Κυριακή 3 Οκτωβρίου 2010

Which side are you on boys?

Δυστυχώς (ή ευτυχώς) οι επιλογές μας είναι αυτές που καθορίζουν την υπόλοιπη ζωή μας. Όταν επιλέγεις να θάψεις όνειρα και να κάνεις συμβάσεις για το μέλλον της οικογένειας που έχεις σκοπό να δημιουργήσεις, χάνεις την ουσία του ίδιου σου του εαυτού. Όταν προσπαθείς να αλλάξεις το είναι σου, καταφέρνεις να μπερδευτείς μέσα σε ιδέες και δεδομένα που ανακυκλώνονται από πάππου προς πάππου. Το αποτέλεσμα είναι πάντα καταστροφικό. Αυτή η καταστροφή όμως οδηγεί σε νέους δρόμους, οι οποίοι, αρκετές φορές, είναι πλέον ευκολοδιάβατοι, γιατί τώρα έμαθες τρόπους να αποφεύγεις τα δύσκολα. Όλες τις αλλαγές πρέπει να τις δεχόμαστε με χαρά, γιατί οι αλλαγές είναι που δίνουν νέα ουσία και νόημα στην ζωή μας.

(Οι γονείς είναι σαν τα κρεμμύδια: Αν τους ξεφλουδίσεις θα βρεις πολλά στρώματα, αν τους φας καίνε και μετά μυρίζεις από μακριά, αν τους τηγανίσεις γλυκαίνουν κι όταν τους καθαρίζεις κλαις...)

Υπάρχουν φορές που βρισκόμαστε μπροστά σε ένα σταυροδρόμι, στο γνωστό σταυροδρόμι που βρέθηκε κι ο Ηρακλής με την Αρετή και την Κακία. Εκεί λοιπόν είναι που πρέπει να διαλέξουμε τον δρόμο που θα μας οδηγήσει στην ευτυχία, αυτό που οι βουδιστές ονομάζουν νιρβάνα και οι χριστιανοί παράδεισο. Μετά λύπης μου θα σας ενημερώσω πως δεν υπάρχει κανένα από τα δύο. Όχι μόνο δεν υπάρχει παράδεισος, κόλαση και νιρβάνα, αλλά δεν υπάρχει ούτε καν το σταυροδρόμι. Η Αρετή και η Κακία μας εγκατέλειψαν χρόνια τώρα και εμείς ποτίζουμε με ψαυδαισθήσεις τους εαυτούς μας ότι υπάρχει το σταυροδρόμι. Κύριοι, κυρίες μου, όποιον δρόμο κι αν διαλέξετε, κωλόδρομος θα είναι, γεμάτος στροφές, πολύ στενός, έτσι που δεν θα περνάει άλλο αυτοκίνητο και θα πρέπει ο ένας από τους δύο να κάνει στην άκρη. Και μη νομίζετε ότι μετά θα ανοίξει. Όχι, απλά θα τον έχετε συνηθίσει. Συγγνώμη, θα τον έχουμε συνηθίσει...

(Όλα έρχονται όταν δεν είσαι εκεί. Το πρόβλημα είναι πάντα το σωστό timing...)

Bαρέθηκα την κριτική σας. Τα "γιατί" σας, τα "πως" και τα "έτσι" σας. Βαρέθηκα το τίποτα που νοιώθετε κάθε που θυμάστε τον άμοιρο εαυτό σας. Βαρέθηκα τα "εγώ ήμουν" κι "εγώ έκανα". Βαρέθηκα την κάθε άσχετη προϊστορία που κουβαλάτε πίσω σας νομίζοντας ότι γίνατε αυτοί που γίνατε επειδή το αξίζατε. Βαρέθηκα να σας βλέπω να κοιτάτε στον καθρέφτη και να χαμογελάτε όταν εκείνος σας μουτζώνει. Βαρέθηκα να δικαιολογώ τις μίζερες, κομπλεξικές αντριδράσεις σας. Βαρέθηκα να οπισθοχωρώ για το δικό σας βήμα. Βαρέθηκα να σας βλέπω να ξερογλύφετε αποφάγια που άλλοι πέταξαν στο πιάτο σας για να σας δώσουν την ψευδαίσθηση ότι κάτι σας χάρισαν κι εσείς να τους ευγνωμονείτε εφ' όρου ζωής. Βαρέθηκα τα "γιατί αυτός κι όχι εσύ", γιατί απλούστατα αυτός δεν είχε κάποιον μαλάκα πάνω από το κεφάλι του να του ζαλίζει τ' αυτιά με τα δικά του "πως" και "γιατί". Βαρέθηκα, γι αυτό GET THE FUCK OUT OF HERE...

(Μου γαμάτε που μου γαμάτε την μέρα, δεν το κάνετε και λίγο δημιουργικά?)

Μην μου πατάτε την ψυχή μου. Πάρτε τα πόδια σας από κει. Μην αλωνίζετε σα να 'ταν το λιβάδι σας. Εδώ γεννιέται και πεθαίνει το εγώ μου, μην το βρωμίζετε. Μην μου γαμάτε την κραυγή μου, μην τρυπώνετε στα αποκαΐδια μου και μην παίρνετε εκείνα που φύλαξα θυσαυρό στην ζωή μου. Μην κόβετε το νήμα της σκέψης και των συναισθημάτων μου σα να σας ανήκει. Τίποτα δεν σας ανήκει, τίποτα δεν μας ανήκει. Δεν ήρθαμε εδώ για να έχουμε, ήρθαμε για να είμαστε...

(Συγγνώμη που δεν άκουγα τις κραυγές σου...)

Κάποιοι αποφάσισαν πως πρέπει να συμπεριφερόμαστε με συγκεκριμένο τρόπο. Να σκύβουμε το κεφάλι, να λέμε "ναι" στην μαλακία που τους δέρνει, να είμαστε έτσι όπως αυτοί θέλουν για τον απλούστατο λόγο ότι χθες η γυναίκα τους δεν τους έκατσε ή γιατί όταν μικροί είχε πεθάνει το λαγουδάκι του ξαδερφού του μπάρμπα του μπατζανάκι τους και τους δημιούργησε ψυχολογικό τραύμα. Πρέπει με λίγα λόγια λοιπόν, να συμπεριφερόμαστε όπως αυτοί γουστάρουν, γιατί στα μάτια σου βλέπουν το παιδί που θα ήθελαν να έχουν. Ρε σκατοκαριόλες, αυτός είμαι και αν σας αρέσω, αν δεν σας αρέσω GOODBYE LENIN...

(A, ρε γαμημένη ελευθερία. Στο όνομά σου σκλαβωνόμαστε οι υπόλοιποι...)

Το χειρότερο πράγμα στην ζωή είναι να μην έχεις δέκα γαμημένα λεπτά την ημέρα για να χαλαρώσεις και να ηρεμήσεις από την ένταση της ημέρας. Που θα μου πας ρε κόσμε, θα σε αλλάξω είτε το θες είτε όχι. Πολλά λόγια λέμε, τα περισσότερα ψεύτικα. Τα πιο αληθινά τα λένε τα τραγούδια. Κι είναι εκείνες οι ώρες που νιώθεις ένα μαχαίρι να βγαίνει βίαια από την πληγή. Και τότε σε πονάει περισσότερο. Γαμημένη ζωή. Γαμημένε θάνατε. Εσύ που αποφασίζεις άδικα ποιον θα πάρεις μαζί σου και ποιον θα αφήσεις. Γαμημένο νήμα, που κόβεσαι μεμιάς κι αφήνεις άφωνους και άναυδους τους λοιπούς, όχι συγγενείς, μα φίλους και μαθητές. Γαμημένη Άτροπος, με το δικό σου ψαλίδι θα κόψω το δικό σου νήμα και τότε θα δούμε ποιος είναι πιο μάγκας. Γαμημένες αναμνήσεις.

(Format ή reset? Reset ή format?)

Όταν ξεφτυλίζουμε κάποιον το κάνουμε δημόσια, μπροστά σε όλους, για να δουν τι ωραία που τον ξεμπροστιάζουμε. Όταν του ζητάμε συγγνώμη τον πηγαίνουμε απόμερα, να μην μας βλέπουν που χαμηλώνουμε το βλέμμα μας, να μην μας βλέπουν την ώρα της ντροπής.

(Όταν σε ένα μέρος της γης χτίζεται μια φιλία σε ένα άλλο πεθαίνουν άλλες πέντε. Άδικη ανταλλαγή...)

Μου την δίνει όταν μερικοί άνθρωποι προσπαθούν να σε πείσουν ότι το ποτήρι δεν είναι ποτήρι. Όχι ρε φίλε, δεν είναι. Είναι μια στιγμή έμπνευσης του υαλοπώλη, του υαλοποιού, του επιχειρηματία και του καπιταλιστικού συστήματος εν γένει. Άντε μου στο διάολο βραδιάτικα, μην ακούσεις κανένα μαρξιστικό υπονοούμενο, παπάρα...

(Ουφ, ξεθύμανα, σαν προχθεσινή κοκα κολα!)

Δεν υπάρχουν σχόλια: