Έλα και σιχάθηκα να διασκεδάζω...

Άλλη μια μέρα κλειδωμένος στο σπίτι. Η εγκεφαλική ψύξη τείνει να μετατραπεί σε εγκεφαλική σήψη. Ο πυρετός καίει το κορμί μου, το σώμα μου ανεβάζει τρελές θερμοκρασίες. Το χειρότερο δεν είναι τούτο. Ανέχομαι τις υψηλές ποσότητες θερμότητες στο σώμα μου. Ανέχομαι τη φωτιά του. Το χειρότερο είναι ότι κοντεύει να καεί ο νους μου. Μαζί με το σώμα μου καίγεται και το μυαλό μου. Χιλιάδες κουβάδες με νερό προσπαθούν να σβήσουν τη φωτιά, αέρηδες φυσούν για να την ταπεινώσουν. Μάταιος κόπος. Το νερό εξατμίζεται πριν καν αγγίξει το έδαφος. Ο αέρας φουντώνει περισσότερο τη φωτιά. Έλα λοιπόν, κάψε ό,τι είναι να κάψεις, γέμισε στάχτες το τοπίο. Άλλωστε, σαν φοίνικας θα τολμήσω να αναγεννηθώ κι ας μην το πιστεύεις. Θα δεις, πως ό,τι έκαψες ήταν για το δικό σου κέφι. Αρέσκεσαι στο να καις, αρέσκομαι στο να δημιουργώ. Μη νομίζεις όμως ότι διαφέρουμε και τόσο. Δε θα μπορούσες να καταστρέφεις αν δεν υπήρχα εγώ να δημιουργώ. Δε θα μπορούσα να δημιουργώ αν εσύ δεν κατέστρεφες. Κάνε λοιπόν ό,τι έχεις να κάνεις. Ρήμαξέ τα όλα, κάψε, διάλυσε, κάνε ό,τι θες.

Μη νομίζεις ότι θα αφεθώ στη θλίψη μου. Ορμηνευμένος από τον Παλαμά, μπορώ να αρχίσω από την αρχή. Άλλωστε κι εσύ να μην υπήρχες, εγώ θα διέλυα ό,τι χρειαζόταν να διαλυθεί. Εσύ απλά με βρήκες απροετοίμαστο. Εξ αρχής στο είχα δηλώσει. Για να μένω ίδιος πρέπει πάντοτε να αλλάζω. Δε μου αρέσουν οι συμβατικότητες. Τα πρέπει. Τα σωστά. Προτιμώ το περιθώριο, μόνον εκεί ξέρω να είμαι ο εαυτός μου, μόνον εκεί μπορώ να είμαι εγώ. Σε άλλους κόσμους δε θα μπορούσα να ζήσω, θα πνιγόμουν, θα πέθαινα. Άσε με λοιπόν να σε βλέπω να καταστρέφεις. Είναι απολαυστικό. Δε μπορώ να διαφωνήσω μαζί σου. Άσε με να σε βλέπω να ρημάζεις ό,τι αγαπάω. Κι αφού εγώ το δημιουργήσω εξαρχής, έλα να το καταστρέψεις ξανά και ξανά. Μόνον εσύ μπορείς να με απελευθερώσεις. Κάνε το λοιπόν. Κι εγώ θα παραμείνω εδώ, να σε βλέπω να φεύγεις νικητής. Μα μέσα σου, θα ξέρεις ότι δε νίκησες, κανείς δε νίκησε. Το ξέρω ότι νιώθεις την πραγματικότητα, ότι διαισθάνεσαι την πικρή αλήθεια. Μου το μαρτυρούν οι άυπνες νύχτες σου, οι εφιάλτες σου, το φως που μένει αναμμένο μέχρι τα ξημερώματα, τα βήματά σου με σκυμμένο κεφάλι.

Ναι, ξέρω να διαβάζω πίσω από τις λέξεις, να διακρίνω τις σκέψεις, να υπάρχω εκεί που οι άλλοι δοκιμάζουν να χαθούν. Μα ό,τι κι αν βρίσκεται πίσω από εκείνο το νου, εγώ είμαι αυτός που θα αποφασίσει στο τέλος τι θα ξαναφτιάξει. Εσύ θα καταστρέψεις τα πάντα, εγώ όμως θα δημιουργήσω αυτά που θέλω. Εγώ θα επιλέξω, εσύ όχι. Εσύ θα αφεθείς στη μανία σου, εγώ θα λειτουργήσω με τη λογική μου. Εσύ θα χάσεις, εγώ θα προχωρήσω. Πάρε λοιπόν και τούτο το τσεκούρι και κατέστρεψε ό,τι ποθεί η ψυχή σου, ρήμαξέ τα όλα. Έτσι κι αλλιώς, το μέσα μου φλέγεται παιδιόθεν, το έξω μου όμως μυρίζει θάλασσα, αλμύρα, ιώδιο. Κι αν ο Λειβαδίτης με ωθεί να παραμείνω παιδί, γυρίζει μέσα μου μια σελίδα που με ωριμάζει μέρα με τη μέρα, με κάνει να κυνηγήσω ονείρατα και σκέψεις παιδικές, συναισθήματα και αναλαμπές.

Μη με κοιτάς λοιπόν με τούτο το βλέμμα. Δε κρύβω πίσω από τα μάτια μου, ό,τι εσύ βλέπεις. Αγωνιώ κι εγώ, αναζητώ κι εγώ, όπως όλος ο κόσμος, κάτι καινούριο, κάτι όμορφο, κάτι απίθανο να με μαγέψει. Όπως στο παρελθόν προσπαθούσα να μαγέψω εγώ τους άλλους. Έλα λοιπόν να καταστρέψεις ό,τι έχει απομείνει, έλα να ξεχερσώσεις, να διαλύσεις τα πάντα, να καταποντίσεις, να βυθίσεις, να κάψεις, να λεηλατήσεις. Κι εγώ θα σε κοιτώ, που και που θα σε αγκαλιάζω, θα σε χαϊδεύω, θα σε νανουρίζω, θα διώχνω τους εφιάλτες σου. κι όταν πια δε θα ‘χω κάστρα, δε θα κρύβομαι πίσω από πολεμίστρες, θα ‘μια ολόδικός σου, θα ‘μια εκείνος που αναζητούσες. Θα μοιραστώ μαζί σου τις τόσες μου αλήθειες, όπως δεν έκανα πριν, όπως δεν έκανα ποτέ. Θα σε βάλω στη ζωή μου, θα σε κάνω κομμάτι της, κομμάτι μου, έτσι ώστε να μην μπορώ να σε ξεριζώσω, να μείνω δεμένος μαζί σου για χρόνια, αιώνες. Έλα, και δε θα σου αντισταθώ. Έλα και σιχάθηκα να διασκεδάζω...