποτέλεσμα. Η ολοκλήρωση ενός ανθρώπου υπάρχει όταν δεν είμαστε μόνοι μας, όταν έχουμε και κάποιον δίπλα μας να αντέχει τον εαυτό μας όπως κι εμείς τον δικό του.

Δε θα μιλήσω για λουλούδια, για βεγγαλικά και για λέξεις. Όλα αυτά είναι junk food για μύτες, μάτια και αυτιά. Θα μιλήσω για εκείνα που δεν μπορούμε να μυρίσουμε, να δούμε και ν’ ακούσουμε. Τη στιγμή που όλες οι αισθήσεις κοιμούνται και το μοναδικό πράγμα που λειτουργεί είναι το υποσυνείδητο (ζητώ συγγνώμη για την αλλαγή του ασυνειδήτου κύριε Freud). Τη στιγμή που η αντίληψη είναι αφιερωμένη στην ταινία, ή στο τραγούδι και τα σώματα εκφράζουν τις δικές τους λέξεις, βλέπουν αυτά που τα μάτια αρνούνται να αντικρύσουν, εκείνα που το στόμα δεν γεύεται. Σα να βλέπεις ένα θριλερ και στην πιο τρομαχτική σκηνή να γαντζώνεσαι από τον άλλο, για να σε προστατεύσει, από έναν ηθοποιό που δεν σε ξέρει και που δε θα σε γνωρίσει ποτέ. Ποιος νους όμως, είναι τόσο δυνατός ώστε να αντιληφθεί εκείνα που στη συνέχεια θα επιλέξει να αρνηθεί? Σαν τον Πέτρο κι εμείς, πρώτα αρνούμαστε τρεις χιλιάδες φορές κι έπειτα δεχόμαστε, παραδεχόμαστε και τολμάμε.

Η ζωή είναι σα νόμος του Μέρφυ. Σα να δίνεις λάθος ραντεβού σε λάθος καφενεία. Όλα έρχονται τη στιγμή που δεν τα περιμένεις και που είσαι ανίκανος να τα δεχτείς, ανήμπορος για να τα καταλάβεις, αναίσθητος για να τα νιώσεις. Εξηγείς τις πράξεις όλων των άλλων, το πώς κινούνται, τι κάνουν, πως νιώθουν, μα εσύ, είσαι τόσο μικρός για να καταλάβεις τον εαυτό σου. Λες άλλα από αυτά που θες να πεις και νιώθεις άλλα από εκείνα που νομίζεις. Το τι είμαστε δεν το βλέπουν πάντα οι άλλοι και απέχει παρασάγγας από αυτό που επιθυμούμε να γίνουμε. Θέλει υπερπροσπάθεια, να πηδήσεις εμπόδια, να προχωρήσεις πολύ περισσότερο. Να δεχτείς ότι εσύ δεν είσαι το κέντρο του κόσμου. Ούτε καν για τη μάνα σου. και να προχωρήσεις έτσι, προς τη δική σου ολοκλήρωση. Αφήνοντας πίσω άγραφους νόμους, ανήθικες αυταπάτες και ουτοπικές ηθικές. Ο κάθε ένας από εμάς δεν είναι αυτό που δηλώνει ούτε αυτό που ονειρεύεται. Είναι εκείνα που αφήνει τους άλλους να δουν κι εκείνα που οι άλλοι νομίζουν ή φαντάζονται.

Είμαστε απλά τα πιόνια, ανάλογα με τις ορέξεις μας, με τις διαθέσεις μας. Είμαστε παρόντες μέχρι ο άλλος να αντιληφθεί κάτι περισσότερο. Αν γίνουμε ανοιχτό βιβλίο, τρομάζουμε τους άλλους. Αν πάλι κλειδωθούμε μόνοι μας, τους αποκόβουμε. Θέλει σύνεση, αντοχές και πίστη. Όχι στους άλλους ούτε στον Θεό. Μα πάνω απ’ όλα στα δικά μας συναισθήματα. Να τα αμφισβητούμε πάντα και πάντα να βρίσκουμε έναν ακόμη λόγο για να καταρρίψουμε την όποια αμφισβήτηση. Να επιχειρηματολογεί η καρδιά απέναντι στη λογική και ποτέ το αντίστροφο. Κι αν κάποια στιγμή νομίζουμε πως ο άλλος θέλει το κακό μας, αρκεί να καταλάβουμε ότι θέλει λίγο περισσότερο καλό για τον εαυτό του. Κι αν το έχουμε και θέλουμε να το δώσουμε, γιατί να μην το κάνουμε? Αν όχι, ας του δείξουμε και μετά βλέπουμε. Ένας διάλογος λύνει τα πάντα. Ακόμα κι ένας διάλογος με τον εαυτό μας. Τι κι αν ξεφεύγουμε από το θέμα? Οι απαντήσεις κρύβονται πίσω από την λογική. Και το μόνο σίγουρο είναι ότι για ακόμα μία φορά δεν μίλησα για καμία αιτία φευγιού.