Ταξίδεψε η καρδιά κι αυτό μου φτάνει...

Είμαι πάλι εδώ απόψε, στα γνώριμά μου μέρη, εκεί που δε φοβάμαι να μιλήσω, να πω όσα σκέφτομαι, να ξεσπάσω. Μαζεύω, μαζεύω, μαζεύω και περιμένω το μπαμ που δεν έρχεται, που δε θέλει να βγει, που καταπιέζεται πίσω από χιλιάδες σκέψεις. Αναζητώ γι ακόμη μια φορά εκείνη τη λέξη που μπορεί να οδηγήσει στην ελευθερία. Εις μάτην! Γυρίζω πίσω τις σελίδες, ακροβατώντας στο παρελθόν, στο παρόν και στο μέλλον. Από πού ξεκίνησα, τι ήθελα να γίνω, που είμαι, που θα βγω? Και μέσα σε όλα αυτά τα ερωτήματα, σκας μύτη κι εσύ. Σχεδόν γυμνή. Όχι από ρούχα, από ψέματα. Τόσοι μήνες σιωπής, για να μπορέσω να βρω μια χαραμάδα διστακτικότητας που θα με οδηγήσει στο περίφημο ουρλιαχτό μου. Να φωνάξω τόσο δυνατά, που θα ακούσεις και θα έρθεις. Λίγο πιο κοντά, ένα βήμα τη φορά, ένα σταθερό βήμα.

Μη φοβάσαι, δεν έχω δράκους, δεν κρύβω άσσους. Τον εαυτό μου κρύβω. Πότε από μένα, πότε από τους γύρω μου. Μην τυχόν δουν ποτέ ποιος είμαι, αλλά κυρίως, μην το μάθω και εγώ. Θα με πονέσει. Πώς να αντέξεις τον εαυτό σου όταν τριγυρνάει μέσα στα ψέματα? Πώς να αντέξεις όταν ξέρεις ότι κάθε σου βήμα είναι λάθος? Πώς να αντέξεις όταν κοιτάζεις πίσω και βλέπεις ανθρώπους που έφυγαν, που εξαφανίστηκαν επειδή εσύ δεν τόλμησες να πεις την αλήθεια μπροστά τους? Δε χρειάζεται τελικά να δώσεις εσύ γρήγορα τη λύση. Θα την δώσουν άλλοι, θα τη δώσει η ζωή χωρίς καν να σε ρωτήσει. Κι εσύ θα βλέπεις τα πράγματα να εξελίσσονται. Μέχρι κάποια στιγμή να αποφασίσεις να αναμιχθείς. Θα φτάσεις στο plot point one, εκεί που δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς και θα προχωρήσεις. Χωρίς άσσους, χωρίς ψέματα, χωρίς ένα σχέδιο. Απλά θα προχωρήσεις. Κι όπου βγει.

Είτε είσαι βουτηγμένος στη λάσπη είτε κάνεις απλωτές στην πιο υπέροχη παραλία, ίδιο θα είναι το αποτέλεσμα. Μόνος θα πορεύεσαι. Κι όταν το πάρεις χαμπάρι θα κοιτάξεις λίγο πίσω, σε εκείνο το γνώριμό σου παρελθόν, που μερικές φορές αναζητάς, γιατί σου αρέσει να ζεις εκεί μέσα. Θυμάσαι τις φράσεις που ξεστόμισες? «Δε φταίω εγώ, δεν ήταν δικές μου οι επιλογές, αλλιώς τα περίμενα». Πάντα αλλιώς τα περιμένουμε και πάντα αλλιώς έρχονται. Και μερικές φορές κοιτάμε τη σκιά του ανδριάντα που στήσαμε για τον εαυτό μας. Πόσο μεγάλη ήταν, ε? μόνο που δε σκεφτήκαμε ποτέ, ότι όταν εμείς κοιτούσαμε αυτή τη σκιά, κάποιοι άλλοι έβρισκαν ένα μέρος να μην τους χτυπάει ο ήλιος. Για εσένα ήταν η προσωποποίηση της μεγαλουργίας σου και γι άλλους ένας πρακτικός τρόπος να προφυλαχθούν από τη ζέστη. Σαν το άγαλμα του Στάλιν, θα δεις τον ανδριάντα σου να μεταφέρεται με κάποια βάρκα στο ποτάμι της πόλης και χρόνια μετά θα το χρησιμοποιήσει αυτό σε μια ταινία του ο Αγγελόπουλος.

Όχι, δεν είναι αυτή η ουσία σου. Προσπαθείς. Το βλέπω. Το ξέρω. Πάντα προσπαθούσες. Μα πάντα έχανες το δρόμο. Ποιος? Που? Πότε? Γιατί? Δε ρωτούσες, δε νοιαζόσουν. Μόνο εσύ. Να πας μπροστά. Να μην σε φτύσεις. Και σε έφτυσες. Πήρες έναν καθρέφτη και σε έφτυσες ένα βράδυ που έξω έβρεχε. Κανείς δεν το είδε. Κανείς δεν το έμαθε μέχρι σήμερα. Και κανείς δε θα το μάθαινε, αν δεν μου το έλεγες. Όμως εγώ, ξέρεις, δεν μπορώ να κρατήσω μυστικό. Μόνο να προδίδω ξέρω. Φίλους, συγγενείς, έρωτες, αισθήματα, μα πάνω απ’ όλα, τον ίδιο μου τον εαυτό. Το ίδιο δεν κάνεις κι εσύ άλλωστε? Έρχεται εκείνο το βράδυ, που ανοίγεις διάπλατα τα χέρια σου και πετάς. Δεν έχει καμία σημασία που θα πας. Απλώς να πετάξεις. Να πας λίγο πιο πέρα, λίγο πιο μακριά. Να περηφανευτείς την επόμενη μέρα στους κολλητούς ότι μόνο εσύ είδες τέτοια μέρη. Λες και έπαιζε ποτέ κανένα ρόλο. Ναι λοιπόν, δεν πήγα σχεδόν πουθενά. Δεν πήγα σε Λονδίνα, Παρίσια, Ινδίες, Βερολίνα. Όμως μπορώ πολύ καλά να περηφανευτώ γι αυτό: Ταξίδεψε η καρδιά κι αυτό μου φτάνει...