Τα ψώνια με τα ψώνια τους ψωνίζονται...

Άλλη μια φορά που κάθομαι στον υπολογιστή να γράψω και δεν ξέρω πώς να αρχίσω. Πάντα είχα ένα θεματάκι με το πως να αρχίσω και το πως να τελειώσω. Από τις εκθέσεις του σχολείου μέχρι σήμερα έχω πρόβλημα στο να αρχίσω. Να αρχίσω μια σχέση, να αρχίσω να κάνω πράξη τα όνειρά μου, να αρχίσω να μιλάω, να αρχίσω να δίνω. Βέβαια όταν άρχιζα δεν ήξερα που να σταματήσω. Όχι μόνο τότε, μέχρι σήμερα. Και στα δύο πρώτα δεν είναι απαραίτητα κακό αυτό. Στα δύο τελευταία όμως, σε παίρνει η μπάλα και δεν σταματάς. Αν αρχίσεις να μιλάς συνέχεια γίνεσαι κουραστικός, αν αρχίσεις να δίνεις γίνεσαι φορτικός. Και δεν είναι μόνο αυτό, μετά δεν έχεις και τι άλλο να δώσεις, οπότε την κάνεις με ελαφρά πηδηματάκια. Κι αν για κάποιο λόγο γυρίσει εκείνος που συνέχεια έπαιρνε, τότε δεν θα θες να του δώσεις, γιατί δεν θα του έχεις εμπιστοσύνη. Και θα νομίζει εκείνος ότι δεν έχεις κάτι άλλο να δώσεις.

Γι αυτό κι εγώ πάντα έφευγα ή έκανα τους άλλους να θέλουν να φύγουν. Αυτή ήταν η μόνη λύση μου. Αυτή είχα, αυτή εμπιστευόμουν, μέχρι την τελευταία της σταγόνα. Και αποφάσισα να αλλάξω. Έλα όμως που το πείραμα της αλλαγής το δοκίμασα σε λάθος ανθρώπους. Αυτό δε σημαίνει σε κακούς ανθρώπους, αλλά σε λάθος, σε ανθρώπους που δεν κατάλαβαν την έννοια της πρότασης «έχω μπει σε φάση διαγραφής, αλλάζω όσα δεν μου αρέσουν, πατάω το delete και δε με νοιάζει τι άποψη θα σχηματίσουν, όποιος το δέχεται μένει, όποιος όχι, στο καλό». Και σου πετάει ένα εγωιστικό «κι εγώ?». Τι «κι εσύ» ρε κοπελιά? Τώρα σε γνώρισα, τώρα σε μαθαίνω, κάνε υπομονή να δεις, να μάθεις. Αν δε δεις, πως θα αγοράσεις το προϊόν? Σου δίνω το δικαίωμα να δοκιμάσεις. Δοκίμασε και αποφάσισε. Αλλά αποφάσισε με ωριμότητα, ε? Όχι και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο.

Μ’ αυτά και μ’ άλλα -εκατέρωθεν πυρά- έμεινα εγώ να βγάλω το φίδι από την τρύπα. Το δικό μου φίδι από την δική της τρύπα. Και δεν είναι σεξουαλικό υπονοούμενο αυτό, είναι καθαρά ψυχαναλυτικό. Κι αφού το φίδι βγήκε από την τρύπα, προχωράω τώρα με όρθιο κεφάλι (πονηρά μυαλά, το κανονικό εννοώ) και προσπαθώ να βρω κάτι νέο. Έλα όμως που κι εκεί όλο κάτι χαζά έρχονται. Η μία θέλει να παντρευτεί. Ωραία, συμφωνώ, αλλά γιατί πρέπει να το μάθω στο δεύτερο ραντεβού και να φρικάρω? Χάθηκε ο κόσμος να το μάθω μετά από μία βδομάδα? Μάλλον θα χάθηκε. Μου τη δίνουν οι άνθρωποι ρε γαμώτο που προσπαθούν να τα πουν όλα με τη μία. Ίσως επειδή το έκανα κι εγώ παλιά, αλλά έτσι ρε παιδιά, δεν θα έχουμε τίποτα να πούμε μετά. Θα κοιταζόμαστε σαν ηλίθιοι. Και πάμε παραπέρα.

Μου αρέσει να φεύγω, γιατί πάντα έχω ένα λόγο. Και μου αρέσει να γυρίζω, γιατί πάλι έχω λόγο. Αυτό που με κουράζει είναι το τι βρίσκω στην επιστροφή. Συνήθως χαλάσματα. Γιατί αυτό που εγώ άφησα χτισμένο όταν έφυγα, η άλλη λόγω μίσους το γκρέμισε. Μα καλά, ένας άνθρωπος δε μπορούσε να βρεθεί που θα άφηνε όλο το οικοδόμημα στέρεο? Γιατί πρέπει να το γκρεμίσεις? Νοίκιασέ το αν δεν το θες για πάρτυ σου, κάντο ξενοδοχείο. Κάνε ό,τι να ‘ναι μ’ αυτό, αλλά να το γκρεμίσεις? Δεν το έχτιζα μόνος μου, μαζί το χτίζαμε. Αυτό σημαίνει ότι ιδιοκτήτες είμαστε κι οι δύο κι ότι ίσως κάποια στιγμή να απαιτήσω τα κεκτημένα μου. Αν βρω χαλάσματα τι να απαιτήσω? Τις πέτρες που σκόρπισες παραπέρα? Όχι ρε κοπελιά, δεν είναι έτσι τα πράγματα. Από την άλλη βέβαια θα μου πεις «να μην έφευγες μεγάλε». Μα εγώ δεν σου απαγόρευσα να φύγεις αν το θελήσεις, εσύ γιατί μου το απαγορεύεις? Ούτε βέβαια έχω την απαίτηση ο υπόλοιπος κόσμος να αντιδρά και να σκέφτεται όπως κι εγώ. Έχω όμως την απαίτηση να καταλαβαίνει τι λέω και να καταλαβαίνει γιατί αντιδρώ και σκέφτομαι με αυτό τον τρόπο.

Όπως και να ‘χει, το θέμα μου δεν είναι ούτε αυτό. Το θέμα μου είναι απλούστερο. Γιατί πρέπει να είμαστε κάπως οι άνθρωποι? Γιατί πρέπει να κάνουμε πράξη τις προσδοκίες του άλλου? Τι θα πετύχουμε με αυτό τον τρόπο? Θα αλλάξει ο κόσμος? Θα αλλάξουμε εμείς? Ή μήπως θα αλλάξει η γνώμη μας για εμάς, μέσω των προσδοκιών μας από τους άλλους? Το βασικό λοιπόν για όλα αυτά είναι να καταλάβουμε τους εαυτούς μας. Μόνο έτσι θα καταλάβουμε τους άλλους. Αν όμως καταλάβουμε τους εαυτούς μας, ελλοχεύει ο κίνδυνος να μην θέλουμε να καταλάβουμε κανέναν άλλο μετά. Γιατί απλούστατα θα γουστάρουμε τόσο πολύ τον εαυτό μας, που οι άλλοι θα φαίνονται μικροί, ασήμαντοι και αδιάφοροι. Κι αν εγκλωβιστείς, την έκατσες. Θα ψωνιστείς τόσο με τον εαυτό σου, που δε θα θες κανέναν. Και σταδιακά θα οδηγείσαι στην απομόνωση. Κι επειδή τα ψώνια με τα ψώνια τους ψωνίζονται, το μυστικό είναι ένα: Να προσπαθείς πάντοτε να ξεπεράσεις οποιαδήποτε σκέψη υψώνεται εμπρός σου σαν τοίχος. Να θυμάσαι πως όλοι παλεύουν για κάτι. Ακόμη κι εκείνοι που δείχνουν ότι δε θέλουν τίποτα περισσότερο. Ακόμα κι αυτοί, θέλουν πάντα κάτι νέο. Είναι στη φύση του ανθρώπου, για να μην πω στη φύση του έλληνα.

Δεν ξέρω αν τελείωσα καλά. Δεν ξέρω αν σας αρέσει το συμπέρασμα που έβγαλα. Δε με νοιάζει κιόλας. Τα συμπεράσματα δεν τα βγάζω για να διδάξω κόσμο. Τα συμπεράσματα είναι δικά μου και αφορούν αποκλειστικά και μόνο εμένα. Όποιος τα οικειοποιηθεί και αποφασίσει να τα ακολουθήσει αναλαμβάνει και την ευθύνη. Μεγάλοι άνθρωποι είμαστε, μεγάλες αποφάσεις πρέπει να παίρνουμε. Από κει και πέρα, εγώ ευθύνη δε φέρω. Γι αυτό λοιπόν, προτού δοκιμάσετε ή προτού αγοράσετε, να το έχετε σκεφτεί καλά. Γιατί κάποιος μπορεί να ταυτιστεί στη θεωρία, αλλά η πράξη απέχει παρασάγγας. Και όλοι εκεί τα βρίσκουν μπαστούνια.

Υ.Γ.: Δεν είμαι η Πετρούλα, αλλά μόλις τελείωσα!